Στήν παλιότερη ἀνάρτηση ( Γερμανικές ἀποζημιώσεις καί δέν συμμαζεύεται... ) εἶχα ἀναφερθεῖ στο σύνολο τῶν ἀναγνωρισμένων ἀπαιτήσεων πού δικαιοῦται να θέτει ἡ Ἑλλάδα ἀπό τήν Γερμανία, ἀπό τόν Α Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα, ὅπως καί στην συστηματική κλοπή ἀρχαιοτήτων ἀπό τον ἑλληνικό χῶρο. Παραθέτω ἕνα μικρό ἀπόσπασμα ἀπό ἐκείνη την ἀνάρτηση.
...Ἡ Γερμανικὴ Κατοχὴ γιὰ τὴν Ἑλλάδα δὲν ἔχει τελειώσει ἀκόμη, ἀφοῦ βρίσκεται ὑπὸ Γερμανικὴ Κατοχὴ ἕνα μεγάλο μέρος τῆς Ἐθνικῆς μας Περιουσίας, ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ Ἐθνικοῦ μας Πλούτου, ποὺ κατέστρεψαν ἢ διάρπαξαν καὶ κατακρατοῦν οἱ Γερμανοί, γιὰ νὰ ἀποτελοῦν σήμερα χώρα ὑψηλότατης πιστοληπτικῆς ἱκανότητας «ΑΑΑ»!
Ἡ Γερμανία κατακρατεῖ ὅλες τὶς νόμιμες Ἐπανορθώσεις, ποὺ κατοχύρωσε στὴ χώρα μας ἡ Διάσκεψη Εἰρήνης τῶν Παρισίων τὸ 1946, ὡς ἀποζημιώσεις πρὸς τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ κατακρατεῖ καὶ τὸ ἀναγκαστικὸ Κατοχικὸ «Δάνειο» ποὺ μᾶς ἅρπαξε κυριολεκτικὰ τὸ Βερολίνο, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Γερμανικῆς Κατοχῆς, ἀφήνοντας νὰ πεθαίνουν κατὰ χιλιάδες οἱ Ἕλληνες καὶ τὰ Ἑλληνόπουλα, ἀπὸ τὴν πεῖνα καὶ τὶς κακουχίες! Ἀλλὰ κρατεῖ καὶ Ἐπανορθώσεις ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸν καιρὸ τοῦ Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ὅπως καὶ ἀποζημιώσεις ἀπὸ τὶς ἡμέρες τῆς Οὐδετερότητας, πρὶν ἡ Ἑλλάδα μπεῖ στὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1940!
Συγκεκριμένα, ἡ Γερμανία μᾶς ὀφείλει:
1. Τὴν καταβολὴ τοῦ ὑπολοίπου τῶν Ἐπανορθώσεων ἀπὸ τὸν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ἀξίας περίπου 275 ἑκατομμυρίων εὐρώ!
2.Ἀποζημιώσεις λόγω τῆς ἀπώλειας κυρίως σκαφῶν (βομβαρδισμοί, τορπιλισμοί, βυθίσεις, αἰχμαλωσία) κατὰ τὴν περίοδο οὐδετερότητας τῆς Ἑλλάδος στὸ Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πρὶν τὴν ἐπίθεση Ἰταλίας καὶ Γερμανίας ἐναντίον μας, ὕψους 153 ἑκατομμυρίων δολαρίων τοῦ 1946, ποὺ ἡ σημερινή τους ἀξία ὑπολογίζεται σὲ περίπου 5 δὶς εὐρώ!
3.Τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ Ἀναγκαστικοῦ Κατοχικοῦ «Δανείου» ποὺ πῆρε ἡ Γερμανία ἀπὸ τὴν Κατεχόμενη καὶ ἀνήμπορη νὰ ἀντιδράσει Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος, ὕψους 3,5 δίσ. δολαρίων σὲ τιμὲς τοῦ 1944, σημερινῆς ἀξίας περίπου 14 δὶς εὐρώ!
4.Τὶς Ἐπανορθώσεις τῶν 7,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων σὲ τιμὲς τοῦ 1946, ποὺ ὑποχρεώθηκε ἀπὸ τὴ Διάσκεψη Εἰρήνης τῶν Παρισίων (1946) νὰ μᾶς πληρώσει, γιὰ τὶς τεράστιες ζημιὲς καὶ πολλαπλάσιες βλάβες ποὺ προξένησε στὴν Ἑλληνικὴ Οἰκονομία, ποὺ κλονίζεται σήμερα, μὲ τιμητὴ μάλιστα τὴ Γερμανία! Ἡ σημερινὴ ἀξία τῶν κατοχυρωμένων αὐτῶν Ἐπανορθώσεων, ὑπολογίζεται σὲ τουλάχιστον 51 δὶς εὐρώ!
Ἀπὸ τὸ Ὁλοκαύτωμα τοῦ Χορτιάτη Θεσσαλονίκης στὶς 2-9-1944, ὅπου οἱ «πολιτισμένοι» Γερμανοὶ ἔκαψαν ζωντανοὺς μέσα σὲ φοῦρνο 149 Ἕλληνες, ἀνάμεσά τους πολλὰ παιδιά, ἀκόμη καὶ βρέφη, ἐνῶ κατέστρεψαν ὁλόκληρο τὸ μαρτυρικὸ χωριό, παραδίδοντάς το στὶς φλόγες...
Ἡ σημερινή ἀνάρτηση παρουσιάζει ἕνα ἄρθρο μικρό καἰ σχετικά ἀναλυτικό ἱστορικό τοῦ γερμανικοῦ κατοχικοῦ δανείου ( προσοχή δεν μᾶς δάνεισαν, ἐμᾶς βἀλανε καί τούς δανείσαμε μέ τό ζόρι…). Στοιχεῖα ἱστορικά, οἰκονομικά πολύ συγκεκριμένα. Ἡ ἀποσιώπησή τους εἶναι τουλάχιστον ἐνοχλητική, σέ ἄλλους προκαλεῖ παράλληλα πολλές ἀπορίες. Οἱ ἀριθμοί σέ παρενθέσεις ἀντιστοιχοῦν σέ παραπομπές πού βρίσκονται στό τέλος τοῦ κειμένου.
Ὑπάρχει στίς ἱστοσελίδες http://antoine-skepsis.blogspot.com/2010/01/blog-post_28.html
καί στήν πρωτογενῆ πηγή πού εἶναι ἡ καθημερινή ἐφημερίδα «Πατρίς» τῆς Κρήτης, ὅπου καί πρωτοδημοσιεύτηκε στίς 25/1/2010. Το ἄρθρο εἶναι τοῦ Τάσου Μηνᾶ Ἡλιαδάκη, ὁ ὁποῖος ὅπως ἀναγράφεται εἶναι Μαθηματικός, Πολιτειολόγος, Δρ. Κοινωνιολογίας, καθηγητής Σχολῆς Ἐθνικῆς Ἀσφάλειας.Μέλος τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπιτροπῆς στη διεθνή Συνδιάσκεψη για τό χρυσό τῶν Ναζί στό Λονδίνο τό 1997, εἰσηγητής στήν ἑλληνογερμανική διάσκεψη Δελφῶν τό 1996 καί στήν Πανελλήνια Συνδιάσκεψη Ἀλεξανδρούπολης τό 2005 γιά τό Δημόσιο Χρέος
http://www.patris.gr/articles/173185?PHPSESSID=edfhahv48onr8cmhlfrblnb3a1
Α. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ
Τὸ Βερολίνο προκειμένου νὰ ἀντιμετωπίσει τοὺς στρατιωτικοὺς καὶ στρατηγικούς του στόχους στὴν εὐρύτερη ἑλληνικὴ περιοχή, Λιβύη-Μ. Ἀνατολὴ-Βαλκάνια, εἶχε ὑποχρεώσει τὴν Ἑλλάδα νὰ κεφαλαιοδοτεῖ καὶ νὰ συντηρεῖ τὰ στρατεύματα ποὺ στάθμευαν σ’αὐτὴν καὶ εἶχαν πεδίο δράσης τὴν εὐρύτερη περιοχή της. Αὐτὰ ἦταν ὑπερπολλαπλάσια ἀπὸ ἐκεῖνα τῶν στρατευμάτων κατοχῆς. Ἐπιπλέον ἡ Ἑλλάδα ἀνεφοδίαζε μὲ τρόφιμα τὸ μέτωπο τῆς Λιβύης.
Τό γερμανικὸ κατοχικὸ δάνειο
Στόχος τῶν στρατευμάτων αὐτῶν ἦταν τὰ πετρέλαια τῆς Λιβύης-Μ. Ἀνατολῆς καὶ ἡ ἐνίσχυση τῆς ἄμυνας τῶν Βαλκανίων. Ἀπὸ τὰ τελευταία ἐξασφάλιζε στὴν πολεμική του βιομηχανία τὸ 20% τοῦ ἀντιμονίου, τὸ 50% τῶν ὀρυκτελαίων, τὸ 60% τοῦ βωξίτη καὶ τὸ 100% τοῦ νικελίου. Τὴν ἴδια στιγμὴ γιὰ τοὺς συμμάχους ἡ μοναδικὴ πύλη τῶν Βαλκανίων ἦταν καὶ παρέμενε ἡ Ἑλλάδα.
Λόγῳ αὐτῶν, ἡ γερμανικὴ ἀπαίτηση γιὰ ὑψηλὴ κεφαλαιοδότηση ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ἦταν ἀνελαστικὴ καὶ εἶχε προκαλέσει τὶς ἔντονες ἀντιδράσεις(1) ἀκόμα καὶ τῆς κατοχικῆς κυβέρνησης Τσολάκογλου(2) ποὺ ἀπειλοῦσε μὲ παραίτηση. Παράλληλα ὁ Μουσολίνι ὅπως καὶ ὁ Γερμανὸς πληρεξούσιος γιὰ τὴν Ἑλλάδα, Γκύντερ Ἀλτενμπουργκ(3) πίεζαν τὸ Βερολίνο νὰ μειώσει τὰ ἔξοδα κατοχῆς γιὰ τὴν Ἑλλάδα.
Τὸ πρόβλημα τῶν μοναδικὰ ὑπέρογκων δαπανῶν κατοχῆς συνόδευε ἡ “παντὸς ἀγαθοὺ” λεηλασία τοῦ τόπου,(4) φυσικὸ ἐπακόλουθό της ὁποίας ἦταν ὁ λιμός. Ὁ Ἀλτενμπουργκ ἀπὸ τὶς πρῶτες ἡμέρες προειδοποιοῦσε τὸ Βερολίνο γιὰ τὸν ἐπερχόμενο ὑποσιτισμό(5).
Παράλληλα ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Βατικανοῦ, νούτσιος Α. Ρονκάλι, ὁ μετέπειτα πάπας Ἰωάνης ΚΓ’, μετὰ ἀπὸ ἔρευνές του, διαπίστωνε τριπλασιασμὸ τῶν θανάτων σὲ Ἀθήνα-Πειραιὰ λόγω λιμοῦ τὸν χειμώνα 1941-42(6) καὶ ὁ Γκαῖμπελς σημείωνε στὸ ἡμερολόγιό του, “.... ἡ πείνα (στὴν Ἑλλάδα) ἔχει καταστεῖ ἐνδημικὴ νόσος. Στοὺς δρόμους τῆς Ἀθήνας οἱ ἄνθρωποι πεθαίνουν κατὰ χιλιάδες ἀπὸ ἑξάντληση”(7) . Τὸ πρόβλημα τοῦ λιμοῦ καθιστοῦσε ὀξύτερο τὸ Λονδίνο ποὺ εἶχε κηρύξει τὴν Ἑλλάδα σὲ ἐπισιτιστικὴ καραντίνα γιὰ νὰ ἐξωθήσει τὸν ἑλληνικὸ πληθυσμὸ πρὸς τὴν ἀντισταση(8).
Ἡ πείνα, ἡ ἀνομία καὶ τὰ φιλοαγγλικὰ αἰσθήματα γίνονταν τόσο ἀπειλητικὰ ποὺ οἱ Γερμανοὶ δὲν μποροῦσαν νὰ τὰ ἀγνοήσουν. Ὁ ὑποσιτισμὸς τοὺς ἀπασχολοῦσε γιατί ὑποκινοῦσε λαϊκὲς ἀντιδράσεις καὶ τὴν ἀντίσταση(9).
Ἔτσι οἱ Δυνάμεις Κατοχῆς ὁδηγήθηκαν σὲ μία ἀδήριτη πραγματικότητα δύο ἀνελαστικῶν καὶ ἀντικρουομένων ἀπαιτήσεων. Ἀπὸ τὴ μία ἡ κεφαλαιοδότηση ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα τῶν στρατιωτικῶν ἐπιχειρήσεων τοῦ ἄξονα στὴν εὐρύτερη περιοχή της καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ πείνα ποὺ ὁδηγοῦσε στὴν ἐξέγερση καὶ στὴν ἀντίσταση.
Γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος οἱ Δυνάμεις Κατοχῆς, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1941, θὰ στείλουν στὴν Ἑλλάδα οἰκονομικοὺς τεχνοκράτες, δίχως ὅμως κάποιο ἀποτέλεσμα(10). Στὴ συνέχεια τὸ πρόβλημα θὰ ἀπασχολήσει καὶ θὰ λάβει ὀξύτατη μορφὴ στὴν ἰταλογερμανικὴ Δημοσιονομικὴ Συνδιάσκεψη ἐμπειρογνωμόνων, ἀπὸ Ἰανουάριο μέχρι Μάρτιο τοῦ 1942 στὴ Ρώμη. Ἡ γερμανικὴ ἐπιμονὴ γιὰ ὑψηλὴ κεφαλαιοδότηση ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ὁδηγοῦσε σὲ ἀδιέξοδο τὴ Διάσκεψη.
Τότε ὁ Ἰταλὸς τραπεζίτης καὶ οἰκονομικὸς πληρεξούσιος της Ἰταλίας στὴν Ἑλλάδα, Ντ’Ἀγκοστίνι, θὰ προτείνει τὴ λύση τοῦ δανείου. Δηλαδὴ οἱ πέρα ἀπὸ τὶς δαπάνες κατοχῆς ἀναλήψεις νὰ χρεώνονται ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ὡς δάνειο πρὸς τὴν Γερμανία καὶ τὴν Ἰταλία.
Β. ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ
Ἡ σχετικὴ δανειακὴ συμφωνία θὰ ὑπογραφεῖ στὶς 14.3.1942 ἀπὸ τοὺς πληρεξούσιούς της Γερμανίας καὶ τῆς Ἰταλίας στὴν Ἑλλάδα, ἀντίστοιχα Ἄλτενμπουργκ καὶ Γκίτζι. Ἡ Ἑλλάδα δὲν εἶχε προσκληθεῖ καὶ δὲν ἦταν παροῦσα. Στὴν Ἑλλάδα τὴν ἀνακοίνωσε μετὰ ἀπὸ ἐννιὰ μέρες ὁ Ἄλτενμπουργκ μὲ τὴν ρηματικὴ διακοίνωση 160/23.3.1942 καὶ ὁ Γκίτζι μὲ τὸ σημείωμά του Νο4/6406/461/23.3.1942.
Σύμφωνα μ’αὐτήν(12) .
• Ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση ὑποχρεοῦται κατὰ μήνα νὰ καταβάλλει ἔξοδα κατοχῆς 1,5 δίσ. δρχ. (ἄρθρο 2).
• Οἱ ἀναλήψεις ἀπὸ τὴν Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος (στὸ ἑξῆς ΤΕ), ἄνω του ποσοῦ αὐτοῦ θὰ χρεώνονται στὶς κυβερνήσεις τῆς Γερμανίας καὶ τῆς Ἰταλίας ὡς ἄτοκο, σὲ δραχμὲς δάνειο τῆς Ἑλλάδας πρὸς αὐτὲς (ἄρθρο 3).
• Ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ δανείου θὰ γινόταν ἀργότερα (ἄρθ. 4).
• Ἡ συμφωνία εἶχε ἀναδρομικὴ ἰσχὺ ἀπὸ 1.1.1942 (ἄρθρ. 5).
Ἡ δανειακὴ σύμβαση ἀποτελοῦσε μία συμφωνία μεταξὺ Γερμανίας καὶ Ἰταλίας ποὺ ἐπιβαλλόταν στὴν Ἑλλάδα ὑποχρεωτικὰ ἐκτελεστὴ (ἀναγκαστική). Οἱ δανειακὲς ἀναλήψεις θὰ εἶχαν τὴν μορφὴ μηνιαίων προκαταβολῶν, τὸ ὕψος καὶ ἡ διάρκεια τῶν ὁποίων δὲν προσδιοριζόταν. Ἐπίσης δὲν προσδιοριζόταν πότε θὰ ἄρχιζε ἡ ἐξόφλησή του, ἐνῶ προσδιοριζόταν ὅτι ἦταν ἄτοκο καὶ σὲ δραχμές.
Μὲ τὸ ἐμπιστευτικὸ ἔγγραφο 409/2.4.1942 ὁ Ἕλληνας ὑπουργὸς Οἰκονομικῶν ἔδινε ἐντολὴ στὴν ΤΕ νὰ συμμορφωθεῖ μὲ τὴ ρηματικὴ διακοίνωση τοῦ9 Ἀλτενμπουργκ καὶ νὰ ἀρχίσει νὰ καταβάλει τὶς δανειακὲς προκαταβολές (13).
Τὴν ἀρχικὴ αὐτὴ ἀναγκαστικὴ σύμβαση ἀκολούθησαν τρεῖς τροποποιήσεις μὲ κοινὴ βούληση τῶν συμβαλλομένων. Αὐτὲς μετατρέπουν τὴν ἀρχικὴ ἀναγκαστικὴ σύμβαση σὲ συμβατική. Δηλαδὴ τὸ δάνειο παύει νὰ εἶναι ἀναγκαστικὸ καὶ μεταπίπτει σὲ κοινὸ συμβατικὸ δάνειο.
Μὲ τὴν πρώτη τροποποίηση (2.12.1942) ὁρίζεται ὅτι τὰ δανειακὰ ποσὰ εἶναι ἀναπροσαρμοζόμενα καὶ θὰ ἀρχίσουν νὰ ἐπιστρέφονται ἀπὸ τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1943 (ἄρθρο β, παράγραφοι 2 καὶ 3).
Μάλιστα κατέβαλαν καὶ δύο ἐξοφλητικὲς δόσεις τοῦ δανείου καὶ στὴ συνέχεια σταμάτησαν τὴν ἐπιστροφή του, ὅποτε μεταπίπτει σὲ ἔντοκο λόγω ὑπερημερίας. Δηλαδὴ τὸ δάνειο εἶχε μετατραπεῖ σὲ σταθεροῦ νομίσματος καὶ ἔντοκο.
Τὸ ὕψος τοῦ δανείου κατὰ τὴν ΤΕ ἀνέρχεται (δίχως τοὺς τόκους) σὲ 227.940.201 ἐκ. δόλ. τὸ 1944 (14) καὶ κατὰ τὸν Ἀλτενμπουργκ 400 ἐκ. μετακατοχικὰ μάρκα (15) . Μὲ τὶς ἀναπροσαρμογὲς καὶ τοὺς τόκους ἀνέρχεται σὲ κάποιες δεκάδες δισ. εὐρώ.
Ἑπομένως τὸ κατοχικὸ δάνειο εἶναι συμβατικὸ καὶ ὄχι ἀναγκαστικό, σταθεροῦ νομίσματος καὶ ἀπὸ τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1943 ἔντοκο. Ἀποτελεῖ συμβατικὴ ὑποχρέωση τῆς Γερμανίας ἔναντί της Ἑλλάδας καὶ ὄχι ἐπανορθωτική. Ὡς τέτοια δὲν ἐντάσσεται στὴ συμφωνία τοῦ Λονδίνου 1953 ποὺ ἀναστέλει τὴν καταβολὴ τῶν ἐπανορθώσεων καὶ ἀποζημιώσεων.
Γ. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ
Ἡ Ἑλλάδα στὴ διάσκεψη τῶν ἐπανορθώσεων τοῦ 1945, στὴ διάσκεψη τῶν Παρισίων τὸ 1946 καὶ στὴ διάσκεψη τῶν ὑπεξ τῶν τεσσάρων Μ.Δ. τὸ Νοέμβριο τοῦ 1947, διαχώρισε τὸ κατοχικὸ δάνειο ἀπὸ τὶς ἐπανορθώσεις καὶ ζητοῦσε τὴν ἐπιστροφὴ του(16) .
Ἡ Ἑλλάδα οὐδέποτε ἔπαψε νὰ διεκδικεῖ τὸ κατοχικὸ δάνειο(17) .
• Τὸ 1964 μὲ τὸν Ἀγγελόπουλο, ὡς ἐκπρόσωπο τῆς ἑλληνικῆς κυβέρνησης.
•Το 1965 μὲ τὸν Α. Παπανδρέου.
• Στὶς ἑλληνογερμανικὲς συνομιλίες στὴν Ἀθήνα τὸ 1966.
Τότε ἡ Γερμανία πρόβαλε τὸν ἰσχυρισμὸ ὅτι τοῦ δανείου εἶχε παραιτηθεῖ ἐγγράφως ὁ Κ. Καραμανλής. Στὴ συνέχεια τὸ μετέτρεψε σὲ προφορικὴ παραίτηση Καραμανλή, πράγμα ποὺ διέψευσε ὁ Κ. Καραμανλής. Τέλος μὲ τὴ ρηματική της διακοίνωση στὶς 31.3.1967, ἡ Γερμανία δεχόταν ὅτι δὲν ὑπῆρξε παραίτηση Καραμανλή.
• Τὸ 1974 τὸ ἀνακίνησε ὁ Ζολώτας.
• Στὶς 18.4.1991 τὸ ἔθεσε ἀνεπίσημα καὶ προφορικὰ ὁ τότε ὑπεξ Α. Σαμαρὰς στὸ Γερμανὸ ὁμόλογό του.
• Στὶς 14.11.1995 τὸ ἔθεσε ἡ Ἑλλάδα μὲ ρηματικὴ διακοίνωση.
Ἡ Γερμανία σταθερὰ τὸ ἀπορρίπτει, μὲ τὰ ἐπιχειρήματα.
• Τὸ δάνειο ἐντάσσεται στὴ συμφωνία τοῦ Λονδίνου.
• Ἀπὸ τὸ δάνειο παραιτήθηκε ὁ Κ. Καραμανλής. Τὸ ἐπανέλαβε καὶ μετὰ τὸ 1990 παρὰ τὴ ρηματικὴ διακοίνωση τοῦ Μαρτίου 1967.
• Ὕστερα ἀπὸ 50 χρόνια δὲν μπορεῖ νὰ ἐγείρονται τέτοιες ἀπαιτήσεις. (Ἡ Ἑλλάδα τὸ διεκδικεῖ ἀπὸ τὸ 1945).
Τὸ μόνο ποὺ δηλώνουν αὐτὰ τὰ ἐπιχειρήματα εἶναι ἔλλειψη ἐπιχειρημάτων. Μετὰ τὴν ἐνοποίηση τῆς Γερμανίας τὸ 1990 ἔχει ἐκλείψει καὶ τὸ τυπικὸ ἐπιχείρημα ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ προβληθεῖ, ἐκεῖνο τοῦ χωρισμοῦ τῆς Γερμανίας. Ἑπομένως εἶναι ἄμεσα διεκδικήσιμο καὶ πολιτικὰ καὶ συμβατικὰ (νομικά). Μπορεῖ νὰ τὸ διεκδικήσει ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση, ἡ Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος ἢ ὁποιοσδήποτε μέτοχός της (πάνω ἑνὸς ὁρίου μετοχῶν), ὅπως καὶ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς μέσω τῶν συντεταγμένων πολιτειακῶν θεσμῶν του. Τέλος τὴν ἑλληνικὴ διεκδίκηση ἐνισχύει τὸ προηγούμενο τῆς Γιουγκοσλαβίας καὶ τῆς Πολωνίας στὶς ὁποῖες ἡ ναζιστικὴ Γερμανία εἶχε ἐπιβάλλει παρόμοια κατοχικὰ δάνεια καὶ τὰ ὁποία μετακατοχικὰ ἡ τότε Δ. Γερμανία ἐπέστρεψε18 (ἀντίστοιχα τὸ 1956 καὶ 1971).
Ἡ σημερινὴ Γερμανία δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶ ὅτι δανείσθηκε ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ κράτος κατὰ παράβαση τοῦ ἄρθρου 49 τῆς σύμβασης τῆς Χάγης τοῦ 1909 καὶ τὸ ὁποῖο ἰσχύει καὶ σήμερα. Δανείσθηκε ἀπὸ ἕνα κράτος ποὺ ἡ ἴδια ἡ ναζιστικὴ Γερμανία εἶχε χαρακτηρίσει ἀκατάλυτο καὶ ὅτι οἱ ναζὶ ὄχι μόνο δὲν ἀμφισβήτησαν οὐδέποτε τὸ δάνειο ἀλλὰ καὶ ἄρχισαν τὴν ἀποπληρωμή του, ἐνῶ καὶ ὁ καγελλάριος Ἐρχαρντ, τὸ 1964, εἶχε δεσμευθεῖ γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ μετὰ τὴν ἐπανένωση τῆς Γερμανίας.
Ἡ Γερμανία δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶ ὅτι ἡ γερμανικὴ κατοχὴ εἶναι ὑπόλογος γιὰ τὸ οἰκονομικὸ ἑλληνικὸ ὁλοκαύτωμα τῆς περιόδου 1940-44. Ἐνδεικτικὰ καὶ μόνο εἶναι ὑπόλογος γιὰ τὸ ὅτι στὴν Ἑλλάδα ὁ πληθωρισμὸς αὐξήθηκε 15,3 ἑκατομμύρια φορὲς καὶ ὅτι μόνο τὴν Ἑλλάδα ὑποχρέωσε ἡ τότε Γερμανία νὰ τῆς καταβάλει πολεμικὲς ἀποζημιώσεις. Αὐτὸ τὸ ὁλοκαύτωμα τὸ ἀναγνώρισαν οἱ Ἰταλοὶ ναζί: “Ἡ?Ἑλλάδα εἶναι στημμένη σὰν λεμόνι”, ἔλεγε ὁ Γκίτζι(19). Ἀποκορύφωμα ὁ Μουσολίνι, ποὺ ἔλεγε ὅτι “... οἱ Γερμανοὶ ἅρπαξαν ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες ἀκόμα καὶ τὰ κορδόνια τῶν παπουτσιῶν τους...”(20). Ἀλλὰ καὶ ὁ Γερμανὸς ὕπ. Οἰκονομίας, Φούνκ, τὸν Ἰούνιο τοῦ 1943 ἔγραφε σὲ ἄρθρο του ὅτι, “ἡ Ἑλλὰς δοκίμασε τὰ δεινά του πολέμου, ὅπως ἴσως καμία ἄλλη χώρα τῆς Εὐρωπης”(21).
Γιὰ τὴν ἐπανόρθωση ἡ Ἑλλάδα θὰ χρειαζόταν 33 φορὲς τὸ ἐθνικὸ εἰσόδημα τοῦ 1946. Αὐτὸ μετακατοχικὰ ἡ Ἑλλάδα θὰ τὸ ἀναζητοῦσε στὸν ἐξωτερικὸ δανεισμό.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ αὐτὴ ποὺ ἀμφισβητεῖ καὶ ἀρνεῖται τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ κατοχικοῦ δανείου εἶναι ἡ μετὰ τὸ 1990 ἑνωμένη καὶ δημοκρατικὴ Γερμανία.
Αὐτὴ ὅμως ἡ συμπεριφορά, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, πλήττει βάναυσα τὰ μετακατοχικὰ φιλογερμανικὰ αἰσθήματα, ὅπως τὰ χαρακτήρισε ὁ καγκελλάριος Κόλ, τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ γι’αὐτὸ ἀκέραια τὴν εὐθύνη φέρει ἡ γερμανικὴ κυβέρνηση.
1. National Archires, Waschington, DC: Τ. 120/2481/Ε259713-715, “Promemoria”, 23.9.1942 καὶ Τ-120/166/81370-5, Altenburg-Berlin, 4.9.42).
2. Σωτ. Γκοτζαμάνης, κατοχικὸ δάνειο καὶ δαπάναι κατοχῆς, Θεσ/κη 1954, σ. 5 Γ. Τσολάκογλου, Ἀπομνημονεύματα, Ἀθήνα 1950, σ. 210, 212, 215, 218, 219, 234.
Κ. Λογοθετόπουλος, Ἰδοὺ ἡ ἀλήθεια, Ἀθήνα 1948, σ. 49.
3. National Archives, ο.π.
4. Τ. Ἠλιαδάκης, Οἱ ἐπανορθώσεις καὶ τὸ γερμανικὸ κατοχικὸ δάνειο, ἔκδ. Δετοράκη, Ἀθήνα 1997, σ. 83-101.
5. Ἠλιαδάκης, σ. 111
Heinz Richter, Δύο ἐπαναστάσεις καὶ ἀντεπαναστάσεις στὴν Ἑλλάδα, Ἑξάντας Ἀθήνα, 1975 σ. 155, 157.
6. Ἠλιαδάκης ὁ.π.
7. Χ. Φλάισερ, Στέμμα καὶ Σβάστικα, Παπαζήσης, Ἀθήνα (χ.χ.), Τ1, σ. 194.
8. W. Medlicott, The economic Blockade, Λονδίνο, 1959, Τ2, σ. 254.
Η. Βενέζης, Ἀρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, Ἑστία, Ἀθήνα, 1981, σ. 113.
9. Richter, Τ. σ. 155 σημείωση, 255, 257.
10. Γκοτζαμάνης, σ. 2 Τσολάκογλου, σ. 208-210.
11. Ἀρχεῖα ΥΠΕΞ, ἔκθεση Λαμπρούκου, σ. 9-11.
Λογοθετόπουλος, σ. 48, Τσολάκογλου, σ. 211, Γκοτζαμάνης, σ. 3, 23, 24, 31.
Α. Ἀγγελόπουλος, Οἰκονομικὰ Τ.Α., Παπαζήσης, Ἀθήνα 1974, σ. 142, 167, 179, 190, 191.
12. Τὴ δανειακὴ σύμβαση βλέπε• Ἠλιαδάκης, σ. 297.
13. Ἀρχεῖα ΤΕ, φάκελος κατοχικοῦ δανείου, σημείωμα Ι. Πασσιὰ καὶ τὸ ἔγγραφο 409/2.4.1942.
14. Ἀρχεῖα ΤΕ, φάκελος κατοχικοῦ δανείου, σημείωμα Ι. Πασσιά, σ. 4.
15. Β. Μαθιόπουλος, “400 ἐκ. μάρκα μᾶς χρωστᾶ ἡ Βόνη”, Βῆμα, 2.6.1991.
16. Ἠλιαδάκης, σ. 158, 164, 171.
17. Ἠλιαδάκης, σ. 200, 202, 203-205
Ἀγγελόπουλος, Οἰκονομικά, Τ. σ. 201-205, 209.
Βῆμα 18.10.1966, σ. 7 ἔκθεση Α. Παπανδρέου καὶ ἐπιστολὴ Κάιζερ, σ. 9.
Πρακτικὰ Βουλῆς 28.5.1991 ἀγόρευση Α. Παπανδρέου.
18. Ἠλιαδάκης, σ. 212-213.
19. Mark Mazower, Στὴν Ἑλλάδα τοῦ Χίτλερ, Ἀλεξάνδρεια, Ἀθήνα 1994, σ. 93.
20. G. Ciano, tagebucher 1939-1943 Βern 1946, σ. 353.
21. Γερμανοελληνικὰ Οἰκονομικὰ Νέα, Τί/Ἰούνιος 1943, σ. 2.
* Ὁ Τάσος Μ. Ἠλιαδάκης εἶναι Μαθηματικός, Πολιτειολόγος, Δρ. Κοινωνιολογίας, καθηγητὴς Σχολῆς Ἐθνικῆς Ἀσφάλειας.
Μέλος τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπιτροπῆς στὴ διεθνῆ Συνδιάσκεψη γιὰ τὸ χρυσὸ τῶν Ναζὶ στὸ Λονδίνο τὸ 1997, εἰσηγητὴς στὴν ἑλληνογερμανικὴ διάσκεψη Δελφῶν τὸ 1996 καὶ στὴν Πανελλήνια Συνδιάσκεψη Ἀλεξανδρούπολης τὸ 2005 γιὰ τὸ Δημόσιο Χρέος.
...Ἡ Γερμανικὴ Κατοχὴ γιὰ τὴν Ἑλλάδα δὲν ἔχει τελειώσει ἀκόμη, ἀφοῦ βρίσκεται ὑπὸ Γερμανικὴ Κατοχὴ ἕνα μεγάλο μέρος τῆς Ἐθνικῆς μας Περιουσίας, ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ Ἐθνικοῦ μας Πλούτου, ποὺ κατέστρεψαν ἢ διάρπαξαν καὶ κατακρατοῦν οἱ Γερμανοί, γιὰ νὰ ἀποτελοῦν σήμερα χώρα ὑψηλότατης πιστοληπτικῆς ἱκανότητας «ΑΑΑ»!
Ἡ Γερμανία κατακρατεῖ ὅλες τὶς νόμιμες Ἐπανορθώσεις, ποὺ κατοχύρωσε στὴ χώρα μας ἡ Διάσκεψη Εἰρήνης τῶν Παρισίων τὸ 1946, ὡς ἀποζημιώσεις πρὸς τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ κατακρατεῖ καὶ τὸ ἀναγκαστικὸ Κατοχικὸ «Δάνειο» ποὺ μᾶς ἅρπαξε κυριολεκτικὰ τὸ Βερολίνο, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Γερμανικῆς Κατοχῆς, ἀφήνοντας νὰ πεθαίνουν κατὰ χιλιάδες οἱ Ἕλληνες καὶ τὰ Ἑλληνόπουλα, ἀπὸ τὴν πεῖνα καὶ τὶς κακουχίες! Ἀλλὰ κρατεῖ καὶ Ἐπανορθώσεις ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸν καιρὸ τοῦ Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ὅπως καὶ ἀποζημιώσεις ἀπὸ τὶς ἡμέρες τῆς Οὐδετερότητας, πρὶν ἡ Ἑλλάδα μπεῖ στὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1940!
Συγκεκριμένα, ἡ Γερμανία μᾶς ὀφείλει:
1. Τὴν καταβολὴ τοῦ ὑπολοίπου τῶν Ἐπανορθώσεων ἀπὸ τὸν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ἀξίας περίπου 275 ἑκατομμυρίων εὐρώ!
2.Ἀποζημιώσεις λόγω τῆς ἀπώλειας κυρίως σκαφῶν (βομβαρδισμοί, τορπιλισμοί, βυθίσεις, αἰχμαλωσία) κατὰ τὴν περίοδο οὐδετερότητας τῆς Ἑλλάδος στὸ Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πρὶν τὴν ἐπίθεση Ἰταλίας καὶ Γερμανίας ἐναντίον μας, ὕψους 153 ἑκατομμυρίων δολαρίων τοῦ 1946, ποὺ ἡ σημερινή τους ἀξία ὑπολογίζεται σὲ περίπου 5 δὶς εὐρώ!
3.Τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ Ἀναγκαστικοῦ Κατοχικοῦ «Δανείου» ποὺ πῆρε ἡ Γερμανία ἀπὸ τὴν Κατεχόμενη καὶ ἀνήμπορη νὰ ἀντιδράσει Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος, ὕψους 3,5 δίσ. δολαρίων σὲ τιμὲς τοῦ 1944, σημερινῆς ἀξίας περίπου 14 δὶς εὐρώ!
4.Τὶς Ἐπανορθώσεις τῶν 7,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων σὲ τιμὲς τοῦ 1946, ποὺ ὑποχρεώθηκε ἀπὸ τὴ Διάσκεψη Εἰρήνης τῶν Παρισίων (1946) νὰ μᾶς πληρώσει, γιὰ τὶς τεράστιες ζημιὲς καὶ πολλαπλάσιες βλάβες ποὺ προξένησε στὴν Ἑλληνικὴ Οἰκονομία, ποὺ κλονίζεται σήμερα, μὲ τιμητὴ μάλιστα τὴ Γερμανία! Ἡ σημερινὴ ἀξία τῶν κατοχυρωμένων αὐτῶν Ἐπανορθώσεων, ὑπολογίζεται σὲ τουλάχιστον 51 δὶς εὐρώ!
Ἀπὸ τὸ Ὁλοκαύτωμα τοῦ Χορτιάτη Θεσσαλονίκης στὶς 2-9-1944, ὅπου οἱ «πολιτισμένοι» Γερμανοὶ ἔκαψαν ζωντανοὺς μέσα σὲ φοῦρνο 149 Ἕλληνες, ἀνάμεσά τους πολλὰ παιδιά, ἀκόμη καὶ βρέφη, ἐνῶ κατέστρεψαν ὁλόκληρο τὸ μαρτυρικὸ χωριό, παραδίδοντάς το στὶς φλόγες...
Ἡ σημερινή ἀνάρτηση παρουσιάζει ἕνα ἄρθρο μικρό καἰ σχετικά ἀναλυτικό ἱστορικό τοῦ γερμανικοῦ κατοχικοῦ δανείου ( προσοχή δεν μᾶς δάνεισαν, ἐμᾶς βἀλανε καί τούς δανείσαμε μέ τό ζόρι…). Στοιχεῖα ἱστορικά, οἰκονομικά πολύ συγκεκριμένα. Ἡ ἀποσιώπησή τους εἶναι τουλάχιστον ἐνοχλητική, σέ ἄλλους προκαλεῖ παράλληλα πολλές ἀπορίες. Οἱ ἀριθμοί σέ παρενθέσεις ἀντιστοιχοῦν σέ παραπομπές πού βρίσκονται στό τέλος τοῦ κειμένου.
Ὑπάρχει στίς ἱστοσελίδες http://antoine-skepsis.blogspot.com/2010/01/blog-post_28.html
καί στήν πρωτογενῆ πηγή πού εἶναι ἡ καθημερινή ἐφημερίδα «Πατρίς» τῆς Κρήτης, ὅπου καί πρωτοδημοσιεύτηκε στίς 25/1/2010. Το ἄρθρο εἶναι τοῦ Τάσου Μηνᾶ Ἡλιαδάκη, ὁ ὁποῖος ὅπως ἀναγράφεται εἶναι Μαθηματικός, Πολιτειολόγος, Δρ. Κοινωνιολογίας, καθηγητής Σχολῆς Ἐθνικῆς Ἀσφάλειας.Μέλος τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπιτροπῆς στη διεθνή Συνδιάσκεψη για τό χρυσό τῶν Ναζί στό Λονδίνο τό 1997, εἰσηγητής στήν ἑλληνογερμανική διάσκεψη Δελφῶν τό 1996 καί στήν Πανελλήνια Συνδιάσκεψη Ἀλεξανδρούπολης τό 2005 γιά τό Δημόσιο Χρέος
http://www.patris.gr/articles/173185?PHPSESSID=edfhahv48onr8cmhlfrblnb3a1
Α. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ
Τὸ Βερολίνο προκειμένου νὰ ἀντιμετωπίσει τοὺς στρατιωτικοὺς καὶ στρατηγικούς του στόχους στὴν εὐρύτερη ἑλληνικὴ περιοχή, Λιβύη-Μ. Ἀνατολὴ-Βαλκάνια, εἶχε ὑποχρεώσει τὴν Ἑλλάδα νὰ κεφαλαιοδοτεῖ καὶ νὰ συντηρεῖ τὰ στρατεύματα ποὺ στάθμευαν σ’αὐτὴν καὶ εἶχαν πεδίο δράσης τὴν εὐρύτερη περιοχή της. Αὐτὰ ἦταν ὑπερπολλαπλάσια ἀπὸ ἐκεῖνα τῶν στρατευμάτων κατοχῆς. Ἐπιπλέον ἡ Ἑλλάδα ἀνεφοδίαζε μὲ τρόφιμα τὸ μέτωπο τῆς Λιβύης.
Τό γερμανικὸ κατοχικὸ δάνειο
Στόχος τῶν στρατευμάτων αὐτῶν ἦταν τὰ πετρέλαια τῆς Λιβύης-Μ. Ἀνατολῆς καὶ ἡ ἐνίσχυση τῆς ἄμυνας τῶν Βαλκανίων. Ἀπὸ τὰ τελευταία ἐξασφάλιζε στὴν πολεμική του βιομηχανία τὸ 20% τοῦ ἀντιμονίου, τὸ 50% τῶν ὀρυκτελαίων, τὸ 60% τοῦ βωξίτη καὶ τὸ 100% τοῦ νικελίου. Τὴν ἴδια στιγμὴ γιὰ τοὺς συμμάχους ἡ μοναδικὴ πύλη τῶν Βαλκανίων ἦταν καὶ παρέμενε ἡ Ἑλλάδα.
Λόγῳ αὐτῶν, ἡ γερμανικὴ ἀπαίτηση γιὰ ὑψηλὴ κεφαλαιοδότηση ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ἦταν ἀνελαστικὴ καὶ εἶχε προκαλέσει τὶς ἔντονες ἀντιδράσεις(1) ἀκόμα καὶ τῆς κατοχικῆς κυβέρνησης Τσολάκογλου(2) ποὺ ἀπειλοῦσε μὲ παραίτηση. Παράλληλα ὁ Μουσολίνι ὅπως καὶ ὁ Γερμανὸς πληρεξούσιος γιὰ τὴν Ἑλλάδα, Γκύντερ Ἀλτενμπουργκ(3) πίεζαν τὸ Βερολίνο νὰ μειώσει τὰ ἔξοδα κατοχῆς γιὰ τὴν Ἑλλάδα.
Τὸ πρόβλημα τῶν μοναδικὰ ὑπέρογκων δαπανῶν κατοχῆς συνόδευε ἡ “παντὸς ἀγαθοὺ” λεηλασία τοῦ τόπου,(4) φυσικὸ ἐπακόλουθό της ὁποίας ἦταν ὁ λιμός. Ὁ Ἀλτενμπουργκ ἀπὸ τὶς πρῶτες ἡμέρες προειδοποιοῦσε τὸ Βερολίνο γιὰ τὸν ἐπερχόμενο ὑποσιτισμό(5).
Παράλληλα ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Βατικανοῦ, νούτσιος Α. Ρονκάλι, ὁ μετέπειτα πάπας Ἰωάνης ΚΓ’, μετὰ ἀπὸ ἔρευνές του, διαπίστωνε τριπλασιασμὸ τῶν θανάτων σὲ Ἀθήνα-Πειραιὰ λόγω λιμοῦ τὸν χειμώνα 1941-42(6) καὶ ὁ Γκαῖμπελς σημείωνε στὸ ἡμερολόγιό του, “.... ἡ πείνα (στὴν Ἑλλάδα) ἔχει καταστεῖ ἐνδημικὴ νόσος. Στοὺς δρόμους τῆς Ἀθήνας οἱ ἄνθρωποι πεθαίνουν κατὰ χιλιάδες ἀπὸ ἑξάντληση”(7) . Τὸ πρόβλημα τοῦ λιμοῦ καθιστοῦσε ὀξύτερο τὸ Λονδίνο ποὺ εἶχε κηρύξει τὴν Ἑλλάδα σὲ ἐπισιτιστικὴ καραντίνα γιὰ νὰ ἐξωθήσει τὸν ἑλληνικὸ πληθυσμὸ πρὸς τὴν ἀντισταση(8).
Ἡ πείνα, ἡ ἀνομία καὶ τὰ φιλοαγγλικὰ αἰσθήματα γίνονταν τόσο ἀπειλητικὰ ποὺ οἱ Γερμανοὶ δὲν μποροῦσαν νὰ τὰ ἀγνοήσουν. Ὁ ὑποσιτισμὸς τοὺς ἀπασχολοῦσε γιατί ὑποκινοῦσε λαϊκὲς ἀντιδράσεις καὶ τὴν ἀντίσταση(9).
Ἔτσι οἱ Δυνάμεις Κατοχῆς ὁδηγήθηκαν σὲ μία ἀδήριτη πραγματικότητα δύο ἀνελαστικῶν καὶ ἀντικρουομένων ἀπαιτήσεων. Ἀπὸ τὴ μία ἡ κεφαλαιοδότηση ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα τῶν στρατιωτικῶν ἐπιχειρήσεων τοῦ ἄξονα στὴν εὐρύτερη περιοχή της καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ πείνα ποὺ ὁδηγοῦσε στὴν ἐξέγερση καὶ στὴν ἀντίσταση.
Γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος οἱ Δυνάμεις Κατοχῆς, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1941, θὰ στείλουν στὴν Ἑλλάδα οἰκονομικοὺς τεχνοκράτες, δίχως ὅμως κάποιο ἀποτέλεσμα(10). Στὴ συνέχεια τὸ πρόβλημα θὰ ἀπασχολήσει καὶ θὰ λάβει ὀξύτατη μορφὴ στὴν ἰταλογερμανικὴ Δημοσιονομικὴ Συνδιάσκεψη ἐμπειρογνωμόνων, ἀπὸ Ἰανουάριο μέχρι Μάρτιο τοῦ 1942 στὴ Ρώμη. Ἡ γερμανικὴ ἐπιμονὴ γιὰ ὑψηλὴ κεφαλαιοδότηση ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ὁδηγοῦσε σὲ ἀδιέξοδο τὴ Διάσκεψη.
Τότε ὁ Ἰταλὸς τραπεζίτης καὶ οἰκονομικὸς πληρεξούσιος της Ἰταλίας στὴν Ἑλλάδα, Ντ’Ἀγκοστίνι, θὰ προτείνει τὴ λύση τοῦ δανείου. Δηλαδὴ οἱ πέρα ἀπὸ τὶς δαπάνες κατοχῆς ἀναλήψεις νὰ χρεώνονται ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ὡς δάνειο πρὸς τὴν Γερμανία καὶ τὴν Ἰταλία.
Β. ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ
Ἡ σχετικὴ δανειακὴ συμφωνία θὰ ὑπογραφεῖ στὶς 14.3.1942 ἀπὸ τοὺς πληρεξούσιούς της Γερμανίας καὶ τῆς Ἰταλίας στὴν Ἑλλάδα, ἀντίστοιχα Ἄλτενμπουργκ καὶ Γκίτζι. Ἡ Ἑλλάδα δὲν εἶχε προσκληθεῖ καὶ δὲν ἦταν παροῦσα. Στὴν Ἑλλάδα τὴν ἀνακοίνωσε μετὰ ἀπὸ ἐννιὰ μέρες ὁ Ἄλτενμπουργκ μὲ τὴν ρηματικὴ διακοίνωση 160/23.3.1942 καὶ ὁ Γκίτζι μὲ τὸ σημείωμά του Νο4/6406/461/23.3.1942.
Σύμφωνα μ’αὐτήν(12) .
• Ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση ὑποχρεοῦται κατὰ μήνα νὰ καταβάλλει ἔξοδα κατοχῆς 1,5 δίσ. δρχ. (ἄρθρο 2).
• Οἱ ἀναλήψεις ἀπὸ τὴν Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος (στὸ ἑξῆς ΤΕ), ἄνω του ποσοῦ αὐτοῦ θὰ χρεώνονται στὶς κυβερνήσεις τῆς Γερμανίας καὶ τῆς Ἰταλίας ὡς ἄτοκο, σὲ δραχμὲς δάνειο τῆς Ἑλλάδας πρὸς αὐτὲς (ἄρθρο 3).
• Ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ δανείου θὰ γινόταν ἀργότερα (ἄρθ. 4).
• Ἡ συμφωνία εἶχε ἀναδρομικὴ ἰσχὺ ἀπὸ 1.1.1942 (ἄρθρ. 5).
Ἡ δανειακὴ σύμβαση ἀποτελοῦσε μία συμφωνία μεταξὺ Γερμανίας καὶ Ἰταλίας ποὺ ἐπιβαλλόταν στὴν Ἑλλάδα ὑποχρεωτικὰ ἐκτελεστὴ (ἀναγκαστική). Οἱ δανειακὲς ἀναλήψεις θὰ εἶχαν τὴν μορφὴ μηνιαίων προκαταβολῶν, τὸ ὕψος καὶ ἡ διάρκεια τῶν ὁποίων δὲν προσδιοριζόταν. Ἐπίσης δὲν προσδιοριζόταν πότε θὰ ἄρχιζε ἡ ἐξόφλησή του, ἐνῶ προσδιοριζόταν ὅτι ἦταν ἄτοκο καὶ σὲ δραχμές.
Μὲ τὸ ἐμπιστευτικὸ ἔγγραφο 409/2.4.1942 ὁ Ἕλληνας ὑπουργὸς Οἰκονομικῶν ἔδινε ἐντολὴ στὴν ΤΕ νὰ συμμορφωθεῖ μὲ τὴ ρηματικὴ διακοίνωση τοῦ9 Ἀλτενμπουργκ καὶ νὰ ἀρχίσει νὰ καταβάλει τὶς δανειακὲς προκαταβολές (13).
Τὴν ἀρχικὴ αὐτὴ ἀναγκαστικὴ σύμβαση ἀκολούθησαν τρεῖς τροποποιήσεις μὲ κοινὴ βούληση τῶν συμβαλλομένων. Αὐτὲς μετατρέπουν τὴν ἀρχικὴ ἀναγκαστικὴ σύμβαση σὲ συμβατική. Δηλαδὴ τὸ δάνειο παύει νὰ εἶναι ἀναγκαστικὸ καὶ μεταπίπτει σὲ κοινὸ συμβατικὸ δάνειο.
Μὲ τὴν πρώτη τροποποίηση (2.12.1942) ὁρίζεται ὅτι τὰ δανειακὰ ποσὰ εἶναι ἀναπροσαρμοζόμενα καὶ θὰ ἀρχίσουν νὰ ἐπιστρέφονται ἀπὸ τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1943 (ἄρθρο β, παράγραφοι 2 καὶ 3).
Μάλιστα κατέβαλαν καὶ δύο ἐξοφλητικὲς δόσεις τοῦ δανείου καὶ στὴ συνέχεια σταμάτησαν τὴν ἐπιστροφή του, ὅποτε μεταπίπτει σὲ ἔντοκο λόγω ὑπερημερίας. Δηλαδὴ τὸ δάνειο εἶχε μετατραπεῖ σὲ σταθεροῦ νομίσματος καὶ ἔντοκο.
Τὸ ὕψος τοῦ δανείου κατὰ τὴν ΤΕ ἀνέρχεται (δίχως τοὺς τόκους) σὲ 227.940.201 ἐκ. δόλ. τὸ 1944 (14) καὶ κατὰ τὸν Ἀλτενμπουργκ 400 ἐκ. μετακατοχικὰ μάρκα (15) . Μὲ τὶς ἀναπροσαρμογὲς καὶ τοὺς τόκους ἀνέρχεται σὲ κάποιες δεκάδες δισ. εὐρώ.
Ἑπομένως τὸ κατοχικὸ δάνειο εἶναι συμβατικὸ καὶ ὄχι ἀναγκαστικό, σταθεροῦ νομίσματος καὶ ἀπὸ τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1943 ἔντοκο. Ἀποτελεῖ συμβατικὴ ὑποχρέωση τῆς Γερμανίας ἔναντί της Ἑλλάδας καὶ ὄχι ἐπανορθωτική. Ὡς τέτοια δὲν ἐντάσσεται στὴ συμφωνία τοῦ Λονδίνου 1953 ποὺ ἀναστέλει τὴν καταβολὴ τῶν ἐπανορθώσεων καὶ ἀποζημιώσεων.
Γ. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ
Ἡ Ἑλλάδα στὴ διάσκεψη τῶν ἐπανορθώσεων τοῦ 1945, στὴ διάσκεψη τῶν Παρισίων τὸ 1946 καὶ στὴ διάσκεψη τῶν ὑπεξ τῶν τεσσάρων Μ.Δ. τὸ Νοέμβριο τοῦ 1947, διαχώρισε τὸ κατοχικὸ δάνειο ἀπὸ τὶς ἐπανορθώσεις καὶ ζητοῦσε τὴν ἐπιστροφὴ του(16) .
Ἡ Ἑλλάδα οὐδέποτε ἔπαψε νὰ διεκδικεῖ τὸ κατοχικὸ δάνειο(17) .
• Τὸ 1964 μὲ τὸν Ἀγγελόπουλο, ὡς ἐκπρόσωπο τῆς ἑλληνικῆς κυβέρνησης.
•Το 1965 μὲ τὸν Α. Παπανδρέου.
• Στὶς ἑλληνογερμανικὲς συνομιλίες στὴν Ἀθήνα τὸ 1966.
Τότε ἡ Γερμανία πρόβαλε τὸν ἰσχυρισμὸ ὅτι τοῦ δανείου εἶχε παραιτηθεῖ ἐγγράφως ὁ Κ. Καραμανλής. Στὴ συνέχεια τὸ μετέτρεψε σὲ προφορικὴ παραίτηση Καραμανλή, πράγμα ποὺ διέψευσε ὁ Κ. Καραμανλής. Τέλος μὲ τὴ ρηματική της διακοίνωση στὶς 31.3.1967, ἡ Γερμανία δεχόταν ὅτι δὲν ὑπῆρξε παραίτηση Καραμανλή.
• Τὸ 1974 τὸ ἀνακίνησε ὁ Ζολώτας.
• Στὶς 18.4.1991 τὸ ἔθεσε ἀνεπίσημα καὶ προφορικὰ ὁ τότε ὑπεξ Α. Σαμαρὰς στὸ Γερμανὸ ὁμόλογό του.
• Στὶς 14.11.1995 τὸ ἔθεσε ἡ Ἑλλάδα μὲ ρηματικὴ διακοίνωση.
Ἡ Γερμανία σταθερὰ τὸ ἀπορρίπτει, μὲ τὰ ἐπιχειρήματα.
• Τὸ δάνειο ἐντάσσεται στὴ συμφωνία τοῦ Λονδίνου.
• Ἀπὸ τὸ δάνειο παραιτήθηκε ὁ Κ. Καραμανλής. Τὸ ἐπανέλαβε καὶ μετὰ τὸ 1990 παρὰ τὴ ρηματικὴ διακοίνωση τοῦ Μαρτίου 1967.
• Ὕστερα ἀπὸ 50 χρόνια δὲν μπορεῖ νὰ ἐγείρονται τέτοιες ἀπαιτήσεις. (Ἡ Ἑλλάδα τὸ διεκδικεῖ ἀπὸ τὸ 1945).
Τὸ μόνο ποὺ δηλώνουν αὐτὰ τὰ ἐπιχειρήματα εἶναι ἔλλειψη ἐπιχειρημάτων. Μετὰ τὴν ἐνοποίηση τῆς Γερμανίας τὸ 1990 ἔχει ἐκλείψει καὶ τὸ τυπικὸ ἐπιχείρημα ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ προβληθεῖ, ἐκεῖνο τοῦ χωρισμοῦ τῆς Γερμανίας. Ἑπομένως εἶναι ἄμεσα διεκδικήσιμο καὶ πολιτικὰ καὶ συμβατικὰ (νομικά). Μπορεῖ νὰ τὸ διεκδικήσει ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση, ἡ Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος ἢ ὁποιοσδήποτε μέτοχός της (πάνω ἑνὸς ὁρίου μετοχῶν), ὅπως καὶ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς μέσω τῶν συντεταγμένων πολιτειακῶν θεσμῶν του. Τέλος τὴν ἑλληνικὴ διεκδίκηση ἐνισχύει τὸ προηγούμενο τῆς Γιουγκοσλαβίας καὶ τῆς Πολωνίας στὶς ὁποῖες ἡ ναζιστικὴ Γερμανία εἶχε ἐπιβάλλει παρόμοια κατοχικὰ δάνεια καὶ τὰ ὁποία μετακατοχικὰ ἡ τότε Δ. Γερμανία ἐπέστρεψε18 (ἀντίστοιχα τὸ 1956 καὶ 1971).
Ἡ σημερινὴ Γερμανία δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶ ὅτι δανείσθηκε ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ κράτος κατὰ παράβαση τοῦ ἄρθρου 49 τῆς σύμβασης τῆς Χάγης τοῦ 1909 καὶ τὸ ὁποῖο ἰσχύει καὶ σήμερα. Δανείσθηκε ἀπὸ ἕνα κράτος ποὺ ἡ ἴδια ἡ ναζιστικὴ Γερμανία εἶχε χαρακτηρίσει ἀκατάλυτο καὶ ὅτι οἱ ναζὶ ὄχι μόνο δὲν ἀμφισβήτησαν οὐδέποτε τὸ δάνειο ἀλλὰ καὶ ἄρχισαν τὴν ἀποπληρωμή του, ἐνῶ καὶ ὁ καγελλάριος Ἐρχαρντ, τὸ 1964, εἶχε δεσμευθεῖ γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ μετὰ τὴν ἐπανένωση τῆς Γερμανίας.
Ἡ Γερμανία δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶ ὅτι ἡ γερμανικὴ κατοχὴ εἶναι ὑπόλογος γιὰ τὸ οἰκονομικὸ ἑλληνικὸ ὁλοκαύτωμα τῆς περιόδου 1940-44. Ἐνδεικτικὰ καὶ μόνο εἶναι ὑπόλογος γιὰ τὸ ὅτι στὴν Ἑλλάδα ὁ πληθωρισμὸς αὐξήθηκε 15,3 ἑκατομμύρια φορὲς καὶ ὅτι μόνο τὴν Ἑλλάδα ὑποχρέωσε ἡ τότε Γερμανία νὰ τῆς καταβάλει πολεμικὲς ἀποζημιώσεις. Αὐτὸ τὸ ὁλοκαύτωμα τὸ ἀναγνώρισαν οἱ Ἰταλοὶ ναζί: “Ἡ?Ἑλλάδα εἶναι στημμένη σὰν λεμόνι”, ἔλεγε ὁ Γκίτζι(19). Ἀποκορύφωμα ὁ Μουσολίνι, ποὺ ἔλεγε ὅτι “... οἱ Γερμανοὶ ἅρπαξαν ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες ἀκόμα καὶ τὰ κορδόνια τῶν παπουτσιῶν τους...”(20). Ἀλλὰ καὶ ὁ Γερμανὸς ὕπ. Οἰκονομίας, Φούνκ, τὸν Ἰούνιο τοῦ 1943 ἔγραφε σὲ ἄρθρο του ὅτι, “ἡ Ἑλλὰς δοκίμασε τὰ δεινά του πολέμου, ὅπως ἴσως καμία ἄλλη χώρα τῆς Εὐρωπης”(21).
Γιὰ τὴν ἐπανόρθωση ἡ Ἑλλάδα θὰ χρειαζόταν 33 φορὲς τὸ ἐθνικὸ εἰσόδημα τοῦ 1946. Αὐτὸ μετακατοχικὰ ἡ Ἑλλάδα θὰ τὸ ἀναζητοῦσε στὸν ἐξωτερικὸ δανεισμό.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ αὐτὴ ποὺ ἀμφισβητεῖ καὶ ἀρνεῖται τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ κατοχικοῦ δανείου εἶναι ἡ μετὰ τὸ 1990 ἑνωμένη καὶ δημοκρατικὴ Γερμανία.
Αὐτὴ ὅμως ἡ συμπεριφορά, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, πλήττει βάναυσα τὰ μετακατοχικὰ φιλογερμανικὰ αἰσθήματα, ὅπως τὰ χαρακτήρισε ὁ καγκελλάριος Κόλ, τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ γι’αὐτὸ ἀκέραια τὴν εὐθύνη φέρει ἡ γερμανικὴ κυβέρνηση.
1. National Archires, Waschington, DC: Τ. 120/2481/Ε259713-715, “Promemoria”, 23.9.1942 καὶ Τ-120/166/81370-5, Altenburg-Berlin, 4.9.42).
2. Σωτ. Γκοτζαμάνης, κατοχικὸ δάνειο καὶ δαπάναι κατοχῆς, Θεσ/κη 1954, σ. 5 Γ. Τσολάκογλου, Ἀπομνημονεύματα, Ἀθήνα 1950, σ. 210, 212, 215, 218, 219, 234.
Κ. Λογοθετόπουλος, Ἰδοὺ ἡ ἀλήθεια, Ἀθήνα 1948, σ. 49.
3. National Archives, ο.π.
4. Τ. Ἠλιαδάκης, Οἱ ἐπανορθώσεις καὶ τὸ γερμανικὸ κατοχικὸ δάνειο, ἔκδ. Δετοράκη, Ἀθήνα 1997, σ. 83-101.
5. Ἠλιαδάκης, σ. 111
Heinz Richter, Δύο ἐπαναστάσεις καὶ ἀντεπαναστάσεις στὴν Ἑλλάδα, Ἑξάντας Ἀθήνα, 1975 σ. 155, 157.
6. Ἠλιαδάκης ὁ.π.
7. Χ. Φλάισερ, Στέμμα καὶ Σβάστικα, Παπαζήσης, Ἀθήνα (χ.χ.), Τ1, σ. 194.
8. W. Medlicott, The economic Blockade, Λονδίνο, 1959, Τ2, σ. 254.
Η. Βενέζης, Ἀρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, Ἑστία, Ἀθήνα, 1981, σ. 113.
9. Richter, Τ. σ. 155 σημείωση, 255, 257.
10. Γκοτζαμάνης, σ. 2 Τσολάκογλου, σ. 208-210.
11. Ἀρχεῖα ΥΠΕΞ, ἔκθεση Λαμπρούκου, σ. 9-11.
Λογοθετόπουλος, σ. 48, Τσολάκογλου, σ. 211, Γκοτζαμάνης, σ. 3, 23, 24, 31.
Α. Ἀγγελόπουλος, Οἰκονομικὰ Τ.Α., Παπαζήσης, Ἀθήνα 1974, σ. 142, 167, 179, 190, 191.
12. Τὴ δανειακὴ σύμβαση βλέπε• Ἠλιαδάκης, σ. 297.
13. Ἀρχεῖα ΤΕ, φάκελος κατοχικοῦ δανείου, σημείωμα Ι. Πασσιὰ καὶ τὸ ἔγγραφο 409/2.4.1942.
14. Ἀρχεῖα ΤΕ, φάκελος κατοχικοῦ δανείου, σημείωμα Ι. Πασσιά, σ. 4.
15. Β. Μαθιόπουλος, “400 ἐκ. μάρκα μᾶς χρωστᾶ ἡ Βόνη”, Βῆμα, 2.6.1991.
16. Ἠλιαδάκης, σ. 158, 164, 171.
17. Ἠλιαδάκης, σ. 200, 202, 203-205
Ἀγγελόπουλος, Οἰκονομικά, Τ. σ. 201-205, 209.
Βῆμα 18.10.1966, σ. 7 ἔκθεση Α. Παπανδρέου καὶ ἐπιστολὴ Κάιζερ, σ. 9.
Πρακτικὰ Βουλῆς 28.5.1991 ἀγόρευση Α. Παπανδρέου.
18. Ἠλιαδάκης, σ. 212-213.
19. Mark Mazower, Στὴν Ἑλλάδα τοῦ Χίτλερ, Ἀλεξάνδρεια, Ἀθήνα 1994, σ. 93.
20. G. Ciano, tagebucher 1939-1943 Βern 1946, σ. 353.
21. Γερμανοελληνικὰ Οἰκονομικὰ Νέα, Τί/Ἰούνιος 1943, σ. 2.
* Ὁ Τάσος Μ. Ἠλιαδάκης εἶναι Μαθηματικός, Πολιτειολόγος, Δρ. Κοινωνιολογίας, καθηγητὴς Σχολῆς Ἐθνικῆς Ἀσφάλειας.
Μέλος τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπιτροπῆς στὴ διεθνῆ Συνδιάσκεψη γιὰ τὸ χρυσὸ τῶν Ναζὶ στὸ Λονδίνο τὸ 1997, εἰσηγητὴς στὴν ἑλληνογερμανικὴ διάσκεψη Δελφῶν τὸ 1996 καὶ στὴν Πανελλήνια Συνδιάσκεψη Ἀλεξανδρούπολης τὸ 2005 γιὰ τὸ Δημόσιο Χρέος.
ΠΗΓΗ: http://www.patris.gr/articles/173185?PHPSESSID=edfhahv48onr8cmhlfrblnb3a1
Ἀναδημοσίευσις ἀπὸ τὸ ἱστολόγιον Αρετή και Τόλμη, 7-2-2010.
Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ - Σελίδες Πατριδογνωσίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου