Αφού οι κάθε λογής «προοδευτικοί», αριστερο-δεξιο-μεσαίοι ευρωλιγούρηδες, ψοφοδεείς αφελληνισμένοι μειονεκτικοί γραικύλοι, «πολυπολιτισμικοί» εξουσιαστές, διαπλεκόμενοι με τα οικονομικο-πολιτικά διεθνή νεοταξικά συμφέροντα και λυμαινόμενοι την εξουσία, τα μέσα και την προπαγάνδα παντού σήμερα, η κατεστημένη αυτή ελίτ, επιβάλλονται δικτατορικώς και περιφρονούν θρασύτατα την θέληση και την ψυχή των Ελλήνων, της μεγάλης πλειονότητος των Ελλήνων, τι απομένει;Ο ΛΑ.Ο.Σ.; Ναι, αλλά ο κ. Αλαβάνος μάς... απαγορεύει να μιλούμε για «ακραίους». Οπότε, αν και... φτου-κακά, ακροδεξιός εθνικιστής εγώ, λέω να σας μιλήσω για το Κ.Κ.Ε.!
Ναι, ευτυχώς υπάρχει και το... Κ.Κ.Ε. να θυμίζει στους ξευτυλισμένους ροζ αριστερούληδες ότι δεν πρέπει να ντρεπόμαστε που είμαστε Έλληνες, ούτε είναι «φασιστική» η εορτή της 28ης Οκτωβρίου, και η απόδοση τιμών στους προγόνους μας! Αλήθεια, και ο τελευταίος κομμουνιστής του ΚΚΕ σήμερα (παρά τις κομμουνιστικο-διεθνιστικές αγγυλώσεις - και δυστυχώς το ΚΚΕ έχει κάνει πολλές παρασπονδίες τελευταία, αδυνατώντας να εκφράσει πραγματικά την πατριωτική αριστερά) είναι πολύ πιο πατριώτης από τον κάθε νεοταξικό ευρωλιγούρη αρνησίπατρη.
Εύγε, λοιπόν, στην νεαρή κυρία Βασιλεία Παπαρήγα (κόρη της Γ. Γραμματέως του ΚΚΕ), που τολμά στην σημερινή Ελλάδα της χούντας του ΣΥΡΙΖΑ, να μιλά για Πατρίδα, Σημαία και Εθνική ανεξαρτησία - λέξεις απαγορευμένες από την «προοδευτική» νεοταξική χούντα που καταδυναστεύει τον τόπο.
Περί παρελάσεων και άλλων τινών
[Τα κύρια σημεία από το άρθρο της Βασιλείας Παπαρήγα στον "Ριζοσπάστη", 6 Νοεμ. 2005. (Οι υπογραμμίσεις και οι εικόνες, δικές μου. Παραθέτω το άρθρο, χωρίς να σχολιάζω τα σημεία στα οποία διαφωνώ.)]
[...]
Η συζήτηση περί εορτασμών και παρελάσεων αναζωπυρώνεται κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου. [...]
Κι επειδή ενός κακού μύρια έπονται, πρέπει, αλήθεια, να παρελαύνει κάποιος στο όνομα εθνικών παλιγγενεσιών και λαϊκών νικών, σε μια «παγκοσμιοποιημένη δημοκρατία» που αναζητά μια κοινή μνήμη; Σύμφωνα με τα τελευταία ανακοινωθέντα κάτι τέτοιο δεν είναι σύννομο με τη σύγχρονη σκέψη και αμφισβήτηση, γιατί τέτοιοι εορτασμοί συνιστούν κατάλοιπα φασιστικών νοοτροπιών και ρατσιστικών αντιλήψεων. Επιπροσθέτως, ακούγεται τελευταία και μια άκρως ενδιαφέρουσα και πρωτάκουστη άποψη, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει ακόμα και ιδεολογική ομπρέλα της παραπάνω αντίληψης: Την Επανάσταση του 1821 δεν την κέρδισε ο ελληνικός λαός, αλλά η εμπλοκή των ξένων δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας. Αρα, ορθώς κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί γιατί πανηγυρίζουμε κάθε 25η Μαρτίου.
1. Αποτελούν οι εορτασμοί της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου προϊόντα κάποιων θεοκρατικών ή κυβερνητικών, αντίστοιχα, δυνάμεων, στο όνομα άνομων ή απάνθρωπων σκοπιμοτήτων;
Κατ' αρχήν, οι δύο επέτειοι αποτελούν το σύμβολο μνήμης δύο εθνικοαπελευθερωτικών εξεγέρσεων. Τόσο η Επανάσταση του 1821 όσο και η Εθνική Αντίσταση κατά των Γερμανοϊταλών, αποτελούν δύο κορυφαίες και κρίσιμες νίκες του ελληνικού λαού για την ύπαρξη της Ελλάδας ως εθνικά ανεξάρτητης χώρας. Η δε σημασία τους αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα, καθώς είναι γνωστό πως ο ελληνικός λαός και στις δύο ιστορικές στιγμές ήρθε αντιμέτωπος όχι μόνο με το αξιόμαχο και την υπεροπλία του αντιπάλου, αλλά και με μία σειρά "συμμάχους" που οραματίζονταν μία Ελλάδα κι ένα λαό ανίκανο να προασπίσει την ίδια του την ύπαρξη, ώστε να κατοχυρώσουν το ρητό του μεγάλου κήτους που πάντα θα τρώει το μικρό στην εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας.
Αυτές οι επέτειοι δεν αποτέλεσαν νίκη κι επιβολή κανενός δικτάτορα, αλλά τίς κέρδισε επάξια ο ελληνικός λαός, με πολύχρονες μάχες και θυσίες, Μαζί μ' αυτές κέρδισε και τη σημαία του, τον Ύμνο του και την παράδοση που θέλει η ιστορία να κερδίζεται στους δρόμους και όχι σε think tank και διευθυντήρια πολυεθνικών.
Θα ήταν δε εξαιρετικά διδακτικό για όσους έχουν αντικαταστήσει τη μέχρι τώρα ιστορία της ανθρωπότητας με αυτήν της ευρωπαϊκής και υπερατλαντικής ολοκλήρωσης, να ανατρέξουν στις κορυφαίες στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας, όπου η λαϊκή νίκη στα πεδία των μαχών δόθηκε με την ύψωση της ματωμένης σημαίας. Η μπαρουτοκαπνισμένη σημαία της Γαλλικής Επανάστασης έγινε σύμβολο των μετέπειτα κομμουνάρων κι αναγνωρίστηκε από όλους τους λαούς ως σύμβολο αντίστασης κι "εφόδου στον ουρανό". Η σημαία της Οχτωβριανής Επανάστασης γίνεται η παντιέρα της παγκόσμιας αντιφασιστικής νίκης των λάων, σφραγίδα της ταφόπλακας του ναζισμού, όταν υψώνεται στο Βερολίνο. Όσο για την ελληνική σημαία, αυτή ξεκίνησε το 1821, για να περάσει το 1940-1945 από την Πίνδο και τον Υμηττό, να διασχίσει το 1949 το Γράμμο και το Βίτσι και να καταλήξει ματωμένη αλλά αλώβητη στην ετήσια πορεία του Πολυτεχνείου.
Η μοναδική σημαία που, σήμερα, επισείει την μήνι και δέχεται τα πυρά όλων των λαϊκών πορειών και διαδηλώσεων είναι η αμερικανική, γιατί αυτή για πάνω από μισόν αιώνα κυματίζει πάνω από κατοχικούς στρατούς και βομβαρδισμένους λαούς, υπενθυμίζοντας πως οι λαοί ακόμα έχουν πολύ δρόμο μέχρι την τελική νίκη.
Αλήθεια, αν οι παρελάσεις με τα υψωμένα λάβαρα ήταν φασιστικό κατάλοιπο που αναβίωνε με αφορμή τις επετείους, γιατί το ΕΑΜ θα αναβιώσει την παρέλαση της 25ης Μαρτίου μεσούσης της Κατοχής και θα καθιερώσει τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου; Γιατί οι κατοχικές δυνάμεις και η ενδοτική κυβέρνηση θα προσπαθήσουν να καταστείλουν τους εορτασμούς;
[...]
2. Πρέπει να καταργηθεί η συμμετοχή των μαθητών σε μία παρέλαση στην οποία συμμετέχει ο στρατός, προκειμένου να αποφευχθεί η ταύτιση της μαθητιώσας νεολαίας με μιλιταριστικές πρακτικές;
Εδώ οφείλει κανείς να εξετάσει προσεκτικά μια ενδεχόμενη θετική απάντηση, η οποία μπορεί να οδηγήσει στην ολοκληρωτική ακύρωση του περιεχομένου και της ουσίας των προαναφερόμενων γιορτασμών, οι οποίες έχουν τις ρίζες τους στην ιστορία ενός λαού που μάχεται για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή εξουσία.
Κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, η Εθνική Αντίσταση γιορτάζει και τις δύο επετείους. Τόσο τα ένοπλα τμήματα όσο και οι πολίτες (ακόμα και ο ένοπλος λαϊκός κλήρος) λαμβάνουν μέρος στην προετοιμασία, στην περιφρούρηση και παρουσίαση των εορταστικών εκδηλώσεων.
[...]
Η πρόταση του ΣΥΝ να καταργηθούν οι παρελάσεις μαθητών και να αντικατασταθούν από εκδηλώσεις "ουσιαστικής εμβάθυνσης" της ιστορικής μνήμης σε κλειστούς χώρους, αποτελεί αναδιατύπωση του επιχειρήματος της άρχουσας τάξης, που επιδιώκει την κατάργηση των γιορτασμών του Πολυτεχνείου και της Πρωτομαγιάς, στο όνομα μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων, και βαφτίζει την έκφραση της λαϊκής αντίστασης και της ταξικής πάλης παρελθούσα βαρβαρότητα. Ο κλειστός χώρος ενός σχολείου δεν εξασφαλίζει απαραίτητα την εμβάθυνση μιας σχολικής γιορτής στα ιστορικά γεγονότα, τη στιγμή που το εκπαιδευτικό σύστημα ελέγχεται από την ίδια αστική τάξη, η οποία από το 1944 έως σήμερα επιχειρεί ποικιλοτρόπως τη φίμωση της ιστορίας όλων των εθνικοαπελευθερωτικών και ταξικών κινημάτων. Όσο για τη σημειολογία της λαϊκής πορείας και συγκέντρωσης στους δρόμους της χώρας, αυτή σηματοδοτεί τη λαϊκή ενότητα και πολεμική που οδηγεί στην ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος. Η απάλειψη και η αντικατάστασή της από πρακτικές ρεάλ πολιτίκ σημαίνει την παραδοχή της καπιταλιστικής μονοκρατορίας και την υποταγή της "εφόδου στον ουρανό" στις αλυσίδες της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.
3. Θα μπορούσε, άραγε, να προσβληθεί ένας αλλοδαπός μετανάστης ή επισκέπτης από δημόσιους εορτασμούς της αντιφασιστικής νίκης στην Ελλάδα; Θα αισθανόταν θύμα ρατσισμού ένας Ελληνας τουρίστας στο Παρίσι κατά τη διάρκεια των εορτασμών της 14ης Ιουλίου;
[...] Οι μόνοι που φοβούνται τις ηρωικές σελίδες ή τους ήρωες ενός λαού είναι οι εξουσίες και οι προσκυνημένοι που συγγράφουν τις μαύρες σελίδες της ιστορίας, προσπαθώντας να ξορκίσουν το αναπόφευκτο τέλος τους.
4. Ένας λαός γιορτάζει μόνο νίκες για να σηματοδοτήσει την επικράτησή του;
Επέτειοι όπως αυτές που προαναφέρθηκαν ή αυτές του Πολυτεχνείου και της Πρωτομαγιάς δεν γιορτάζονται ως εκδικητικά κι επιδεικτικά επινίκια επιβολής μιας τάξης ή μιας ιστορικής φάσης έναντι μιας άλλης. Αποτελούν σταθμούς ωρίμανσης της ιστορίας ενός λαού και της ταξικής του πάλης σε εθνικό επίπεδο. Η Επανάσταση του 1821 αποτελεί νίκη του ελληνικού λαού, γιατί κατακτά την παραπέρα ιστορική του εξέλιξη, δημιουργώντας το δικό του εθνικό κράτος, έστω κι αν δεν μπορεί τελικά να αποτρέψει την ξένη επέμβαση σε αυτό.
[...]
Όποιος σήμερα επιθυμεί την απαλοιφή της ιστορικής μνήμης τάσσεται με αυτούς που σήμερα βαφτίζουν τη σιωπή και την υποταγή πολιτισμό. Όποιος όμως διεκδικεί να εορτάζεται η ιστορική μνήμη όπως της πρέπει τότε γίνεται ένα με τους "κολασμένους" αυτής της γης που είναι ταγμένοι να επιστρέψουν τις αλυσίδες τους στους δεσμοφύλακές τους.
[Ολόκληρο το άρθρο της κ. Β. Παπαρήγα στον "Ριζοσπάστη".]
Αυτά λοιπόν. Και για να πάθουν εγκεφαλικό και να μάς απαλλάξουν από την παρουσία τους όσα νεοταξικά ευρωλιγούρικα εκσυγχρονιστήρια δεν τό έχουν ήδη κάνει, δώρο μια εικόνα (Ιωάννης Μεταξάς και Άρης Βελουχιώτης) που βρήκα στο Δίκτυο και θα κάνει δεξιούς κι αριστερούς ν' ανατριχιάσουν εξ ίσου!
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ! ΖΗΤΩ ΤΟ ΟΧΙ! ΖΗΤΩ Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940!
Ἀναδημοσίευσις ἀπὸ τὸ ἱστολόγιον ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ, 28-10-2007.
Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ - Σελίδες Πατριδογνωσίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου