Ὁ Μαραθών (ὅπου ὁ ἄρχων πολέμαρχος τῶν Ἀθηναίων μοῦ ἐδάνισε καὶ τὸ διαδικτυακό μου ὄνομα), αἱ Θερμοπύλαι, ἡ Σαλαμίς...
Εὐρίσκονται πιὰ στοὺς φωτεινοὺς αἰθέρες, πέρα ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα, στὸν πλατωνικὸ Κόσμο τῶν Ἰδεῶν, ἐξ οὗ οἱ ψυχές μας ἔλκουν τὴν πρωταρχή τους...
Οἱ πολεμίστρες τῶν τειχῶν τῆς Βασιλεύουσας, οἱ ἀκρίτες καὶ οἱ αὐτοκράτορες...
Ἔχουν περάσει στὶς προσευχὲς καὶ στὰ ὄνειρά μας...
Τὸ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ ᾿21...
Αὐτοὶ οἱ μπαρουτοκαπνισμένοι φουστανελάδες μὲ τὶς μουστάκες καὶ τὶς σπάθες, σὰν νά ᾿χουν κάτι πολὺ δικό μας... Εἶναι πιὰ δικοί μας θαρρεῖς, κι ὅμως, μακρινοὶ συγχρόνως - ἡ κάπνα τοῦ μπαρουτιοῦ εἶναι ἢ ἡ ἀχλὺς τοῦ μύθου; Στὰ παραμύθια τῆς γιαγιᾶς κι ακόμη παραπέρα...
Κι ἐρχόμαστε στὸν αἰῶνα μας - στὸν προηγούμενο, δηλαδή. Μὲ τὶς ἐφημερίδες καὶ τὰ ραδιόφωνα.
Ὁ Μακεδονικὸς Ἀγῶν, ὁ Μελᾶς, ὁ Ἄγρας, ὁ Δραγούμης· οἱ πλάβες στὴν λίμνη τῶν Γιαννιτσῶν, οἱ δάσκαλοι καὶ οἱ φλογεροὶ παπάδες...
Σὰν χθὲς μᾶς τά ᾿λεγε δίπλα στὸ τζάκι ἡ Πηνελόπη Δέλτα.
Οἱ Βαλκανικοὶ Πόλεμοι. Ἡ μεγάλη ἐξόρμησις - μὲ τὸν Στρατηλάτη Κωνσταντῖνο καὶ τὸν ὁραματιστὴ Βενιζέλο. Γεωπολιτικῶς ἡ κορυφαία στιγμὴ τοῦ 20οῦ αἰῶνος. Κι ὅμως... ἐξ ἀρχῆς τὸ σπέρμα τοῦ Διχασμοῦ... φούντωσε καὶ μᾶς σταμάτησε ὅταν ἀκούγονταν ἤδη οἱ καμπάνες τῆς Ἁγια Σοφιᾶς.
Τέλος;
Ὄχι! Νὰ τὸ ᾿40! Τὸ δικό μας ᾿40!
Ναί, αὐτοὶ ἤμεθα ἐμεῖς! Πῶς ἤμεθα καὶ μποροῦμε νὰ εἴμεθα ἐμεῖς.
Οἱ πατεράδες μας τὸ θυμοῦνται καὶ μᾶς μιλοῦν ἀκόμη! Οἱ παπποῦδες μας πολέμησαν! Οἱ δικοί μας ἄνθρωποι, οἱ δικοί μου, οἱ δικοί σου· οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι ποὺ ἔζησαν τὸν πόνο, τὴν πείνα καὶ τὸν θάνατο - καὶ ὅμως μεγάλωσαν παιδιά· οἱ ἴδιοι, οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι, οἱ ἴδιοι, οἱ ἥρωες, οἱ ἀετοὶ τῆς Πίνδου. Ἐμεῖς.
Δὲν εἶναι σελίδες ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα βιβλία. Εἶναι οἱ δικοί μας ἄνθρωποι, ὁ τόπος μας κι ἡ σημερινή -χθεσινή- μας πατρίδα· ἐμεῖς.
Ἄλλοι -πολὺ ἄλλοι...-, ἀλλὰ ἐμεῖς.
Αὺτὸ εἶναι τὸ ΟΧΙ τοῦ 1940. Γι᾿ αὐτὸ μιλᾷ στὴν ψυχή μας.
Καὶ τί σημαίνει τὸ ΟΧΙ;
Ἠθικῶς, τὸ ἀπόλυτον. Ἔναντι ὅλων, μέχρι τέλους.
Ἐθνικῶς, τὸ θαῦμα. Μετὰ ἀπὸ εἴκοσι χρόνια ἐμφυλίων παθῶν, ὅλοι μία καρδιά. Μὲ τὸ χαμόγελο στὰ χείλη καὶ τὸ τραγοῦδι στὸν δρόμο γιὰ τὸ μέτωπο. Αὐτὸ τὸ χαμόγελο ποὺ θὰ κάνει τὸν Κώστα Οὐράνη νὰ γράψῃ «εὐαγγελίστηκα τὴν Ἑλλάδα».
Θά ᾿λεγες, ὅλα τὰ προτερήματα τῶν Ἑλλήνων στὸν μέγιστο βαθμό, χωρὶς κανένα ἀπὸ τὰ ἐλαττώματα.
Ἡ κρατικὴ καὶ ἀτομική μας ἀνοργανωσιά; Οὐδέποτε ἡ πολιτεία μας ἐλειτούργησε τελειότερα.
Οἱ προσωπικοὶ ἐγωισμοὶ καὶ τὰ μικροσυμφέροντα; Ὅλοι, ἀπὸ τὸν Κυβερνήτη μέχρι τὸν φαντάρο, ἕνα - ὁ καθεὶς ἐφ᾿ ᾧ ἐτάχθη.
Καὶ αὐτοὶ ἤμεθα ἐμεῖς! Πῶς ἤμεθα καὶ μποροῦμε νὰ εἴμεθα ἐμεῖς.
Ἡ ἄλλη Ἑλλάδα, ἡ ἄλλη, φωτεινὴ πλευρὰ τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ μας.
Κρατῆστε τὶς μνῆμες!
Εὐρίσκονται πιὰ στοὺς φωτεινοὺς αἰθέρες, πέρα ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα, στὸν πλατωνικὸ Κόσμο τῶν Ἰδεῶν, ἐξ οὗ οἱ ψυχές μας ἔλκουν τὴν πρωταρχή τους...
Οἱ πολεμίστρες τῶν τειχῶν τῆς Βασιλεύουσας, οἱ ἀκρίτες καὶ οἱ αὐτοκράτορες...
Ἔχουν περάσει στὶς προσευχὲς καὶ στὰ ὄνειρά μας...
Τὸ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ ᾿21...
Αὐτοὶ οἱ μπαρουτοκαπνισμένοι φουστανελάδες μὲ τὶς μουστάκες καὶ τὶς σπάθες, σὰν νά ᾿χουν κάτι πολὺ δικό μας... Εἶναι πιὰ δικοί μας θαρρεῖς, κι ὅμως, μακρινοὶ συγχρόνως - ἡ κάπνα τοῦ μπαρουτιοῦ εἶναι ἢ ἡ ἀχλὺς τοῦ μύθου; Στὰ παραμύθια τῆς γιαγιᾶς κι ακόμη παραπέρα...
Κι ἐρχόμαστε στὸν αἰῶνα μας - στὸν προηγούμενο, δηλαδή. Μὲ τὶς ἐφημερίδες καὶ τὰ ραδιόφωνα.
Ὁ Μακεδονικὸς Ἀγῶν, ὁ Μελᾶς, ὁ Ἄγρας, ὁ Δραγούμης· οἱ πλάβες στὴν λίμνη τῶν Γιαννιτσῶν, οἱ δάσκαλοι καὶ οἱ φλογεροὶ παπάδες...
Σὰν χθὲς μᾶς τά ᾿λεγε δίπλα στὸ τζάκι ἡ Πηνελόπη Δέλτα.
Οἱ Βαλκανικοὶ Πόλεμοι. Ἡ μεγάλη ἐξόρμησις - μὲ τὸν Στρατηλάτη Κωνσταντῖνο καὶ τὸν ὁραματιστὴ Βενιζέλο. Γεωπολιτικῶς ἡ κορυφαία στιγμὴ τοῦ 20οῦ αἰῶνος. Κι ὅμως... ἐξ ἀρχῆς τὸ σπέρμα τοῦ Διχασμοῦ... φούντωσε καὶ μᾶς σταμάτησε ὅταν ἀκούγονταν ἤδη οἱ καμπάνες τῆς Ἁγια Σοφιᾶς.
Τέλος;
Ὄχι! Νὰ τὸ ᾿40! Τὸ δικό μας ᾿40!
Ναί, αὐτοὶ ἤμεθα ἐμεῖς! Πῶς ἤμεθα καὶ μποροῦμε νὰ εἴμεθα ἐμεῖς.
Οἱ πατεράδες μας τὸ θυμοῦνται καὶ μᾶς μιλοῦν ἀκόμη! Οἱ παπποῦδες μας πολέμησαν! Οἱ δικοί μας ἄνθρωποι, οἱ δικοί μου, οἱ δικοί σου· οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι ποὺ ἔζησαν τὸν πόνο, τὴν πείνα καὶ τὸν θάνατο - καὶ ὅμως μεγάλωσαν παιδιά· οἱ ἴδιοι, οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι, οἱ ἴδιοι, οἱ ἥρωες, οἱ ἀετοὶ τῆς Πίνδου. Ἐμεῖς.
Δὲν εἶναι σελίδες ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα βιβλία. Εἶναι οἱ δικοί μας ἄνθρωποι, ὁ τόπος μας κι ἡ σημερινή -χθεσινή- μας πατρίδα· ἐμεῖς.
Ἄλλοι -πολὺ ἄλλοι...-, ἀλλὰ ἐμεῖς.
Αὺτὸ εἶναι τὸ ΟΧΙ τοῦ 1940. Γι᾿ αὐτὸ μιλᾷ στὴν ψυχή μας.
Καὶ τί σημαίνει τὸ ΟΧΙ;
Ἠθικῶς, τὸ ἀπόλυτον. Ἔναντι ὅλων, μέχρι τέλους.
Ἐθνικῶς, τὸ θαῦμα. Μετὰ ἀπὸ εἴκοσι χρόνια ἐμφυλίων παθῶν, ὅλοι μία καρδιά. Μὲ τὸ χαμόγελο στὰ χείλη καὶ τὸ τραγοῦδι στὸν δρόμο γιὰ τὸ μέτωπο. Αὐτὸ τὸ χαμόγελο ποὺ θὰ κάνει τὸν Κώστα Οὐράνη νὰ γράψῃ «εὐαγγελίστηκα τὴν Ἑλλάδα».
Θά ᾿λεγες, ὅλα τὰ προτερήματα τῶν Ἑλλήνων στὸν μέγιστο βαθμό, χωρὶς κανένα ἀπὸ τὰ ἐλαττώματα.
Ἡ κρατικὴ καὶ ἀτομική μας ἀνοργανωσιά; Οὐδέποτε ἡ πολιτεία μας ἐλειτούργησε τελειότερα.
Οἱ προσωπικοὶ ἐγωισμοὶ καὶ τὰ μικροσυμφέροντα; Ὅλοι, ἀπὸ τὸν Κυβερνήτη μέχρι τὸν φαντάρο, ἕνα - ὁ καθεὶς ἐφ᾿ ᾧ ἐτάχθη.
Καὶ αὐτοὶ ἤμεθα ἐμεῖς! Πῶς ἤμεθα καὶ μποροῦμε νὰ εἴμεθα ἐμεῖς.
Ἡ ἄλλη Ἑλλάδα, ἡ ἄλλη, φωτεινὴ πλευρὰ τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ μας.
Κρατῆστε τὶς μνῆμες!
Ἀναδημοσίευσις ἀπὸ τὸ ἱστολόγιον Κρατύλος, 22-10-2008.
Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ - Σελίδες Πατριδογνωσίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου