28η Οκτωβρίου σήμερα!
Για κάποιους δεν σημαίνει τίποτα, απλά μιά μέρα αργίας που δίνει την δυνατότητα γιά μιά βόλτα στο Ζάππειο, γιά ένα καφέ στην Αίγλη και το μεσημέρι γιά ένα κοψίδι στα Βλάχικα στην Βάρη!
Γιά κάποιους άλλους άλλους - ανάμεσα σε αυτούς και στον 46χρονο γράφοντα - είναι μιά μέρα συγκίνησης και προβληματισμού, μιά μέρα περηφάνειας, αλλά και μιά μέρα πίκρας!
Κάποιος θα μπορούσε να πει "Καλά βρε αδελφέ, καταλαβαίνω το μέρα περηφάνειας, αλλά το μέρα πίκρας γιατί;"
Αυτό θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω στις παρακάτω γραμμές του κειμένου μου, και ελπίζω να τις καταλάβετε (και εν τοιαύτη περιπτώσει, όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!)
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τι γιορτάζουμε σήμερα;
Σημερα γιορτάζουμε την επέτειο του Ηρωικού "ΟΧΙ"
Ενός ΟΧΙ που είπε ένας δικτάκτορας σε μιά Υπερδύναμη εκείνης της εποχής, όταν αυτή ζήτησε την ταπείνωση της Ελλάδας και την μετατροπή των Ελλήνων από Ελεύθερους Ανθρώπους σε Σκλάβους!
"Το ΟΧΙ το είπε ο Λαός!" θα μου αντιτείνει ο σύγχρονος μηδενιστής Αριστερός, ψευτοπροοδευτικός κουλτουριάρης, διαβάζοντας την Αυγή σε ένα "in" Cafe' του Κολωνακίου!
Εδώ το θέμα παίρνει πολύ συζήτηση και βέβαια γιά να είμαι πιό περιεκτικός και σύντομος σε αυτά που λέω, θα δώσω την δική μου άποψη σε αυτήν την ευκόλως και ελαφρά τη καρδία εκφραζόμενη πεποίθηση της Νεοταξικής Ελληνικής Αριστεράς!
Είτε το θέλουν κάποιοι λοιπόν είτε όχι, το "ΟΧΙ" το είπε όχι ο Λαός εκείνο το βράδυ της 27ης προς 28η Οκτωβρίου 1940, αλλά ένας δικτάτορας: ο Ιωάννης Μεταξάς!
Ο Ελληνικός Λαός το στήριξε, το μετουσίωσε σε πολεμική πράξη, το πήρε και το έκανε σημαία του και το μεταμόρφωσε σε μιά ηρωική πραγματικότητα στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας... Αλλά το "ΟΧΙ" το είπε ο Ι.Μεταξάς!
Αυτή είναι η αλήθεια κύριοι!
Διότι αναλογισθείτε τι θα γινόταν αν εκείνο το βράδυ που τον επισκέφθηκε εκτάκτως και επειγόντως ο Ιταλός πρέσβης στην οικία του, γιά να του επιδώσει το ιταμό Τελεσίγραφο του Μουσολίνι, εκείνος δεν έκανε την υπέρβαση του να ξεπεράσει τις ιδεολογικές συγγένειες από την Ιταλία και το καθεστώς της, και δεν συναισθανόταν την Ιστορική Ευθύνη που έφερε στους γέρικους ώμους του εκείνη την στιγμή σαν γνήσιος Έλληνας και απαντούσε "ΝΑΙ" τι θα γινόταν;
Το πρωί ο Ελληνικός Λαός θα ξυπνούσε υπό Ιταλική Κατοχή, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο κομμάτι του Εθνικού γεωγραφικού κορμού!
Κάποιος θα μου απαντήσει "αν συνέβαινε αυτό, ο λαός θα αντιδρούσε, θα έπαιρνε την κατάσταση στα χέρια του κλπ κλπ κλπ"
Τίποτα από όλα αυτά δεν γινόταν τουλάχιστον τον πρώτο καιρό! Ο λαός, θα ένιωθε προδομένος, ναι πικραμένος ναι, ταπεινωμένος σίγουρα, αλλά θα έκανε πολύ καιρό να συνέλθει...
Όπως έκανε πολύ καιρό να συνέλθει όταν η Ελλάδα καταλήφθηκε από τους Γερμανούς το 1941, μέχρι την στιγμή που τα πρώτα τμήματα Ανταρτών εμφανίσθηκαν στα Ελληνικά βουνά, ξεκινώντας το Έπος της Εθνικής Αντίστασης!
Ακόμα και επιφανείς Αριστεροί της εποχής παραδέχθηκαν τότε ότι ο Ιωάννης Μεταξάς λειτούργησε τότε ως Εθνικός Κυβερνήτης, υπακούωντας στο Ελληνικό DNA και στο αρχαίο αίμα των Ελλήνων που έτρεχε στις φλέβες του!
Εκείνη την μέρα έπαψε να είναι ο "μισητός" (κατά πολλούς - δίκαια ή άδικα) δικτάτορας, που ιδεολογικά ήταν προσκείμενος στις αρχές του Εθνικο-Σοσιαλισμού, που είχε καταλύσει το δημοκρατικό πολίτευμα και έγινε ο "μπροστάρης" και εμπνευστής του Εθνικού Αγώνα κατά των ιταμών Εισβολέων!
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΥΡΙΟΙ...
Και με τα "Το ΟΧΙ το είπε ο Λαός" που έτσι άκριτα, με καθαρά ιδεολογικά - αλλά μη ιστορικά τεκμηριωμένα - ελατήρια αναφωνείτε δεν αλοιώνετε την Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία και την προσφορά του καθενός!
Ομως όπως είπα στην αρχή του άρθρου μου, αυτήν την μέρα νιώθω πίκρα...
Πίκρα γιατί προσγειώνομαι στην σύγχρονη τραγική πραγματικότητα...
Την πραγματικότητα της Κύπρου, των Ιμίων, των Γκρίζων Ζωνών, της Συμφωνίας της Μαδρίτης!
Την πραγματικότητα του Πάγκαλου, του Σημίτη, του Γιωργάκη με τα ζειμπέκικα του, της Ντόρας και του Τσίπρα!
'Ε τι θέλατε να κάνουμε πόλεμο γιά μιά σημαία και δέκα κατσίκιες" είχε πει ο Πάγκαλος την επομένη των Ιμίων χωρίς να ντρέπεται και χωρίς να συναισθάνεται το βάρος του ηρωικού ονόματος του παππού του που έφερε στους ώμους του!
"Ευχαριστούμε την Κυβέρνηση των ΗΠΑ" είπε ο προοδευτικός σοσιαλιστής κ.Σημίτης όταν ακόμα ήταν νωπό το αίμα των τριών παλληκαριών που έπεσαν από τα τουρκικά πυρά, με το ελικόπτερο του "Ναυαρίνο"!
"Πιστεύω ότι ο Κυπριακός Λαός θα σκεφθεί ώριμα το συμφέρον του με βάση τα σημερινά τετελεσμένα που κυριαρχούν πλέον στην μεγαλόνησο και θα υπερψηφίσει το Σχέδιο του Γ.Γ. του Ο.Η.Ε. κ.Κόφι Ανάν" είπαν και ο Γιωργάκης αλλά και η Ντόρα σε άλλη μιά νέα πρόκληση της Νέας (πλέον) Παγκόσμιας Τάξης πραγμάτων....
Μα τι καταντήσαμε πιά;
Ασπόνδυλα ανθρωπάκια με μόνη προσδοκία τα ψίχουλα αυξήσεων της κάθε Κυβέρνησης, ενός καλού καφέ στους πεζόδρομους των Εξαρχείων ή σε κάποιο cafe στο Κολωνάκι, μιάς καλοψημένης μερίδας παϊδάκια στα Βλάχικα και ενός ξενέρωτου φιλμ στο DVD το βράδυ πριν κοιμηθούμε αποκαμωμένοι από την κούραση της άδειας ζωής μας στον καναπέ του διαμερίσματός μας που ακόμα χρωστάμε στην Τράπεζα;
Που πήγε αυτό το "Πνεύμα του Μετώπου" τότε που ΟΛΟΙ οι Έλληνες, άφησαν γυναίκα, μάνα, παιδιά, οικογένεια, περιουσία (ελάχιστη ή μεγάλη) και "με το χαμόγελο στα χείλη" απέδειξαν ότι "οι Ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες";
Που πήγε αυτός "εθνικός μας τσαμπουκάς" που δεν σηκώναμε "μίγα στο σπαθί μας" όταν κάποιος μας έθιγε τα "όσια και τα ιερά" μας;
Αναλώνεται καθημερινά στις πολιτικές συζητήσεις, στις θρασύδειλες επιθέσεις των ψευτο-επαναστατών κατά των πληρωμένων με 700 Ευρώ μηνιαίως αστυνομικών, στις μπουνιές κάθε Κυριακή στα γήπεδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ και βόλεϋ....
Και Εθνικά πλέον ευνουχισμένοι αναμένουμε βοήθεια από την "Εσπερία" στα δίκαια μας απέναντι στους γυφτο-Σκοπιανούς, στους αδηφάγους Τούρκους, όπως αλίμονο κάποτε περίμενε και ο τελευταίος Έλληνας Αυτοκράτορας εκείνες τις τραγικές μέρες του Μαίου του 1453... Και όλοι ξέρουμε την κατάληξη!
Για αυτό πικραίνομαι... Γιατί ενώ έζησα ως έφεδρος δύο περιόδους παρολίγο πολεμικής σύγκρουσης (μία τον Νοέμβριο του 1983 με την ανακήρυξη του ψευδοκράτους του Ντεκτάς στην κατεχόμεη Κύπρο υπηρετώντας στο Πύθειο Έβρου και μία ως επιστρατευμένος στην κρίση του Σισμίκ, γνωστή ως κρίση του Μάρτη), είδα ότι οι πολιτικοί ταγοί μας από τα τέλη της προηγούμενης χιλιετίας, δεν είναι πιά εθνικά-Έλληνες αλλά Ελληνο-Ευρωπαίοι, με ότι πιό αρνητικό έχει αυτή η ιδιότητα γιά τον σύγχρονο Έλληνα!
Πως θα αντιδρούσε ο Μεταξάς, ο Δαβάκης, ο Κατσιμήτρος, ο Ιατρίδης του "Παπανικολή" αν ζούσαν την νύχτα με την κρίση στα Ίμια;
Πως θα αντιδρούσε ο "Ανώνυμος Έλληνας Πολεμιστής" της Αλβανίας, του Ρούπελ και της Κρήτης, όταν καταλάβαινε ότι οι Τούρκοι κατέλαβαν Ελληνική Γη έστω γιά λίγη ώρα έστω σε χώρο έκτασης μιάς βραχονησίδας;
Αλλά τι ρωτάω....;
ΤΟΤΕ ΤΟ 1940, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΧΑΝ ΑΡΧ...!!!
Αυτό τα λέει όλα... Τίποτα άλλο... Χρόνια Πολλά Συνέλληνες!
Για κάποιους δεν σημαίνει τίποτα, απλά μιά μέρα αργίας που δίνει την δυνατότητα γιά μιά βόλτα στο Ζάππειο, γιά ένα καφέ στην Αίγλη και το μεσημέρι γιά ένα κοψίδι στα Βλάχικα στην Βάρη!
Γιά κάποιους άλλους άλλους - ανάμεσα σε αυτούς και στον 46χρονο γράφοντα - είναι μιά μέρα συγκίνησης και προβληματισμού, μιά μέρα περηφάνειας, αλλά και μιά μέρα πίκρας!
Κάποιος θα μπορούσε να πει "Καλά βρε αδελφέ, καταλαβαίνω το μέρα περηφάνειας, αλλά το μέρα πίκρας γιατί;"
Αυτό θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω στις παρακάτω γραμμές του κειμένου μου, και ελπίζω να τις καταλάβετε (και εν τοιαύτη περιπτώσει, όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!)
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τι γιορτάζουμε σήμερα;
Σημερα γιορτάζουμε την επέτειο του Ηρωικού "ΟΧΙ"
Ενός ΟΧΙ που είπε ένας δικτάκτορας σε μιά Υπερδύναμη εκείνης της εποχής, όταν αυτή ζήτησε την ταπείνωση της Ελλάδας και την μετατροπή των Ελλήνων από Ελεύθερους Ανθρώπους σε Σκλάβους!
"Το ΟΧΙ το είπε ο Λαός!" θα μου αντιτείνει ο σύγχρονος μηδενιστής Αριστερός, ψευτοπροοδευτικός κουλτουριάρης, διαβάζοντας την Αυγή σε ένα "in" Cafe' του Κολωνακίου!
Εδώ το θέμα παίρνει πολύ συζήτηση και βέβαια γιά να είμαι πιό περιεκτικός και σύντομος σε αυτά που λέω, θα δώσω την δική μου άποψη σε αυτήν την ευκόλως και ελαφρά τη καρδία εκφραζόμενη πεποίθηση της Νεοταξικής Ελληνικής Αριστεράς!
Είτε το θέλουν κάποιοι λοιπόν είτε όχι, το "ΟΧΙ" το είπε όχι ο Λαός εκείνο το βράδυ της 27ης προς 28η Οκτωβρίου 1940, αλλά ένας δικτάτορας: ο Ιωάννης Μεταξάς!
Ο Ελληνικός Λαός το στήριξε, το μετουσίωσε σε πολεμική πράξη, το πήρε και το έκανε σημαία του και το μεταμόρφωσε σε μιά ηρωική πραγματικότητα στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας... Αλλά το "ΟΧΙ" το είπε ο Ι.Μεταξάς!
Αυτή είναι η αλήθεια κύριοι!
Διότι αναλογισθείτε τι θα γινόταν αν εκείνο το βράδυ που τον επισκέφθηκε εκτάκτως και επειγόντως ο Ιταλός πρέσβης στην οικία του, γιά να του επιδώσει το ιταμό Τελεσίγραφο του Μουσολίνι, εκείνος δεν έκανε την υπέρβαση του να ξεπεράσει τις ιδεολογικές συγγένειες από την Ιταλία και το καθεστώς της, και δεν συναισθανόταν την Ιστορική Ευθύνη που έφερε στους γέρικους ώμους του εκείνη την στιγμή σαν γνήσιος Έλληνας και απαντούσε "ΝΑΙ" τι θα γινόταν;
Το πρωί ο Ελληνικός Λαός θα ξυπνούσε υπό Ιταλική Κατοχή, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο κομμάτι του Εθνικού γεωγραφικού κορμού!
Κάποιος θα μου απαντήσει "αν συνέβαινε αυτό, ο λαός θα αντιδρούσε, θα έπαιρνε την κατάσταση στα χέρια του κλπ κλπ κλπ"
Τίποτα από όλα αυτά δεν γινόταν τουλάχιστον τον πρώτο καιρό! Ο λαός, θα ένιωθε προδομένος, ναι πικραμένος ναι, ταπεινωμένος σίγουρα, αλλά θα έκανε πολύ καιρό να συνέλθει...
Όπως έκανε πολύ καιρό να συνέλθει όταν η Ελλάδα καταλήφθηκε από τους Γερμανούς το 1941, μέχρι την στιγμή που τα πρώτα τμήματα Ανταρτών εμφανίσθηκαν στα Ελληνικά βουνά, ξεκινώντας το Έπος της Εθνικής Αντίστασης!
Ακόμα και επιφανείς Αριστεροί της εποχής παραδέχθηκαν τότε ότι ο Ιωάννης Μεταξάς λειτούργησε τότε ως Εθνικός Κυβερνήτης, υπακούωντας στο Ελληνικό DNA και στο αρχαίο αίμα των Ελλήνων που έτρεχε στις φλέβες του!
Εκείνη την μέρα έπαψε να είναι ο "μισητός" (κατά πολλούς - δίκαια ή άδικα) δικτάτορας, που ιδεολογικά ήταν προσκείμενος στις αρχές του Εθνικο-Σοσιαλισμού, που είχε καταλύσει το δημοκρατικό πολίτευμα και έγινε ο "μπροστάρης" και εμπνευστής του Εθνικού Αγώνα κατά των ιταμών Εισβολέων!
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΥΡΙΟΙ...
Και με τα "Το ΟΧΙ το είπε ο Λαός" που έτσι άκριτα, με καθαρά ιδεολογικά - αλλά μη ιστορικά τεκμηριωμένα - ελατήρια αναφωνείτε δεν αλοιώνετε την Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία και την προσφορά του καθενός!
Ομως όπως είπα στην αρχή του άρθρου μου, αυτήν την μέρα νιώθω πίκρα...
Πίκρα γιατί προσγειώνομαι στην σύγχρονη τραγική πραγματικότητα...
Την πραγματικότητα της Κύπρου, των Ιμίων, των Γκρίζων Ζωνών, της Συμφωνίας της Μαδρίτης!
Την πραγματικότητα του Πάγκαλου, του Σημίτη, του Γιωργάκη με τα ζειμπέκικα του, της Ντόρας και του Τσίπρα!
'Ε τι θέλατε να κάνουμε πόλεμο γιά μιά σημαία και δέκα κατσίκιες" είχε πει ο Πάγκαλος την επομένη των Ιμίων χωρίς να ντρέπεται και χωρίς να συναισθάνεται το βάρος του ηρωικού ονόματος του παππού του που έφερε στους ώμους του!
"Ευχαριστούμε την Κυβέρνηση των ΗΠΑ" είπε ο προοδευτικός σοσιαλιστής κ.Σημίτης όταν ακόμα ήταν νωπό το αίμα των τριών παλληκαριών που έπεσαν από τα τουρκικά πυρά, με το ελικόπτερο του "Ναυαρίνο"!
"Πιστεύω ότι ο Κυπριακός Λαός θα σκεφθεί ώριμα το συμφέρον του με βάση τα σημερινά τετελεσμένα που κυριαρχούν πλέον στην μεγαλόνησο και θα υπερψηφίσει το Σχέδιο του Γ.Γ. του Ο.Η.Ε. κ.Κόφι Ανάν" είπαν και ο Γιωργάκης αλλά και η Ντόρα σε άλλη μιά νέα πρόκληση της Νέας (πλέον) Παγκόσμιας Τάξης πραγμάτων....
Μα τι καταντήσαμε πιά;
Ασπόνδυλα ανθρωπάκια με μόνη προσδοκία τα ψίχουλα αυξήσεων της κάθε Κυβέρνησης, ενός καλού καφέ στους πεζόδρομους των Εξαρχείων ή σε κάποιο cafe στο Κολωνάκι, μιάς καλοψημένης μερίδας παϊδάκια στα Βλάχικα και ενός ξενέρωτου φιλμ στο DVD το βράδυ πριν κοιμηθούμε αποκαμωμένοι από την κούραση της άδειας ζωής μας στον καναπέ του διαμερίσματός μας που ακόμα χρωστάμε στην Τράπεζα;
Που πήγε αυτό το "Πνεύμα του Μετώπου" τότε που ΟΛΟΙ οι Έλληνες, άφησαν γυναίκα, μάνα, παιδιά, οικογένεια, περιουσία (ελάχιστη ή μεγάλη) και "με το χαμόγελο στα χείλη" απέδειξαν ότι "οι Ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες";
Που πήγε αυτός "εθνικός μας τσαμπουκάς" που δεν σηκώναμε "μίγα στο σπαθί μας" όταν κάποιος μας έθιγε τα "όσια και τα ιερά" μας;
Αναλώνεται καθημερινά στις πολιτικές συζητήσεις, στις θρασύδειλες επιθέσεις των ψευτο-επαναστατών κατά των πληρωμένων με 700 Ευρώ μηνιαίως αστυνομικών, στις μπουνιές κάθε Κυριακή στα γήπεδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ και βόλεϋ....
Και Εθνικά πλέον ευνουχισμένοι αναμένουμε βοήθεια από την "Εσπερία" στα δίκαια μας απέναντι στους γυφτο-Σκοπιανούς, στους αδηφάγους Τούρκους, όπως αλίμονο κάποτε περίμενε και ο τελευταίος Έλληνας Αυτοκράτορας εκείνες τις τραγικές μέρες του Μαίου του 1453... Και όλοι ξέρουμε την κατάληξη!
Για αυτό πικραίνομαι... Γιατί ενώ έζησα ως έφεδρος δύο περιόδους παρολίγο πολεμικής σύγκρουσης (μία τον Νοέμβριο του 1983 με την ανακήρυξη του ψευδοκράτους του Ντεκτάς στην κατεχόμεη Κύπρο υπηρετώντας στο Πύθειο Έβρου και μία ως επιστρατευμένος στην κρίση του Σισμίκ, γνωστή ως κρίση του Μάρτη), είδα ότι οι πολιτικοί ταγοί μας από τα τέλη της προηγούμενης χιλιετίας, δεν είναι πιά εθνικά-Έλληνες αλλά Ελληνο-Ευρωπαίοι, με ότι πιό αρνητικό έχει αυτή η ιδιότητα γιά τον σύγχρονο Έλληνα!
Πως θα αντιδρούσε ο Μεταξάς, ο Δαβάκης, ο Κατσιμήτρος, ο Ιατρίδης του "Παπανικολή" αν ζούσαν την νύχτα με την κρίση στα Ίμια;
Πως θα αντιδρούσε ο "Ανώνυμος Έλληνας Πολεμιστής" της Αλβανίας, του Ρούπελ και της Κρήτης, όταν καταλάβαινε ότι οι Τούρκοι κατέλαβαν Ελληνική Γη έστω γιά λίγη ώρα έστω σε χώρο έκτασης μιάς βραχονησίδας;
Αλλά τι ρωτάω....;
ΤΟΤΕ ΤΟ 1940, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΧΑΝ ΑΡΧ...!!!
Αυτό τα λέει όλα... Τίποτα άλλο... Χρόνια Πολλά Συνέλληνες!
Ἀναδημοσίευσις ἀπὸ τὸ ἱστολόγιον ΚΩΣΤΑΣ "Μαυροσκούφης", 28-10-2009.
Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ - Σελίδες Πατριδογνωσίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου