Ο Σαλάμο Αρούχ από τη Θεσσαλονίκη επιβίωσε χάρη στην πυγμαχία.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ:
ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΡΑΔΕΛΗΣ
Σάββατο 9 Μαΐου 2009
Στο στρατόπεδο του Άουσβιτς δύο φορές την εβδομάδα οι ναζί έστηναν το «Κολοσσαίο». Ένα ρινγκ πυγμαχίας μεταξύ των κρατουμένων δίπλα στον θάλαμο αερίων. Οι κανόνες απλοί, σαν της ρωμαϊκής αρένας. Ο αγώνας κρατούσε έως ότου ένας από τους δύο αντιπάλους πέσει κάτω αιμόφυρτος και αδύναμος να σταθεί στα πόδια του.O νικητής κέρδιζε τη ζωή του μέχρι τον επόμενο αγώνα. Ο ηττημένος κατέληγε στο κρεματόριο. Ο Σαλάμο Αρούχ ήταν ο Έλληνας πρωταθλητής μέσων βαρών και βαλκανιονίκης μέχρι που ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Οι επόμενοι αγώνες που έδωσε ήταν στο ρινγκ του Άουσβιτς. Όλοι νικηφόροι. Πριν από λίγες ημέρες ο «πρωταθλητής» του Άουσβιτς έχασε τον πρώτο του αγώνα.
Ο Σαλάμο Αρούχ γεννήθηκε την Πρωτοχρονιά του 1923 στη Θεσσαλονίκη. Μαζί με τον πατέρα του και τον αδελφό του Αβραάμ, ο νεαρός Εβραίος δούλευε ως φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, ενώ περιστασιακά προσπαθούσε να ενισχύσει το οικογενειακό εισόδημα δουλεύοντας και ως ψαράς. Ο πατέρας του, λάτρης της πυγμαχίας, είδε πως ο μικρός είχε όλα τα προσόντα να διαπρέψει στο μποξ και με κάθε τρόπο τον ενθάρρυνε να ανέβει στο ρινγκ. Από τα 14.
Σε ηλικία 14 χρόνων, ο Αρούχ έδωσε τον πρώτο του αγώνα κερδίζοντας με νοκ άουτ τον αντίπαλό του. Ακολούθησαν 23 ακόμη νίκες, οι περισσότερες με νοκ άουτ. Ο Αρούχ σιγά σιγά άρχισε να γίνεται ένα σημαντικό όνομα της ελληνικής πυγμαχίας και οι ειδικοί της εποχής του έδωσαν το προσωνύμιο «ο χορευτής» λόγω των κινήσεών του πάνω στο ρινγκ.
Στα 17 του ανήκε στο δυναμικό της εθνικής ομάδας έχοντας κερδίσει τον τίτλο των μέσων βαρών στην Ελλάδα αλλά και το μετάλλιο του βαλκανιονίκη και προετοιμάζονταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου βρήκε τον Αρούχ στον Στρατό και στη συνέχεια βρέθηκε και πάλι στη Θεσσαλονίκη μαζί με την οικογένειά του. Στις 15 Μαρτίου 1943 όλη η οικογένεια Αρούχ, μαζί με χιλιάδες άλλους Εβραίους της Θεσσαλονίκης, εστάλη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς.
«Όταν φθάσαμε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, ένας Γερμανός αξιωματικός που μας υποδέχτηκε ρώτησε ποιοι από εμάς ξέρουν να πυγμαχούν. Εγώ ήμουν τόσο κουρασμένος από το ταξίδι και εξαντλημένος από την πείνα που δίστασα να εμφανιστώ. Όμως φίλοι από τη Θεσσαλονίκη που γνώριζαν τις επιδόσεις μου με έσπρωξαν μπροστά στη γραμμή», περιέγραφε ο Σαλάμο Αρούχ στον Γουίλιαμ Νταφόε, ο οποίος τον υποδύθηκε το 1989 στη χολιγουντιανή μεταφορά της ζωής του στην ταινία «Ο θρίαμβος του πνεύματος».
Η ταινία
Για τις ανάγκες της ταινίας, ο Αρούχ χρειάστηκε να βρεθεί για 3 μήνες στο Άουσβιτς ξαναζώντας νοερά, όπως ο ίδιος έλεγε, όσα πέρασε στα δύο χρόνια εγκλεισμού του στο στρατόπεδο του θανάτου.
Μία από τις «απολαύσεις» των ναζί ήταν οι πυγμαχικοί αγώνες μεταξύ «μελλοθανάτων» κρατουμένων στα στρατόπεδα εργασίας τους. Κάθε απόγευμα Τετάρτης και Κυριακής εν είδει Κολοσσαίου στηνόταν ρινγκ, όπου οι Γερμανοί στοιχημάτιζαν για τον νικητή.
Το έπαθλο του νικητή ήταν ένα επιπλέον καρβέλι ψωμί την ημέρα του αγώνα, ένα επιπλέον πιάτο σούπας καθημερινά, μια ημέρα ξεκούρασης από την καταναγκαστική εργασία προκειμένου να προπονηθεί και κυρίως το δικαίωμα στη ζωή. Όποιος έχανε στο ρινγκ στη συνέχεια κατέληγε στο κρεματόριο. «Κάθε φορά που ανέβαινα στο ρινγκ, ήξερα πως πάλευα για τη ζωή μου και πως αν ήθελα να βγω ζωντανός από το κολαστήριο, θα έπρεπε να κερδίσω. Ακόμη και όταν γνώριζα πως ο αντίπαλος μου θα ήταν στη συνέχεια νεκρός. Όμως πολύ εύκολα θα μπορούσα να βρεθώ εγώ στη θέση του», περιέγραφε τη ζωή του ο Αρούχ.
Λίγο πριν από τη απελευθέρωση του στρατοπέδου είχε προγραμματιστεί ο αγώνας μεταξύ των δύο καλύτερων φίλων, του Αρούχ και του Ραζόν, οι οποίοι είχαν μείνει αήττητοι. Οι δύο παιδικοί φίλοι απέφυγαν την «αδελφοκτονία» τους, όπως έλεγαν. Αρκετά χρόνια αργότερα όμως, οι δυο τους βρέθηκαν στις δικαστικές αίθουσες, καθώς ο Ραζόν υποστήριξε πως μέρος των όσων περιγραφόταν στην ταινία «ο θρίαμβος του πνεύματος» αφορούσαν τη δική του ζωή.
Αφού έχασε την οικογένειά του στους θαλάμους αερίων και επέστρεψε χωρίς περιουσία πλέον στη Θεσσαλονίκη, ο Αρούχ ρώτησε όταν έφθασαν τα βρετανικά στρατεύματα αν υπήρχαν διαθέσιμοι πυγμάχοι για να δώσει αγώνες επίδειξης. Συνεχίζοντας το σερί των νικών του κέρδισε τα πρώτα του χρήματα και με τη 17χρονη Εβραία από τη Θεσσαλονίκη Μάρθα Γεσιέλ βρέθηκε στο Ισραήλ, όπου και έζησε το υπόλοιπο της ζωής του μαζί με τα 4 παιδιά τους. Η είδηση του θανάτου του στις 26 Απριλίου προκάλεσε εκ νέου μεγάλη συγκίνηση.
Μία από τις «απολαύσεις» των ναζί ήταν οι πυγμαχικοί αγώνες μεταξύ «μελλοθανάτων» κρατουμένων στα στρατόπεδα εργασίας τους. Κάθε απόγευμα Τετάρτης και Κυριακής εν είδει Κολοσσαίου στηνόταν ρινγκ, όπου οι Γερμανοί στοιχημάτιζαν για τον νικητή.
Το έπαθλο του νικητή ήταν ένα επιπλέον καρβέλι ψωμί την ημέρα του αγώνα, ένα επιπλέον πιάτο σούπας καθημερινά, μια ημέρα ξεκούρασης από την καταναγκαστική εργασία προκειμένου να προπονηθεί και κυρίως το δικαίωμα στη ζωή. Όποιος έχανε στο ρινγκ στη συνέχεια κατέληγε στο κρεματόριο. «Κάθε φορά που ανέβαινα στο ρινγκ, ήξερα πως πάλευα για τη ζωή μου και πως αν ήθελα να βγω ζωντανός από το κολαστήριο, θα έπρεπε να κερδίσω. Ακόμη και όταν γνώριζα πως ο αντίπαλος μου θα ήταν στη συνέχεια νεκρός. Όμως πολύ εύκολα θα μπορούσα να βρεθώ εγώ στη θέση του», περιέγραφε τη ζωή του ο Αρούχ.
Λίγο πριν από τη απελευθέρωση του στρατοπέδου είχε προγραμματιστεί ο αγώνας μεταξύ των δύο καλύτερων φίλων, του Αρούχ και του Ραζόν, οι οποίοι είχαν μείνει αήττητοι. Οι δύο παιδικοί φίλοι απέφυγαν την «αδελφοκτονία» τους, όπως έλεγαν. Αρκετά χρόνια αργότερα όμως, οι δυο τους βρέθηκαν στις δικαστικές αίθουσες, καθώς ο Ραζόν υποστήριξε πως μέρος των όσων περιγραφόταν στην ταινία «ο θρίαμβος του πνεύματος» αφορούσαν τη δική του ζωή.
Αφού έχασε την οικογένειά του στους θαλάμους αερίων και επέστρεψε χωρίς περιουσία πλέον στη Θεσσαλονίκη, ο Αρούχ ρώτησε όταν έφθασαν τα βρετανικά στρατεύματα αν υπήρχαν διαθέσιμοι πυγμάχοι για να δώσει αγώνες επίδειξης. Συνεχίζοντας το σερί των νικών του κέρδισε τα πρώτα του χρήματα και με τη 17χρονη Εβραία από τη Θεσσαλονίκη Μάρθα Γεσιέλ βρέθηκε στο Ισραήλ, όπου και έζησε το υπόλοιπο της ζωής του μαζί με τα 4 παιδιά τους. Η είδηση του θανάτου του στις 26 Απριλίου προκάλεσε εκ νέου μεγάλη συγκίνηση.
Μοίραζε το ψωμί που κέρδιζε στο ρινγκ
Τη δεύτερη ήδη μέρα του στο Άουσβιτς ο Αρούχ έδωσε την πρώτη του μάχη με αντίπαλο έναν άλλο Εβραίο. «Διαιτητής» του αγώνα ήταν ένας Γερμανός αξιωματικός, ενώ γύρω από το ρινγκ βρισκόταν πλήθος Γερμανών στρατιωτών που στοιχημάτιζαν, φώναζαν, έβριζαν. «Στον τρίτο γύρο έριξα τον αντίπαλό μου με νοκ άουτ», περιέγραφε ο Αρούχ, που όπως είχε παραδεχθεί ποτέ δεν ξέχασε το όνομα του πρώτου αντιπάλου του, του Έλληνα Εβραίου Χαΐμ. Σύμφωνα με τον Αρούχ, την ίδια ημέρα υποχρεώθηκε να δώσει αγώνα και εναντίον ενός Εβραίου από την Τσεχοσλοβακία, ο οποίος ήταν ψηλότερος από αυτόν. Είκοσι λεπτά κράτησε η μάχη μεταξύ των δύο εξαντλημένων ανδρών με νικητή στο τέλος τον Αρούχ.
Γρήγορα ο Αρούχ έγινε ένα από τα φαβορί, πάνω στα οποία στοιχημάτιζαν μεγάλα ποσά οι Γερμανοί αξιωματικοί. Μαζί του στα ρινγκ θριάμβευε και ο φίλος του και συναθλητής του από τη Θεσσαλονίκη Τζάκο Ραζόν. Στις μετέπειτα διηγήσεις τους, και οι δύο υποστήριζαν πως μέρος των επιπλέον τροφίμων που κέρδιζαν με τις μπουνιές τους το μοιράζονταν με τους υπόλοιπους Εβραίους κρατουμένους. Για τον Ραζόν μάλιστα, που δούλευε στα μαγειρεία, υπήρξαν και μετέπειτα αναφορές επιζώντων από το Άουσβιτς πως πολλά βράδια επέστρεφε στον θάλαμο με μια μεγάλη κατσαρόλα σούπας, την οποία μοίραζε στους συγκρατούμενούς του.
Γρήγορα ο Αρούχ έγινε ένα από τα φαβορί, πάνω στα οποία στοιχημάτιζαν μεγάλα ποσά οι Γερμανοί αξιωματικοί. Μαζί του στα ρινγκ θριάμβευε και ο φίλος του και συναθλητής του από τη Θεσσαλονίκη Τζάκο Ραζόν. Στις μετέπειτα διηγήσεις τους, και οι δύο υποστήριζαν πως μέρος των επιπλέον τροφίμων που κέρδιζαν με τις μπουνιές τους το μοιράζονταν με τους υπόλοιπους Εβραίους κρατουμένους. Για τον Ραζόν μάλιστα, που δούλευε στα μαγειρεία, υπήρξαν και μετέπειτα αναφορές επιζώντων από το Άουσβιτς πως πολλά βράδια επέστρεφε στον θάλαμο με μια μεγάλη κατσαρόλα σούπας, την οποία μοίραζε στους συγκρατούμενούς του.
Ἀναδημοσίευσις ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα Τὰ Νέα, 9-5-2009.
Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ - Σελίδες Πατριδογνωσίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου