Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ (1940-44) (ἱστολόγιον)
«Αἱ ἰταλικαὶ στρατιωτικαὶ δυνάμεις προσβάλλουσιν ἀπὸ τῆς 05:30 ὥρας τῆς σήμερον τὰ ἡμέτερα τμήματα προκαλύψεως τῆς Ἑλληνοαλβανικῆς Μεθορίου. Αἱ ἡμέτεραι δυνάμεις ἀμύνονται τοῦ Πατρίου ἐδάφους.»

Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ (1940-44) (κεντρικὸς ἱστοχῶρος)
Σελίδες Πατριδογνωσίας - Φειδίας (ἱστολόγιον) - Περικλῆς Γιαννόπουλος - Ἀντίβαρο - Πολυτονικό

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Ἡ Μάχη τῶν Ὀχυρῶν

1940: Η νίκη είχε έρθει από τον αποχαιρετισμό ακριβώς στη ζωή!


Στο σπίτι του Αλέξανδρου Κορυζή το τηλέφωνο κουδούνισε χαράματα, στις πέντε και τέταρτο. Πήρε το ακουστικό η κυρία Κορυζή άκουσε να της μιλάνε γαλλικά. Της είπαν ότι ο πρεσβευτής της Γερμανίας θέλει να ιδεί επει­γόντως τον πρωθυπουργό. Η συνάντηση ορίστηκε για μισή ώρα αργότερα. Δεν είταν δύσκολο να μαντέψει κανένας το λόγο ενός διπλωματικού διαβή­ματος σε τόσο ασυνήθιστη ώρα. Ο Κορυζής ειδοποίησε αμέσως το βασιλέα, τους υπουργούς. Ο Έρμπαχ, που ήρθε την ορισμένη ώρα, χαιρέτησε τυπικά τον πρωθυπουργό και του δήλωσε πως την ίδια αυτή στιγμή, στο Βερολίνο, γινόταν επίδοση από τη Γερμανική Κυβέρνηση στον εκεί Έλληνα πρεσβευ­τή ενός έγγραφου. Είταν μια διακοίνωση, που αντίγραφο της θα διάβαζε τώρα κι’ αυτός στον πρωθυπουργό.

Αλέξανδρος Γ. Κορυζής ή Κοριζής (Πόρος, 1885 – Αθήνα, 18 Απριλίου 1941)

Αλέξανδρος Γ. Κορυζής ή Κοριζής (Πόρος, 1885 – Αθήνα, 18 Απριλίου 1941)

Είταν μακρυά η διακοίνωση. Αράδιαζε όλες τις αιτιάσεις που η γερμα­νική διπλωματία είχε κατορθώσει να συναρμολογήσει για δικαιολογία της ανανδρίας να χτυπηθεί στο πλευρό του ένας μικρός, μαχόμενος λαός. Είταν οι αιώνιες κατηγορίες: Πως είχε γίνει δεκτή από την Ελλάδα η αγγλική εγγύηση, πως είχαν αναληφθεί από την ελληνική κυβέρνηση μεγάλες υπο­χρεώσεις απέναντι της Αγγλίας κι’ ότι, παρ’ όλα αυτά και παρά τις άλλες, συγκεκριμένες ελληνικές ενέργειες που παρεβίαζαν την ουδετερότητα, η κυ­βέρνηση του Ράιχ είχε επιδείξει «υπέρμετρη υπομονή και μακροθυμία». Πως η Ιταλία «εξαναγκάστηκε» να δράσει στρατιωτικώς στην Ελλάδα, γιατί είχαν παραχωρηθεί ελληνικές βάσεις στο αγγλικό ναυτικό. Πως η Αγγλία καταγίνεται να δημιουργήσει στην Ελλάδα νέο κατά της Γερμανίας μέτωπο, όπως στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πως 200.000 αγγλικός στρατός είναι έτοιμος ν’ αναλάβει δράση στην Ελλάδα.

Και κατέληγε η διακοίνωση: «Δια τον λόγον τούτον η κυβέρνησις του Ράιχ έδωσεν ήδη διαταγάς εις τα στρατεύματα της όπως εκδιώξουν τας βρεταννικάς δυνάμεις εκ του ελληνικού εδάφους. Πάσα αντίστασις προβαλλό­μενη εις τον γερμανικόν στρατόν θα συντριβή αμειλίκτως.

»Η κυβέρνησις του Ράιχ καθιστώσα τούτο γνωστόν εις την ελληνικήν κυβέρνησιν, τονίζει ότι τα γερμανικά στρατεύματα δεν έρχονται ως εχθροί του ελληνικού λαού και ότι είναι μακράν του γερμανικού λαού η πρόθεσις όπως πολεμήση και καταστρέψη καθ’ εαυτόν τον ελληνικόν λαόν. Το κτύπημα όπερ η Γερμανία είναι ηναγχασμένη να καταφέρη επί του ελληνικού εδάφους, προ­ορίζεται δια την Αγγλίαν. Η κυβέρνησις του Ράιχ είναι πεπεισμένη ότι εκδιώκουσα ταχέως τους παρείσακτους Άγγλους εξ Ελλάδος, προσφέρει αποφασιστικήν υπηρεσίαν πρωτίστως εις τον ελληνικόν λαόν και την ευρωπαϊκήν κοινότητα».

Και έτσι είναι που, ξαφνικά, ένα πρωί του Απρίλη 1941, το μικρό ελληνικό έθνος βρέθηκε να πολεμάει με τις δυο μαζί μεγαλύτερες στην ξηρά Δυ­νάμεις του κόσμου. Η στιγμή είταν πολύ μεγάλη, όλοι το ένιωσαν.

Ο ραδιοφωνικός σταθμός της Αθήνας είχε διακόψει την ταχτική μετά­δοση της κυριακάτικης Λειτουργίας για ν’ αναγγείλει σημαντικά γεγονότα. Μεσολάβησε μια λιγόστιγμη σιωπή, εκατομμύρια κρατημένες ανάσες. Η είδηση είτανε πως στις πεντέμιση το πρωί, ο πρεσβευτής της Γερμανίας , κλπ. Ο πρωθυπουργός είχε απαντήσει πως η Ελλάς θ’ αντισταθεί.

Το αντίθετο, θα είταν αυταδιάψευση. Δεν είχαμε απαντήσει «όχι» στους Ιταλούς επειδή πιστεύαμε πως θα τους νικούσαμε. Είχαμε απαντήσει έτσι γιατί αυτή είταν η επιταγή της ελληνικής ψυχής και της ελληνικής Ιστορίας. Πίστεψε άραγε κανένας, εκείνες τις στιγμές, στο ενδεχόμενο μιας νίκης ; Λογικά, όχι βέβαια. Στιγμές τέτοιες δεν μοιάζουν με τίποτα. Όταν η Ιτα­λία, τον περασμένο Οκτώβριο, είχε επιτεθεί, όλοι βαρούσαν πως ο αγώνας θα γίνει για την τιμή των όπλων και μόνο. Η ομορφιά εκείνης της ώρας δεν είταν η προσδοκία της νίκης, είταν η απόφαση για τέλος ταιριαστό. Η νίκη είχε έρθει από τον αποχαιρετισμό ακριβώς στη ζωή, από την απόφαση να κοπούν όλες οι γέφυρες που φέρνουν πίσω. Τώρα που η Γερμανία βροντούσε με ατσαλόφραχτη γροθιά την πόρτα της χώρας, κανένας δεν γελιόταν, η ώρα είταν πολύ δραματική για κομπασμούς. Κι’ όμως, ένας άνεμος τρελλής ελ­πίδας φύσηξε για μια στιγμή: —Πού ξέρεις! Οι νίκες της Αλβανίας είταν ολο­ζώντανες, το Έθνος είχε αποκτήσει μια καινούργια επίγνωση γι’ αφανέρωτες δυνατότητές του, το θαύμα έμοιαζε χώρος οικείος… Ο επιπόλαιος παρατηρητής θα υποθέσει εδώ πως είταν υπερτίμηση φαντασμένη κι’ άκριτη. Λάθος. Είταν χαμογέλασμα φρεναπάτης. Η τραγική περηφάνεια έχει αντιδράσεις που μπο­ρούν να ξεγελάσουν τον απρόσεκτο. Η λαϊκή συνείδηση, τον Απρίλη του 1941, αντιμετώπισε με περίσκεψη την ώρα που είχε σημάνει. Αναρωτιόνταν όλοι τι θα γίνει τώρα, πως αυτό θα τελειώσει, μήπως μαζί τελειώνει και η Ελλη­νική Ιστορία. Κανένας δεν ήξερε ό,τι ξέρουμε σήμερα : την έκβαση του πο­λέμου. Μια Γερμανία νικήτρια, με τη Βουλγαρία στο πλευρό της, είταν αυτό­χρημα το τέλος και της ελληνικής ιστορίας και της ελληνικής φυλής.

Τέτοιες στιγμές, έχουν βάρος αιώνων.


Η μάχη στα Οχυρά

Roupel8

Δεν ξεκινούσαν με πολύ ελαφρύ συνείδηση οι Γερμανοί για τη νέα τους βιαιοπραγία. Οι ραδιοφωνικοί τους σταθμοί, σα σε συναγερμό. Έδιναν από το πρωί αδιάκοπα διακοινώσεις πάνω σε διακοινώσεις, προκηρύξεις πάνω σε προκηρύξεις. Ο Γκαίμπελς είχε διαβάσει στο ραδιόφωνο ο ίδιος την προκή­ρυξη του Χίτλερ προς το γερμανικό λαό και την ημερησία διαταγή του προς τα στρατό. Δοκίμαζαν να δικαιολογήσουν την ανανδρία. Ο Ρίμπεντροπ κάλεσε αργότερα τους ξένους δημοσιογράφους και τους διάβασε τη διακοίνωση που είχε επιδοθεί στην ελληνική κυβέρνηση.

Αλλά στο μεταξύ ο λόγος είχε δοθεί στα όπλα. Στο πλατύ ελληνικό μέ­τωπο βροντούσε από τα χαράματα τα κανόνι. Η επίθεση εκδηλώθηκε κατά του Μπέλες στις πέντε και τέταρτο τα πρωί, δηλαδή πριν ο πρεσβευτής Έρ­μπαχ επιδώσει τη διακοίνωση της χώρας του. Οι Γερμανοί χτύπησαν στο αδύνατο σημείο της γραμμής, ανάμεσα στο Τριεθνές και στο πρώτο οχυρό της σειράς, την Παποτλίβιτσα, που η κατασκευή της δεν είχε προλάβει να συμπληρωθεί. Σε λίγο η επίθεση γενικευόταν, έφτανε ίσαμε τα βόρεια της Κομοτινής. Η κύρια προσπάθεια του εχθρού ωστόσο γινόταν στο αριστερά του με­τώπου, στο Μπέλες και στ’ οχυρό Ρούπελ. Τα ενδιάμεσα οχυρά της γραμμής είταν πέντε: από δυτικά προς τ’ ανατολικά η Παποτλίβιτσα, το Ιστίμπεη, το Αρπαλούχι, τα Κελκαγιά και οι Παλιουριώνες. Τα τρία μεσαία είναι κοντύτερα μεταξύ τους, σχηματίζουν τρίγωνο.

Roupel11

Το Μπέλες, από τις εφτά η ώρα τα πρωί καιγόταν. Τα αεροπλάνα καθέ­του εφορμήσεως, βλέποντας τον ελληνικά στρατό απροστάτευτο από τον αέρα χαμήλωσαν, άρχισαν να βουτάνε και να πολυβολούν ξυστά. Τα δάση πάνω στο Μπέλες είχανε πιάσει φωτιά από τις πολλές βόμβες, οι τηλεφωνικές επικοινωνίες είχαν κοπεί, το δίκτυο εξαρθρώθηκε.

Τα φυλάκια, στην προκάλυψη, έκαναν στα μεταξύ αγώνα απεγνωσμένο. Στο 162, που αντιστάθηκε ως το μεσημέρι, σκοτώθηκαν όλοι χωρίς εξαίρεση οι άντρες, μαζί κι’ ο υπολοχαγός διοικητής. Αλλά των Γερμανών η υπεροχή είταν εξουθενωτική, τα αριστερό του υποτομέως Ροδοπόλεως, με τα δυο του μοναδικά τάγματα, είχε μείνει ακάλυπτο από τις εφτάμιση η ώρα κιόλας. Τα υπολείμματα του ενός από τα τάγματα είχανε πιάσει το ύψωμα 1120 και αγωνίζονταν εκεί απάνω κρατώντας τους Γερμανούς σε πεντακόσια μέτρα απόσταση. Από τους εφτακόσιους άντρες του τάγματος τα ένα τρίτο είταν πια εκτός μάχης.

Στο σκυρόδετο πολυβολείο Π9 η αντίσταση κράτησε ως την εφτάμιση το βράδι. Τα 33.000 φυσίγγια και οι χειροβομβίδες του προσωπικού εξαντλήθηκαν. Ο Γερμανός διοικητής του τμήματος που έκανε την επίθεση, βλέπον­τας τις πολλές απώλειες του, είχε οργιστεί. Όταν τέλος το πολυβολείο υπέ­κυψε, ο Γερμανός συνεχάρη τον αρχηγό του λοχία Δημήτρη Ίντζο κι’ έπειτα έβαλε και τον τουφέκισαν. Είναι ο νόμος του πολέμου αυτός; Ας το κρίνουν όσοι πιστεύουν ακόμα στην αρετή του ανδρισμού.

Roupel16

Αλλά το βάρος της κύριας γερμανικής προσπάθειας έπεφτε βέβαια στα οχυρά, αρχίζοντας από το δεξί της XVIII Μεραρχίας, τον υποτομέα θύλακος. Εδώ, το Ιστίμπεη σφυροκοπήθηκε ανελέητα από το γερμανικό πυροβολικό, ενώ πυροβόλα ευθυτενούς τροχιάς, από μιαν απόσταση μικρή, μόλις διακόσια ή εξακόσια μέτρα, χτυπούσαν με άμεση, οριζόντια βολή τα φατνώματα του Οχυρού. Στις εφτά η ώρα, το πεζικό του εχθρού χύμηξε σε πυκνές μάζες. Το Ιστίμπεη αντιστεκόταν. Έσπασε το πρώτο κύμα του εχθρού, καθώς και άλλα, που τ’ ακολούθησαν αμέσως. Κατά τις οχτώ η ώρα όμως, οι Γερμανοί κατόρθωσαν να επικαθήσουν στην επιφάνια του οχυρού, που είταν σκαμμένο μέσα στη γη. Από εκεί και πέρα, έγινε ένας αγώνας τυφλός, οι απ’ έξω να πα­σχίζουν να μπούνε μέσα, οι από μέσα ν’ αμύνονται με ό,τι όπλο τους απόμενε. Τέλος οι Γερμανοί βάλθηκαν να φράζουν τ’ ανοίγματα του οχυρού με πέτρες και χώματα, για να κάνουν τη φρουρά του να παραδοθεί από ασφυξία.

Στο Κελκαγιά ίδια κατάσταση. Τα πτώματα των Γερμανών στιβάζονταν μπροστά στο οχυρό, αλλά η επιμονή των άλλων, που έρχονταν ξοπίσω, δεν λυγίζει. Στη μία η ώρα έχουν ανέβει στην επιφάνεια του οχυρού. Με χειρο­βομβίδες και δυναμίτες που ρίχνουν από τ’ ανοίγματα του, προσπαθούν να το αποκαταστρέψουν. Τότε κάνουν μιαν απόπειρα να μπούνε μέσα, αλλά στις υπόγειες στοές βροντάει ο θάνατος∙ κανένας απ’ όσους μπήκανε δεν ξαναβγήκε. Με το βράδι, θ’ αρχίσουν κι’ εδώ την απόφραξη των ανοιγμάτων, για να σκάσουν μέσα τη φρουρά ή να την αναγκάσουν να παραδοθεί.

Δεξιά από τη XVIII Μεραρχία είταν η XIV (υποστράτηγος Κ. Παπακωνσταντίνου). Το μέτωπο της έπιανε από το Στρυμώνα ίσαμε το Κάτω Νευροκόπι, κάπου ογδόντα χιλιόμετρα φάρδος. Εκεί, οι Γερμανοί χτύπησαν με μεγάλη σφοδρότητα δύο κυρίως οχυρά: στ’ αριστερά το Ρούπελ, στο δεξί το Περιθώρι.

Η επίθεση κατά του Ρούπελ είναι από τις μεγάλες στιγμές αυτού του πολέμου, που έμπαινε πια στο τελευταίο του στάδιο. Το Ρούπελ βρίσκεται στην ανατολική Όχθη του Στρυμώνος, απαγορεύει τα στενά του ποταμού σε συνδυασμό με τ’ Οχυρό Παλιουριώνες από τη δυτική Όχθη. ΟΙ Γερμανοί έρριξαν πάνω στο Ρούπελ όλο το βάρος τους. Βομβαρδισμός πυροβολικού άρχισε στις πέντε και τέταρτο το πρωί, στις έξη χύθηκαν από ψηλά τα Στούκας. Είχαν ειδικές σειρήνες, που ούρλιαζαν απαίσια καθώς γίνονταν οι βουτιές, για να σπάζουν τα νεύρα των αμυνομένων. Η τοποθεσία ολόκληρη είταν μέσα στις φλόγες, ο αέρας έτρεμε, σκιζόταν από τις λάμψεις. Το θέαμα και το ά­κουσμα έπαιρνε ένα τρομαχτικό μεγαλείο καθώς το σύστημα πυρός του οχυρού απαντούσε τώρα σύσσωμο κι’ από αντίκρυ ζύγωναν τ’ άρματα μάχης του εχθρού και οι μοτοσυκλέττες. Πυκνές μάζες πεζικό τ’ ακολουθούσαν. Στο Στρυ­μώνα κατέβαιναν βάρκες από λάστιχο, ξέχειλες από γερμανικό στρατό, αμφίβια τέρατα με μυριάδες κεφαλές από πρασινωπό ατσάλι.

Ο εχθρός είχε κατεύθυνση κατά κύριο λόγο προς τα δύο από το σύστημα οχυρών του Ρούπελ: το Ούσιτα και το Μολών Λαβέ. Όμως η αντίσταση τους δειχνόταν αποτελεσματική: δυο άρματα χτυπήθηκαν, έμειναν στο δρόμο της Κούλας, δύο άλλα αχρηστεύθηκαν στη διασταύρωση με το δρόμο που κατε­βαίνει από την Τοπόλνιτσα. Μια γερμανική πυροβολαρχία, που πήγαινε κι’ αυτή στην Τοπόλνιτσα, χτυπήθηκε, διαλύθηκε. Αλλά οι Γερμανοί φαίνονταν να την περιμένουν την αντίσταση του Ρούπελ κι αδιαφορούσαν για τις απώ­λειες. Συνέχιζαν τις επιθέσεις του σε κύματα απανωτά, ακάλυπτοι.

Roupel25

Στο μεταξύ, δεκαοχτώ βάρκες είχανε μπλέξει στο υποβρύχιο δίχτυ από σύρμα, στο Στρυμώνα, βούλιαζαν χτυπημένες από το πυροβολικό των Ο­χυρών. Βούλιαζαν μαζί με το έμψυχο φορτίο τους. Εκατόν είκοσι αεροπλάνα βούιζαν, ούρλιαζαν αδιάκοπα πέρα – δώθε στον ουρανό. Οι υπερασπιστές του Ρούπελ έδειχναν θαυμαστή ψυχραιμία. Η αναμέτρηση φιλοπατρίας και σιδερένιας δύναμης είταν εδώ σκληρή, αποφασισμένη. Σ’ όλο το διάστημα της η­μέρας, οι Γερμανοί, τεχνίτες πια στην επίθεση, στέλνουν τα κύματα τους το ένα πίσω από τ’ άλλο, ακούραστα, ανεξάντλητα, διαλύονται, άλλα προβαίνουν πίσω, με τους ίδιους πυκνούς σχηματισμούς, με την ίδια όρμή. Κάθε μισή ώρα κύματα από Στούκας ξεχύνονται από πέρα, αυλακώνουν αφηνιασμένα τον ου­ρανό. Την τοποθεσία των οχυρών Παλιουριώνες, Ρούπελ, Καρατάς, τη χτυ­πάνε ογδόντα δύο γερμανικές πυροβολαρχίες. Το σύμπαν, κάτω κι’ απάνω, φαίνεται να έχει πνιγεί στη φλόγα.

Ανατολικά, στη ζώνη της VII (υποστράτηγος Χρ. Ζωιόπουλος) δύο είταν τα οχυρά: το Λίσσε και το Πυραμιδοειδές. Εδώ oι Γερμανοί έρριξαν λιγότερο βάρος από το Ρούπελ, το Λίσσε όμως χτυπήθηκε από συνδυασμένες δυνάμεις, άρματα μάχης, πυροβόλα αυτοκινούμενα και πυκνούς σχηματισμούς πεζικού. Η άμυνα του οχυρού είταν καλομελετημένη. Άφησε τον εχθρό να φτάσει ανενόχλητος στα οχτακόσια ως χίλια μέτρα, και τότε, ολόξαφνα, άρ­χισε ολόκληρο ν’ αστράφτει και να βροντάει. Ο φραγμός που εξαπολύθηκε έτσι από πεζικό μαζί και πυροβολικό, με δεξιά το Πυραμιδοειδές να βοηθάει, κεραυνοβόλησε τους Γερμανούς που προχωρούσαν σ’ ανοιχτό χώρο. Σκόρ­πισαν παλαβωμένοι, αφήνοντας χάμω σωρούς τους χτυπημένους.

Νέα επίθεση, με πεζικό, τσακίστηκε από το φράγμα του οχυρού. Ξαπό­στειλαν τότε καταπάνω του τ’ άρματα μάχης. Η φρουρά του Λίσσε είχε εν­θουσιαστεί, πολεμούσε σα μεθυσμένη. Άφησαν τα’ άρματα να φτάσουν στα πεντακόσια μέτρα, ύστερα τα σημάδεψαν καλά με τ’ αντιαρματικά πυροβόλα, τους έριξαν. Τρία από τα τέσσαρα άρματα έγιναν κόσκινο. Οι Γερμανοί έ­καναν νέα προσπάθεια, με βαρύτερα άρματα μάχης, αστόχησαν, έχασαν άλλα δυο.

Από εκεί και πέρα, άρχισαν τις υπερκερωτικές κινήσεις, πάτε ανάμεσα Περιθώρι και Λίσσε, πάτε προς τα υψώματα Ουσόγια. Ανατολικότερα ακόμα, στη ζώνη της Ταξιαρχίας Νέστου, η γερμανική επίθεση θα προσκρούσει στ’ οχυρό Εχίνος, πάνω από την Ξάνθη. Ακόμα πιο ανατολικά, στα μακρύτατο-ελληνικά μέτωπο, είταν η Ταξιαρχία Έβρου και τ’ οχυρό Νυμφαίο, πάνω από την Κομοτινή. Αυτό βρέθηκε περικυκλωμένο σχεδόν από τους Γερμανούς, που είχαν απωθήσει τα ελαφρά τμήματα προκαλύψεως. Πυροβόλα όλων των τύπων και διαμετρημάτων, στημένα γύρω του, τα σφυροκοπούσαν, και η αεροπορία του έριχνε από ψηλά.

Η αεροπορία! Ο μεγάλος καημός του ελληνικού στρατού, που άντεχε στην επίθεση, αλλά που δεν είχε την ηθική ανακούφιση να βλέπει τα δικά του αεροπλάνα να τον προστατεύουν. Τη συντριπτική υπεροπλία των Γερμανών στον αέρα θα την δοκιμάσουν, την ίδια εκείνη νύχτα, κοντά χαράματα, oι Έλληνες στην πρωτεύουσα τους και στον Πειραιά. Βρόντος τρομερός συγκλό­νισε το λεκανοπέδιο της Αττικής και το λιμάνι: Μια νάρκη μαγνητική, ριγμέ­νη από γερμανικά αεροπλάνο, είχε ανατινάξει ένα αγγλικά μεταγωγικό γε­μάτο εκρηκτικές ύλες. Κομμάτια της προκυμαίας, αποβάθρες, βούλιαξαν, τινάχτηκε στον αέρα μια αμαξοστοιχία φορτωμένη πυρομαχικά, γκρεμίστηκαν σπίτια, αποθήκες. Η Γερμανία έκανε την παρουσία της αισθητή με τρόπο κεραυνοβόλο. Προσωποποιημένος όλεθρος.


Τα οχυρά δεν παραδίδονται, καταλαμβάνονται!

Roupel59

Ξημέρωνε η 9η Απριλίου κι’ ο αγώνας δεν είχε σταματήσει στα οχυρά που έμεναν ακόμα άπαρτα. Στο Περιθώρι και στη Μαλιάγκα γινόταν αντεπί­θεση με συνδυασμένες δυνάμεις των δύο οχυρών, ξανάπαιρνε το υψωμό Σύλλα κι’ έπιανε αιχμαλώτους, μαζί κι’ ένα λοχαγό. Στην περιοχή Παρταλούσκα άλλη αντεπίθεση ανέτρεπε τον εχθρό κι’ έπιανε πάνω από εκατό αιχμαλώτους καθώς και το διοικητή ενός τάγματος. Στην κάτω Βρόντου εξαναγκαζόταν σε παράδοση μια γερμανική διλοχία που είχε καταλάβει τη νύχτα το ύψωμα Άγιος Κωνσταντίνος. Είταν διακόσιοι πενήντα άντρες μ’ έναν αντι­συνταγματάρχη επικεφαλής.

Στο Ρούπελ, ύστερα από βομβαρδισμό που κράτησε ως τις τρεις τ’ απόγευμα, παρουσιάστηκαν κήρυκες με λευκή σημαία να πούνε πως η Θεσσαλονίκη είχε παρθεί και κάθε αντίσταση στο εξής είναι μάταιη. Ο διοικητής του οχυρού απάντησε πως τα οχυρά δεν παραδίνονται παρά μόνον όταν κατορθώσει ο αντίπαλος να τα πάρει. Oι κήρυκες έδωσαν το λόγο της τιμής τους πως δεν, λένε ψέμματα κι’ έφυγαν αφού δήλωσαν πως θα ξανάρθουν τ’ άλλο πρωί.

Roupel38

Στη Γκολιάνα με τους περιχαρακωμένους Γερμανούς, ο αγώνας συνεχιζόταν. Το ίδιο και στ’ οχυρό Παλιουριώνες, που βομβαρδιζόταν από πυροβολικό κι’ αεροπορία. Ήρθαν κι’ εδώ κήρυκες, τα’ απόγευμα, έδωσαν το λόγο τους πως παραδόθηκε η Θεσσαλονίκη. Στις έξη η ώρα σταμάτησε η φωτιά κι’ έτσι ένα από τα τελευταία προπύργια της αγωνιζόμενης ελληνικής Μακε­δονίας είπε την τελευταία του λέξη.

Από τα χαράματα, ο στρατηγός διοικητής της 29ης θωρακισμένης γερ­μανικής Μεραρχίας στρατηγός Φάιελ είχε πάει με αεροπλάνο να συναντήσει κοντά στη Σόφια το στρατάρχη φόν Λίστ, διοικητή της Δωδέκατης Στρατιάς. Είχε γυρίσει πίσω στις εννιά, απάντησε στον Έλληνα απεσταλμένο πως οι όροι για συνθηκολόγηση γίνονται κατ’ αρχήν δεκτοί και πως από τις δέκα η ώρα θα δινόταν το πρόσταγμα «παύσατε πυρ».

Roupel52

Η συνάντηση του στρατηγού Φάιελ με τον στρατηγό Μπακόπουλο έγινε το μεσημέρι, στο γερμανικό Προξενείο της Θεσσαλονίκης. Επακολούθησε η υπογραφή Πρωτοκόλλου, με χρονολογία 9 Απριλίου και ώρα δύο μετά το μεσημέρι. Οι Γερμανοί, κατά την επαφή τους με τους διαφόρους Έλληνες ηγήτορες, τόνισαν το θαυμασμό τους για την αντίσταση του ελληνικού στρατού και για την πολεμική του αξία. Είναι πολλές αυτές οι μαρτυρίες, πήρανε θέση πια στην Ιστορία και θα είταν ίσως μάταιο να τις παραθέσει κανένας εδώ. Ας συγκρατήσουμε ωστόσο, ανάμεσα σ’ όλες τις άλλες, τις ακόλουθες μόνο. Συνοψίζουν τα πάντα.

Roupel58

    • Στους Παλιουριώνες, ο εκεί Γερμανός συνταγματάρχης παρέταξε, τιμής ένεκεν, ένα γερμανικό τάγμα μπροστά στ’ οχυρό και κάλεσε τον Έλληνα διοι­κητή να το επιθεωρήσει.
    • Ο στρατάρχης φον Λιστ, στην ημερησία διαταγή του δήλωνε ότι «οι Έλληνες υπερησπίσθησαν την πατρίδα τους γενναίως».
  • Στο Ρούπελ ο εντεταλμένος για την παραλαβή του Γερμανός αξιωματικός, αφού συνεχάρη τον Έλληνα διοικητή του οχυρού, του δήλωσε πως είναι τιμή και περηφάνεια για τους Γερμανούς να έχουν τέ­τοιους αντιπάλους.
  • Ο στρατηγός Πάουλ Χάσσε, σ’ ένα του άρθρο σε γερμανική εφημερίδα, με τίτλο: «0ι ανδρείοι Έλληνες», έγραφε: «Τα επιτεθέντα συντάγ­ματα είχον ήδη πείραν διασπάσεως ωχυρωμένων γραμμών εκ προηγουμένων εκστρατειών εις τας όποιας είχον λάβει μέρος. Οι Έλληνες όμως φρουροί των οχυρών ημύνθησαν, παρά τα φλογοβόλα και τας χειροβομβίδας, μετά σκληρού φανατισμού, αναλόγου του οποίου δεν είχον συναντήσει οι Γερμανοί στρατιώται εις ουδεμίαν των προηγουμένων εκστρατειών των. Εφ’ όσον και ένας ακόμη στρατιώτης ηδύνατο να παραμείνη εις το Οχυρόν του, πυροβολούσε».
  • Και τέλος, στις 4 Μαΐου, σε λόγο του προς το Ράιχσταγ, ο Χίτλερ θα πει:«Η ιστορική δικαιοσύνη όμως με υποχρεώνει να διαπιστώσω, ότι από όλους τους αντιπάλους που αντιμετωπίσαμεν, ο Έλλην στρατιώτης ιδίως επολέμησε με ύψιστον ηρωισμόν και αυτοθυσίαν. Εσυνθηκολόγησε μόνον όταν η εξακολούθησις της αντιστάσεως δεν ήτον πλέον δυνατή και δεν είχε κανένα λόγον».

Η ελληνική ψυχή άρχιζε να μπαίνει στο πένθος της κατοχής. Στο μέ­τωπό της, πάνω στα αίματα, είχε σκαλώσει ένα κλωνάρι δάφνης.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΤΕΡΖΑΚΗ

O_A_T_~1

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΟΠΟΙΪΑ 1940-1941

1terzakis

Οι φωτογραφίες των Οχυρών είναι από την ιστοσελίδα: http://www.roupel.gr/mg2/index.php?id=30



Ἀναδημοσίευσις (μέρος 1ον, μέρος 2ον, μέρος 3ον) ἀπὸ τὸ Ἀντιαιρετικὸν ἐγκόλπιον, 25 καὶ 26-10-2009.


Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ - Σελίδες Πατριδογνωσίας

Ἡ Ἑορτὴ τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ὁ συνεορτασμὸς μὲ τὴν Ἐθνικὴ Ἐπέτειο τῆς 28ης Ὀκτωβρίου

agiaskepi

Καθώς αναφέρεται στον Μεγάλο Συναξαριστή η γιορτή της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου απαριθμείται στις γιορτές, πού θεσπίστηκαν προς τιμήν των Θεομητορικών αμφίων. Μεταξύ αυτών είναι η κατάθεση της Τιμίας Εσθήτος (2 Ιουλίου) και η κατάθεση της Τιμίας Ζώνης (31 Αύγουστου).

Το ιστορικό της γιορτής: Η καθιέρωση της γιορτής έλαβε υπόψη, ως υπόθεση και αφορμή, την εμφάνιση της Θεομήτορος σε όραμα μέσα στο ναό των Βλαχερνών της Κωνσταντινούπολεως την εποχή του Λέοντος του Σοφού (886-911). Το όραμα αυτό ή την οπτασία είδαν δύο Μοναχοί, ο όσιος Ανδρέας, ο δια Χριστόν σαλός, και ο φίλος του Επιφάνιος.

Bild%20035zz

Το βίο του Αγ. Ανδρέου και τη γιορτή της Σκέπης της Θεοτόκου γνωρίζουμε από δύο ιστορικές πηγές: Ο συγγραφέας του βίου του Αγ. Ανδρέου, στην ελληνική γλώσσα, ονομάζεται Νικηφόρος και ήταν πρεσβύτερος της μεγάλης Εκκλησίας της Αγίας του Θεού Σοφίας, ο οποίος γνώριζε προσωπικά τον Ανδρέα [Νικηφόρου (πρεσβύτερος Κων/λεως), περί του βίου του Αγ. Ανδρέου του δια Χριστόν σαλού, M PG. 111, 628-888].

Ο δεύτερος συγγραφέας είναι ο Ρώσος Θεολόγος-Αγιολόγος Σέργιος, αρχιεπίσκοπος Βλαδίμηρου, ο οποίος έγραψε ειδική μελέτη και τη δημοσίευσε σε ρωσικό περιοδικό «Στράννικ» με τον τίτλο: Ο Άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός και η εορτή της Σκέπης της Θεομήτορος. [Σεργίου, αρχιεπισκόπου Βλαδίμηρου, ο Άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός και η εορτή της Σκέπης της Θεομήτορος, περ. Στράννικ, τεύχη Σεπτ.-Δεκ. 1898 (ρωσ.) Acta SS, Μαίου VI, σ. 4-111]. Ο Σέργιος εξετάζει και ερευνά το βίο του Αγ. Ανδρέου και αποδεικνύει ότι η οπτασία της Θεοτόκου στους Μοναχούς έγινε πιθανώς κατά το β τέταρτο του Γ’ αιώνα, λίγο χρονικό διάστημα προ της κοιμήσεως του Αγ. Ανδρέου (936).

Στο κεφ. 24 του βίου του Αγ. Ανδρέου αναφέρεται το γεγονός της οπτασίας της Θεοτόκου.

vlaherna

Στο ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου Βλαχερνών Κωνσταντινουπόλεως ετελείτο ολονύκτιος αγρυπνία και οι παρευρισκόμενοι πιστοί με ύμνους και προσευχές δοξολογούσαν τον Θεό. Κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας και περί την τετάρτη ώρα της νυκτός, οι άγιοι Ανδρέας και Επιφάνιος είδαν μεγαλοπρεπή γυναίκα να προχωρεί από την ωραία πύλη με συνοδεία αγγελικών Δυνάμενων, προφητών (Ιωάννης ο Πρόδρομος), αποστόλων (Ιωάννης Θεολόγος) και αγίων. Πολλοί άγιοι προπορεύονταν με λευκές στολές ψάλλοντες ιερούς ύμνους. Η γυνή αυτή γονάτισε και με δάκρυα στα μάτια προσευχόταν για πολύ χρονικό διάστημα. Μετά προχώρησε προς το θυσιαστήριο και προσευχήθηκε για το λαό, ο οποίος ήταν συγκεντρωμένος στο ναό. Κατόπιν έβγαλε το ωμοφόριον (το μαφόριον) πού είχε στο κεφάλι της και σκέπασε τον παρευρισκόμενο λαό.

Οι Μοναχοί έβλεπαν υπεράνω του λαού το εκτεταμένο μαφόριο της Θεοτόκου, το ΟΠΟΥ έλαμπε, ως αστραπή, και ήταν ένα σημείο της παρουσίας της Θεομήτορος. Μετά την αναχώρισή της η Θεοτόκος πήρε μαζί της το μαφόριο και άφησε στη θέση του τη χάρη του Θεού να προστατεύει το λαό Του.
Την εποχή εκείνη, ως είναι γνωστό, οι Χριστιανοί στο Βυζάντιο αντιμετώπιζαν τις επιβουλές των Αγαρηνών. Όταν νίκησαν τις εχθρικές αυτές δυνάμεις γιόρτασαν τη γιορτή της Σκέπης της Θεοτόκου, εκφράζοντες την ευγνωμοσύνη τους για τη βοήθεια και την προστασία της.

Έκτοτε καθιερώθηκε στην Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία την 1η Οκτωβρίου η γιορτή της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου. Την 1η Οκτωβρίου, επίσης, θεσπίστηκε τον IB αιώνα να γιορτάζεται η μεγάλη γιορτή της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου και στην Ρωσία. Η μετάθεση της γιορτής της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου από την 1η Οκτωβρίου στην 28η Οκτωβρίου έγινε το 1952. Η σχετική εγκύκλιος 701/31-10-1952 της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος αναφέρει τα εξής:

«Προς τους Σεβασμιωτάτους Ιεράρχας της Εκκλησίας της Ελλάδος
Η Ιερά Σύνοδος εν τη συνεδρία αυτής της 21ης λήγοντος μηνός ήκουσε του Μακαριωτάτου Προέδρου αυτής εισηγουμένου, πως η εορτή της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου, αγομένη τη 1η Οκτωβρίου, συμπανηγυρίζεται τη 28η αυτού, εν συνδυασμώ προς την κατ’ αυτήν την ημέραν τελουμένην Εθνικήν εορτήν, δεδομένου ότι το Έθνος ημών ανέκαθεν συνέδεσε τα μεγάλα αυτού εθνικά γεγονότα μετά θρησκευτικών εκδηλώσεων, και δη και μάλιστα εορταστικώς απέδωκε τα ευχαριστήρια αυτού εις την Υπέρμαχον Στρατηγόν, την αείποτε προστατεύσασαν και σωτηρίω σκέπη σκεπάσασαν το ευσεβές των Ελλήνων Γένος.»

Ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός αναγνωρίζεται μέσα από το περιεχόμενο της Εγκυκλίου, ότι ήταν πάντοτε στενά συνδεδεμένοι. Η Ορθοδοξία δίδαξε και δώρησε στον Ελληνισμό την πίστη και την αγάπη προς τον Θεό και προς τον άνθρωπο. Ο Ελληνισμός προσέφερε το πνεύμα και τις ιδέες για τις αξίες της ζωής και οργάνωσε με μεγαλύτερη δικαιοσύνη την κοινωνική ζωή. Ιδιαίτερα η συνάντηση Ορθοδοξίας και Ελληνισμού υπήρξε το μέγα αγαθό της ανθρώπινης ζωής, στην ελευθερία. Οι άνθρωποι ελεύθεροι από εχθρικές δυνάμεις και κυριαρχικές εξουσίες δημιουργούν τα έργα του πολιτισμού και της ειρήνης. Γι’ αυτή την ελευθερία αγωνίζονταν οι Έλληνες στη Βυζαντινή εποχή, στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο του 1940, αλλά και σήμερα έναντι των προβλημάτων και των κινδύνων της παγκοσμιοποίησης.

Χρέος και καθήκον όλων των Ελλήνων σήμερα είναι να διαφυλάξουμε και να διατηρήσουμε την ορθόδοξη παράδοσή μας. Πρωτεύοντα ρόλο στον αγώνα αυτό και στην προσπάθεια μας παίζει το πρόσωπο της Θεοτόκου. Γιατί η Παναγία με τη χάρη, την ικεσία και την πρεσβεία της ενδυναμώνει τους πιστούς στον πνευματικό τους αγώνα κατά της αμαρτίας. Όσοι καταφεύγουν με πίστη σ’ αυτή αντλούν δύναμη και εξουδετερώνουν τους ορατούς και αόρατους εχθρούς, πού απειλούν τη ζωή τους.
Η ορθόδοξη παράδοσή μας, όπως είναι γνωστό, εκφράζεται κατεξοχήν στην εκκλησιαστική λατρεία. Οι ειδικοί ερμηνευτές τονίζουν ότι στο περιεχόμενο της εκκλησιαστικής λατρείας, εξυμνείται η θέση της Θεοτόκου μέσα στο σχέδιο της θείας οικονομίας για τη σωτηρία των ανθρώπων.
Η Εκκλησία μέσω της λατρείας προβάλλει το πρόσωπο της Παναγίας, ως πρότυπο, για να μιμηθούν οι πιστοί την καθαρότητα και την αγνότητα του βίου της καθώς και την αρετή της ταπείνωσης και υπακοής στο θέλημα του Θεού. Σημειώνουμε ότι οι πιστοί έχουν μεγάλη πνευματική ωφέλεια στη ζωή τους από το περιεχόμενο των εκκλησιαστικών ύμνων και ιδιαίτερα από τους ύμνους, πού αναφέρονται στο πρόσωπο της Παναγίας.

Αναφέρω ένα ερμηνευτικό σχόλιο στον Ακάθιστο Ύμνο ενός πιστού ερμηνευτή, στο οποίο τονίζεται η πνευματική ωφέλεια και η εποικοδομητική σπουδαιότητα των ύμνων:
Ο Ακάθιστος Ύμνος αποτελεί σπάνιο σε δύναμη και ομορφιά κομμάτι της εκκλησιαστικής μας ποιήσεως, στο οποίο ιδιαίτερα αρέσκεται η ευσεβούσα καρδία της Ορθοδοξίας και στο οποίο το Έθνος ψαύει τη συνείδηση του και αφουγκράζεται τους ιστορικούς του παλμούς.

Και τελειώνοντας αναφέρω στίχους από τη Δ’ Στάση των Χαιρετισμών, οι οποίοι εξυμνούν το πρόσωπο της Θεοτόκου ως εξής:

Χαίρε, δι ης εγείρονται τρόπαια, χαίρε, δι ης εχθροί καταπίπτουσι.

Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος, τοῦ ὀφθέντος ποτέ, ἐν Βλαχέρναις Βύζαντος,
τῆς μόνης τὸν ποιητὴν ἡμῶν καὶ Κύριον, τεκούσης ἄνευ φθορᾶς·
τὸ Ἱερὸν γὰρ μαφόριον ἥπλωσε
καὶ πάντας τοὺς εὐσεβεῖς, περισκεπάσασα χαρίτων ἐνέπλησε,
καὶ πρὸς εὐφροσύνην θείαν συγκαλεῖται ἅπαντας,
τοῦ βοᾶν γηθοσύνως, χαῖρε Σκέπη πιστοὺς σκέπουσα.

Από τη σελίδα μας


Ἀναδημοσίευσις ἀπὸ τὸ Ἀντιαιρετικὸν ἐγκόλπιον, 28-10-2009.


Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ - Σελίδες Πατριδογνωσίας

Τὰ Ποντιακὰ ΟΧΙ (Ἀρχιεπίσκοπος Χρύσανθος)

του Ιγνάτιου

«Αυτός ο τόπος βγάζει δύο πράγματα, ελιές και παλικαριά»

ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ (1881-1949)

Στα 1881 γεννήθηκε στην σκλαβωμένη Κομοτηνή, η ζωή του πέρασε μέσα από συμπληγάδες μα θα μείνει βαθειά στην μνήμη της ιστορία το βήμα του, γιατί ο ιεράρχης των Ποντίων ο Μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος στήθηκε στητός και είπε ΟΧΙ, όταν όλοι λέγανε ΝΑΙ απ’ άκρου σ’ άκρου στην Ευρώπη.
Τιμημένος όσο κανένας Μητροπολίτης Τραπεζούντας (1913-1938) στα δύσκολα χρόνια, στάθηκε στον Ελληνισμό της Μαύρης θάλασσας και στις πατρογονικές εστίες αλλά και μετά στην προσφυγιά. Πρωταγωνίστησε για την σωτηρία του Ελληνισμού στην Μακεδονία. Αποκρισάριος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Αθήνα, υπεύθυνος σε πολλές αποστολές εθνικής σημασίας στην Τιφλίδα, την Αλβανία , το Βελιγράδι, την Συρία και αλλού. Λόγιος και γλωσσομαθής, αφιέρωσε το ταλέντο του σε μελέτες για την εκκλησία της Τραπεζούντας το 1933, το 1937 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου των Αθηνών και το 1940 ονομάστηκε Ακαδημαϊκός. Από το 1938 – 1941 ήταν Αρχιεπίσκοπος Αθηνών . Ο Αρχιεπίσκοπος του 40.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ 40

Ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος σ’ αυτόν τον πόλεμο πολέμησε μαζί με το μαχόμενο έθνος από την πρώτη στιγμή και κατά του Ιταλού αλλά και κατά του Γερμανού εισβολέα, δεν υπήρξε ενέργεια πού πρέπει να κάνει Ορθόδοξος Ιεράρχης που να μη την έκανε, δίπλα στον μαχητή αλλά και δίπλα στον τραυματία. Παρηγορητής της χήρας και εμψυχωτής του πολεμιστή, ακούραστα στήριξε τον άνισα μαχόμενο Ελληνισμό, και όταν πλησίαζαν τα δύσκολα πιο πεισματικά πύκνωνε τις γραμμές μη και περάσει ο εχθρός.

ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ

Ας δούμε τι γράφει στο ημερολόγιο του ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος:

29/4/1941
«Πληροφορούμαι ότι ο στρατηγός Τσολάκογλου αφού σύνηψε την επονείδιστον συμφωνία με τους Γερμανούς επάνω στο μέτωπο, κατελθών εις Αθήνας πρόκειται εντολή των Γερμανών να σχηματίσει Κυβέρνησιν. Τούτο με στεναχωρεί πολύ διότι θα περιπέσωμεν εις δεινά, …. Προτιμότερον μόνοι οι Γερμανοί να έχουν την ευθύνη της διοικήσεως οπότε θα είναι προσεκτικότεροι»

Πράγματι λοιπόν οι Γερμανοί ευθείς μόλις μπήκαν στην Αθήνα και ενώ ακόμα η Ελλάδα πολεμούσε στην Κρήτη πραγματοποίησαν συναντήσεις με πρόθυμους παράγοντες για να φανεί η κατοχή μια ομαλή συνέχεια, όλα να ξεχαστούν, μήτε αίμα στα οχυρά χύθηκε μήτε η Ελλάδα είπε ΟΧΙ , μια παρένθεση που πρέπει να πάρουμε μια γόμα και να την σβήσουμε δεν έγινε τίποτα, όλοι πρόθυμοι στρατιωτικοί, κάθε είδους παράγοντες και η εκκλησία θα κάνουμε μια μασκαράτα και θα ξυπνήσουμε με τον μηχανισμό όπως ήταν με μια κυβέρνηση που διέθετε Ελληνικά πιστοποιητικά γέννησης, και όλα θα είναι καλά αγγελικά πλασμένα , κάποιοι Ιταλοί και Γερμανοί θα παρακολουθούσαν και θα έλεγχαν τα πάντα , κάποιες μικρές αλλαγές στα σύνορα υπέρ των Βουλγάρων κα των Ιταλών (πάει η Θράκη, η Δ Μακεδονία, τα Επτάνησα η Ήπειρος και οι Κυκλάδες), και πια σύμμαχοι είμαστε βοηθήστε και εσείς τώρα με το αίμα σας την επιβολή της νέας τάξης του Χίτλερ….

Και οι νεκροί στο Έλλη; Και τα παιδιά με τα κομμένα πόδια ; Και οι χήρες και τα ορφανά της βομβαρδισμένης Πάτρας;

ΤΟ ΟΧΙ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

27/4/1941 ο Αρχιεπίσκοπος ήρθε πρωί στην Αρχιεπισκοπή « Δεν θα λειτουργήσω σήμερα για να είμαι έτοιμος για ότι προκύψει» και έστειλε τον Αρχιδιάκονο Νικόδημο (μετέπειτα Μητροπολίτη Πατρών) να τελέσει την λειτουργία λέγοντας του «Πρόσεχε παιδί μου έχε το νου σου μη και σε ειδοποιήσω». Κυριακή του Θωμά λοιπόν κήρυξε απ’ άμβωνος ο Αρχιδιάκονος και κάποια στιγμή είδε μαντατοφόρο να του κάνει νόημα, γρήγορα στον Αρχιεπίσκοπο. Τελείωσε την λειτουργία και πήγε στο γραφείο του , τον βρήκε να κλαίει βλέποντας την σημαία των Ναζί να κυματίζει στον Παρθενώνα.

Σύντομα κάθε είδους μαντατοφόροι άρχισαν να φτάνουν στο γραφείο του Χρύσανθου, με κάθε είδους προτάσεις, απειλές, εκβιασμούς, γλυκόλογα. Και ο Χρύσανθος εκείνες τις ημέρες θυμήθηκε τον Μητροπολίτη Τραπεζούντας και με Ποντιακό πείσμα είπε τέσσερα βασικά ΟΧΙ .

ΠΡΩΤΟ ΟΧΙ

Ήρθε μια επιτροπή και πρότεινε για το καλό του Ελληνικού λαού και για να καλοπιάσουμε τον κατακτητή, να πάμε με μπροστάρη την θρησκευτική μας ηγεσία να παραδώσουμε την πόλη των Αθηνών στους Γερμανούς, και Χρύσανθος απάντησε: «οι Έλληνες Ιεράρχες δεν παραδίδουν πόλεις στον εχθρό, καθήκον έχουν να εργαστούν δια την απελευθέρωση».

ΔΕΥΤΕΡΟ ΟΧΙ

Ήρθαν κάποιοι και είπαν ας κάνουμε κάτι να μας πάρουν από καλό μάτι οι κατακτητές, μη τους πάμε πια κόντρα τελείωσε ο πόλεμος. Και τι να κάνουμε βρε παιδιά; Δεν κάνουμε μια δοξολογία στην Μητρόπολη ! Και αγρίεψε το μάτι του Μητροπολίτη Τραπεζούντας «ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ! Δοξολογία δεν έχει θέσιν επί τη υποδουλώσει της Πατρίδος μας, η ώρα της δοξολογίας θα είναι άλλη».

ΤΡΙΤΟ ΟΧΙ

Μιας και οι ραγιάδες δεν μπορούσαν να τον πείσουν να σκύψει, είπαν να τον θαμπώσουν, του ζήτησαν να πάει να δει τον στρατηγό Στούμμε και τότε «υποχώρησε» ο Χρύσανθος είπε: «θα τον αναμένω». Ο στρατηγός πήρε τα πόδια του και πήγε στο Αρχιεπισκοπικό γραφείο, από την πρώτη στιγμή κατάλαβε ο Γερμανός στρατηγός ότι δεν είχε να κάνει με προσκυνημένο ανθρωπάκι αλλά με ηγέτη που υπερασπιζόταν Θερμοπύλες και το ξεκίνησε μαλακά να δει που θα του βγει «Όμορφη η πατρίδα σας», «Οι Γερμανοί λατρεύουν τον Όμηρο» και ο Αρχιεπίσκοπος ευγενικά σεμνά εκπροσωπώντας τους Έλληνες: «Ελπίζω να σεβαστείτε την Χώρα», «Στρατηγέ μη θίξετε την φιλοτιμία του Ελληνικού λαού».

ΤΕΤΑΡΤΟ ΟΧΙ

Τέλος ο στρατηγός Στούμμε την επόμενη τσούπ ξανά στο Αρχιεπισκοπικό γραφείο και τι του ζήτησε λες; Να ορκίσει την κυβέρνηση Τσολάκογλου!!! Την απάντηση δεν χρειάστηκε να την μεταφράσει διερμηνέας την είπε στα Γερμανικά ο Μητροπολίτης Τραπεζούντας και τωρινός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών: «Δεν μπορώ να ορκίσω Κυβέρνηση προβληθείσα από τον εχθρό, εμείς γνωρίζουμε ότι τις Κυβερνήσεις τις ορίζει ο λαός ή ο Βασιλεύς. Εδώ τώρα ούτε ο λαός εψήφισε την Κυβέρνηση, ούτε ο Βασιλεύς την όρισε. Πως ζητάτε να ορκίσω Κυβέρνηση υποδειχθείσα υπό του εχθρού; Δια να είναι όργανό των;»…. Αναψοκοκκίνησε ο στρατηγός από το χαστούκι που δέχτηκε χαιρέτησε έκανε μεταβολή και βγαίνοντας από την πόρτα της Αρχιεπισκοπής σίγουρα κατάλαβε ότι ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει.

Τώρα ήταν η σειρά των σκουλήκων, οι οποίοι για το καλό της Πατρίδας και του λαού και το δικό του, τον εκλιπαρούσαν να, μην αρνηθεί την πρόταση που του έκανε ο Στούμμε και ο Ιεράρχης απάντησε: «Εν γνώσει των συνεπειών που με αναμένουν δεν δέχομαι την προτεινομένη πρόταση. Εμμένω εις τας αρχάς μου». Και όταν τον παραπίεσαν: «Ο πρωθυπουργός που όρκισα βρίσκεται και αγωνίζεται στην Κρήτη» είπε και σίγασε πια κάθε άλλη κουβέντα .

Απ’ ότι καταλαβαίνεις αυτή η πράξη του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου ήταν η πρώτη πράξη εθνικής αντίστασης στην κατεχόμενη Ευρώπη.

Ο Τσολάκογλου πως ορκίστηκε ;

Στις 29/4/1941 11πμ ορκίστηκε η πρώτη κατοχική κυβέρνηση από τον διάκονο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου Καρύτση… Φυσικά ούτε ο Θεσσαλός Τσολάκογλου ούτε οι Γερμανοί λησμόνησαν αυτή τη συμπεριφορά του Χρύσανθου, στις 2/6/1941 επαύθει με Συντακτική Πράξη της ψευδοκυβέρνησης Τσολάκογλου, για να τοποθετηθεί κάποιο πιο βολικό άτομο στη θέση του Αρχιεπισκόπου.




Ἀναδημοσίευσις ἀπὸ τὴν Νοητικὴ Ἀντίστασι, 14-2-2006.


Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ - Σελίδες Πατριδογνωσίας

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Τὸ ἄσβεστο ΟΧΙ τῶν Ἑλλήνων

[Σημ. Φ.Μ.: Από τα πολλά και άξια που γράφτηκαν και ειπώθηκαν για την φετινή επέτειο του ΟΧΙ, θα ξεχωρίσω την ομιλία του Χρίστου Γούδη στην Κύπρο. Ο Χρίστος Γούδης είναι καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών και πρόεδρος του Ινστιτούτου «Ίων Δραγούμης».

(Θα προσθέσω δε ότι οι στίχοι που περιέχονται στην ομιλία είναι από δικά του ποιήματα. Μπορεί να τά βρει κανείς στην ποιητική συλλογή του «Έλληνες», τήν οποία είχε διανείμει δωρεάν ο ίδιος στην εκδήλωσι για τον Ίωνα Δραγούμη στην Παλαιά Βουλή. [scribd])]

Στις 23 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα Μάρκος Δράκος στη ΣΕΚ, Λευκωσία, η εκδήλωση του Κινήματος "Ελληνική Αντίσταση" με θέμα την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Στην εκδήλωση τιμήθηκε ο δημοσιογράφος Λάζαρος Μαύρος και στη συνέχεια μίλησε το στέλεχος της "Ελληνικής Αντίστασης" Σταύρος Καρκαλέτσης. Μετά πήρε τον λόγο ο κύριος ομιλητής, ο ακαδημαϊκός Χρίστος Γούδης, του οποίου ο λόγος κυριολεκτικά συγκλόνισε το κοινό. Ακολουθεί η συγκλονιστική ομιλία:

Χρίστος Γούδης
Ινστιτούτο Εθνικών και Κοινωνικών Μελετών «Ίων Δραγούμης»

Το άσβεστο Όχι των Ελλήνων

«Η ιταλική κυβέρνησις δέον σχετικώς να υπενθυμίσει εις την ελληνικήν κυβέρνησιν τας προκλητικάς ενεργείας τας διεξαχθείσας έναντι του αλβανικού έθνους δια της τρομοκρατικής πολιτικής την οποίαν υιοθέτησεν έναντι του πληθυσμού της Τσαμουριάς και δια των εμμόνων προσπαθειών προς δημιουργίαν ανωμαλιών εκείθεν των συνόρων της... Η ιταλική κυβέρνησις θεωρεί έκδηλον ότι η πολιτική της ελληνικής κυβερνήσεως έτεινε και τείνει να μεταβάλει το ελληνικόν έδαφος... Η Ιταλία δεν δύναται να ανεχθεί εφεξής πάντα ταύτα... Όθεν η ιταλική κυβέρνησις κατέλειξεν εις την απόφασιν να ζητήσει από την ελληνικήν κυβέρνησιν... το δικαίωμα να καταλάβει δια των ενόπλων αυτής δυνάμεων... ορισμένα στρατηγικά σημεία του ελληνικού εδάφους... Εάν τα ιταλικά στρατεύματα ήθελον συναντήσει αντίστασιν, η αντίστασις αύτη θα καμφθεί δια των όπλων και η ελληνική κυβέρνησις θα έφερε τας ευθύνας αι οποίαι ήθελον προκύψει εκ τούτου».

(Απόσπασμα από την τελεσιγραφική διακοίνωση της ιταλικής κυβερνήσεως προς την ελληνική, επιδοθείσα προσωπικώς από τον Ιταλό πρεσβευτή στον Έλληνα πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, στην Αθήνα την 3η πρωϊνή της 28ης Οκτωβρίου 1940.)

Όταν ηχήσαν οι σειρήνες
Ήξεραν πως ηχήσανε γιατί εκείνοι είπαν ΟΧΙ
Ντυθήκανε αμέσως στα χακί
Και σκαρφαλώσανε στα τραμ, στα τρένα
Και στα επιταγμένα φορτηγά
Και τραγουδούσαν ΟΧΙ

Και οι μανάδες τούς φιλήσανε στο μέτωπο
Κι αυτοί φιλήσανε με τη σειρά τους τις κοπέλες τους
Και φύγαν για το μέτωπο
Με το δικό τους μέτωπο ψηλά
Γιατί είπανε ΟΧΙ

Και ανεβήκαν στα βουνά
Και περπατήσανε δρόμους ατέλειωτους στα χιόνια
Κι ακούγανε τους όλμους και τους ρόγχους
Τα βλήματα του πυροβολικού και τις ερπύστριες
Και συνεχίζανε να λένε ΟΧΙ

Κι είδαν το αίμα των συντρόφων τους
Να βάφει χλαίνες χιόνι λάσπη στ' άλικα
Τα μάτια παγωμένα ασάλευτα λευκά
Κι αυτοί προχώραγαν και λέγαν ΟΧΙ

Κι όταν αργότερα υποχωρήσανε
Και τους χτυπούσανε τα στούκας ανελέητα
Και τους θερίζανε τα πολυβόλα και τα τανκς
Πέφτανε σαν τα στάχυα υπερήφανοι
Και μέσα στην αιώνια σιωπή λέγανε ΟΧΙ

Κι αν σηκώνονταν σήμερα ξανά
Μέσα στην άθλια και ανερμάτιστη ζωή
Που ταξιδεύει εικονικά στο πέλαγος χωρίς πυξίδα

Και αναδύονταν απ' το βυθό
Της ιστορίας και της θάλασσας
Εκεί που τους τορπίλισαν τα κάθε είδους υποβρύχια
Του χθες, του σήμερα, του τώρα

Πάλι θα κουβαλούσανε μαζί τους την κατάφαση
Για τη ζωή που όφειλαν να ζήσουνε ορθοί
Μέσα απ' τη μεγάλη άρνηση
Που την εκφράσαν μονολεκτικά και ανεξίτηλα
Προφέροντας χωρίς συμβιβασμούς το ΟΧΙ

Αυτό το μεγάλο ΟΧΙ σηματοδοτεί μία από τις λαμπρότερες σελίδες της τρισχιλιόχρονης ιστορίας μας. Μαζί με το «μολών λαβέ» του Λεωνίδα, και «το δε την πόλιν σοι δούναι ούτ' εμόν εστί, ούτ' άλλου των κατοικούντων εν ταύτη» του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, το ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 ενσαρκώνει την συλλογική αντίσταση του λαού μας στις πλέον κρίσιμες ιστορικές στιγμές του, και υπερβαίνει τα πρόσωπα που την συμπύκνωσαν στην επιγραμματική τους απάντηση.

Αλήθεια σε ποιόν και γιατί είπαν ΟΧΙ οι Έλληνες τον Οκτώβριο του 1940; Σε μια πανίσχυρη αυτοκρατορία που στηριζόμενη στην ωμή της βία θέλησε να επιβάλλει την δική της τάξη πραγμάτων μεταμορφώνοντας την Μεσόγειο σε ρωμαϊκή λίμνη κάτω από την λατινική επιγραφή «mare nostrum»: η θάλασσά μας (η δική τους δηλαδή). Είχε νόημα να αρνηθούν οι Έλληνες τις επιδιώξεις των Ιταλών, και του άξονα γενικότερα, για μια Νέα Ενωμένη Ευρώπη κάτω από την υψηλή τους επιστασία;

Η ιταμότητα των αξιώσεων, η αλαζονική τους συμπεριφορά και η επαπειλούμενη βιαιότητα των αντιδράσεών τους δεν άφηνε περιθώρια συμβιβασμών. Οι Έλληνες όφειλαν να υπερασπισθούν άυλες αξίες και υπερβατικά πιστεύω. Το «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» της προκήρυξης του Υψηλάντη, συνεχιστή και αυτού του ομηρικού «αμύνεσθαι περί πάτρης» και του «Ίτε παίδες Ελλήνων, ελευθερούτε πατρίδα, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων, νυν υπέρ πάντων αγών» που κυριάρχησε στην ναυμαχία της Σαλαμίνας, συσπείρωσε, ένωσε και δυνάμωσε ξανά το γένος των Ελλήνων.

Ανήκω στα παιδιά της δεκαετίας του '50. Διαπλάσαμε την συμπεριφορά μας και τα πιστεύω μας μέσα σε μια κοινωνική ατμόσφαιρα που μόλις είχε υποστεί τη διέλευση ενός κύματος σοκ μακράς διάρκειας, το οποίο είχε συγκλονίσει την πατρίδα μας, και είχε ξεθεμελιώσει ανθρώπους και πράγματα. Το σοκ είχε τη μορφή στρατιών που προχωρούσαν συντεταγμένες και συντονισμένες με βήμα χήνας, συνεπικουρούμενες από κινούμενα μεταλλικά φρούρια που ξερνούσαν φωτιά και ατσάλι, κάτω από τα λάβαρα των γερμανικών λεγεώνων. SS, SA, Totenkopf, Swastika, Luftwaffe, και όλα τα συναφή παραφερνάλια που προκαλούσαν δέος, φόβο, τρόμο και απέχθεια σ' ολόκληρο τον πλανήτη. Ήταν η «νέα τάξη» πραγμάτων. Η καινούργια, βίαια ενωμένη, Ευρώπη, η νέα σφριγηλή αυτοκρατορία, το τρίτο Ράϊχ που θα επιβαλλόταν για μια χιλιετία στη ζωή και τις συνειδήσεις μας.

Η Γαλλία κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος μέσα σε μερικές μέρες από το Blitzkrieg των γερμανικών τεθωρακισμένων του Γκουντέριαν. Η Αγγλία βομβαρδιζότανε καθημερινά από τα γερμανικά Stukas και Messerschmitt του Γκαίριγκ κι έστελνε τον πληθυσμό της να κρυφτεί στα λαγούμια του μετρό του Λονδίνου. Η Σοβιετική Ρωσία με τις αχανείς εκτάσεις της οργώνονταν από τις Panzerdivisionen της νεο-τευτονικής επέλασης και βρισκόταν στα όρια της συντριβής. Ο Ρόμμελ του Afrika Korp κυρίαρχος της Βόρειας Αφρικής πλησίαζε την Αλεξάνδρεια. Κατά την ρήση του Τσώρτσιλ, σε κάποια φάση του πολέμου, δυο μόνον έθνη σήκωναν στους ώμους τους το βάρος της αντίστασης στην Ευρώπη: η Μεγάλη Βρετανία και η Μικρή Ελλάδα. Με τους «μικρούς» της ήρωες. Τους πραγματικούς ήρωες με σάρκα και οστά που έδιναν τη ζωή τους σ' έναν αγώνα που φαινόταν μάταιος, παράλογος, σχεδόν τρελός.

Στα χρόνια της Κατοχής πέρασαν στην αντίσταση. Τον Σεπτέμβριο του 1942 ο Κώστας Περρίκος τινάζει στον αέρα τα γραφεία των Ελλήνων προδοτών της ΕΣΠΟ στην Πατησίων στην Αθήνα, στέλνοντας στο θάνατο σαρανταπέντε Γερμανούς αξιωματικούς και στρατιώτες. Αυτός και η Λέλα Καραγιάννη προσωποποιούσαν την αντίσταση των Ελλήνων ως ατόμων. Αυτοί μόνοι τους. Περήφανοι, μοναχικοί, γενναίοι. Χωρίς διαπλοκές, χωρίς συλλογικές δράσεις με προοπτικές κατάληψης ή διατήρησης της εξουσίας μετά την απελευθέρωση, χωρίς τακτικισμούς, χωρίς μεσσιανικά οράματα και δογματικούς μανδύες. Αντίσταση ύπαρξης. Του Έλληνα που νιώθει πως κουβαλάει μέσα του έναν ολόκληρο κόσμο. Με παρελθόν, με παρόν, και με μέλλον. Του Έλληνα της τιμής, της πίστης, της υπερηφάνειας και της θυσίας. Του «Μικρού Ήρωα» του λαϊκού αναγνώσματος της εποχής μας. Που δεν ήταν ένας αλλά πολλοί. Οι μικροί ήρωες δεν ήταν πλάσματα της φαντασίας. Ήταν η ρεαλιστικότερη έκφανση της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας. Όχι μόνον αυτής που διαδραματίσθηκε λίγα χρόνια πριν, κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής, αλλά και αυτής που διαδραματιζόταν παράλληλα με τη γραφή του λαϊκού αυτού αναγνώσματος.

Γιατί τα χρόνια της κορύφωσης της δράσης του «Μικρού Ήρωα», την περίοδο από το 1955 μέχρι το 1959, κορυφώνονταν επίσης και η δράση των μικρών ηρώων του Κυπριακού Αγώνα. Γιατί εδώ στη Μεγαλόνησο, η Μικρή Ελλάδα έπρεπε να αντιπαρατεθεί στην Μεγάλη Βρετανία. Γιατί η ιστορική μοίρα των μικρών ηρώων είναι να αντιπαρατίθενται στους μεγάλους κατακτητές. Ίσως όχι για να νικήσουν. Σίγουρα όμως για να υπάρξουν. Μέσα από τον ηρωϊκό τους θάνατο. Για να υπάρξουν στην Ιστορία μας, για να οδηγούν εμάς, τα παιδιά του τότε, και να μας εμπνέουν να οδηγούμε εμείς τα παιδιά του τώρα. Ο μικροί μας ήρωες δεν διδάσκανε σωφροσύνη. Γιατί «σώφρονες είχαμε πολλούς, κανείς τους όμως δεν θυσιάστηκε για την πατρίδα». Δίδασκαν το Χώμα και το Αίμα. Δίδασκαν τον σεβασμό στο χώμα της πατρίδας και στο νεανικό αίμα με το οποίο έπρεπε να ποτισθεί, για να κρατηθεί απάτητο από τον κατακτητή. Διέπλαθαν ψυχές έτοιμες να αντικρύσουν τον θάνατο για την Μεγάλη Ιδέα της Ελευθερίας.

Ο «Μικρός Ήρως» ήταν ο αυθεντικός, αντιπροσωπευτικός Έλληνας του καιρού του. Δεν ήταν φανταστικό ανάγνωσμα. Δεν ήταν εθνικιστικό παραλήρημα. Δεν ήταν εικονική πραγματικότητα. Το μαρτυρούν οι ηρωϊκοί πεσόντες και τα «φυλακισμένα μνήματα» του Κυπριακού Αγώνα σ'εκείνα τα τέσσερα ένδοξα χρόνια του τέλους της δεκαετίας του '50. Ο Ανδρέας Παρασκευάς έπεσε πυροβολημένος σε ηλικία μόλις 15 ετών. Ο Ανδρέας Βλάμης 16 ετών. Ο Νίκος Ευαγόρου έπεσε ηρωϊκά στο πεδίο της μάχης σε ηλικία 17 ετών. Ο Πετράκης Γιάλλουρος, ο σημαιοφόρος στη διαδήλωση της Αμμοχώστου, 18 ετών. Ο Πετράκης Κυπριανού 18 ετών. Ο Παναγιώτης Τουμάζος 19 ετών. Ο Γιώργος Παπαβερκίου 19 ετών. Ο Αριστείδης Χαραλάμπους 20 ετών. Ο Μάκης Γεωργάλας, σύντροφος και συναγωνιστής του Αυξεντίου, έπεσε στη μάχη 20 χρονών, μόλις είχε αποφοιτήσει. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης που εγκατέλειψε το σχολειό του για «να πάρει μιαν ανηφοριά, να πάρει μονοπάτια, να βρεί τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά» απαγχονίσθηκε 18 χρονών. Ήτανε όλοι τους μαθητές του Γυμνασίου.

Ο Μιχαλάκης Καραολής απαγχονίσθηκε 23 ετών, ο Ανδρέας Δημητρίου 22 ετών, ο Στέλιος Μαυρομάτης 23 ετών, ο Μιχάλης Κουτσόφτας 20 ετών, ο Ανδρέας Παναγίδης – πατέρας τριών παιδιών – 22 ετών. Επίσης επάνω στον ανθό της νειότης τους απαγχονίσθηκαν ο Ιάκωβος Πατάτσος (22 ετών), ο Ανδρέας Ζάκος (24 ετών) και ο Χαρίλαος Μιχαήλ (21 ετών). Ο πρώτος νεκρός αντάρτης του Κυπριακού αγώνα στο πεδίο της μάχης, ο Χαράλαμπος Μούσκος, ανηψιός του Εθνάρχη Μακαρίου, σκοτώθηκε σε ηλικία 25 ετών. Ο Στυλιανός Λένας – ο Στυλλής της ΕΟΚΑ – ξεψύχησε 24 ετών, ο Γιώργος Κάρυος 28 ετών. Ο Μάρκος Δράκος, διαλεχτός ανάμεσα στους διαλεχτούς, έπεσε ηρωϊκά από τις σφαίρες του δυνάστη σε ηλικία 24 ετών. Και στο ολοκαύτωμα στον «αχυρώνα» στο Λιοπέτρι – στο σύγχρονο αυτό «Χάνι της Γραβιάς» – οι «παίδες εν καμίνω», ο Φώτης Πήττας (23 ετών), ο Ηλίας Παπακυριακού (22 ετών), ο Ανδρέας Κάρυος (32 ετών) και ο Χρίστος Σαμάρας (33 ετών), καίγονταν ζωντανοί για την πατρίδα, με τη μάνα του Κάρυου, που έβλεπε τις φλόγες ν' αγκαλιάζουν τον αχυρώνα που πυρπόλησε ο πολιτισμός της Μεγάλης Βρετανίας, καθώς οι καπνοί ανέβαιναν ψηλά, να φωνάζει το συγκλονιστικό: «Δύναμιν γιέ μου. Δύναμιν. Να πεθάνεις λεβέντης!»

Ο «αητός του Μαχαιρά» – ο ηρωϊκός «Ζήδρος» της ΕΟΚΑ – Γρηγόρης Αυξεντίου (το πραγματικό παιδί-φάντασμα που τον Δεκέμβριο του 1955 στην μάχη των Σπηλιών έκανε τους Άγγλους να χτυπηθούν μεταξύ τους σε μία πολύνεκρη σύγκρουση, πυροβολώντας με το αυτόματό του ομάδες Άγγλων στρατιωτών που ορειβατούσαν σε αντιμέτωπες βουνοπλαγιές καθώς ο ίδιος κατρακυλούσε στην απότομη χαράδρα), πυρπολήθηκε από τους Άγγλους σε ηλικία 28 ετών, λέγοντας λίγο πριν γίνει ολοκαύτωμα: «ο σπόρος που σπείραμε βλάστησε, τίποτε πια δεν μπορεί να σβήσει τη φλόγα στις καρδιές των Ελλήνων». Και ο Κυριάκος Μάτσης, ο «σταυραητός του Πενταδάκτυλου» – εκείνος ο Μάτσης που όταν ο «σιδηρούς στρατάρχης» Χάρντιγκ του πρόσφερε στη φυλακή μισό εκατομμύριο Κυπριακές λίρες (πενήντα εκατομμύρια δραχμές σε νόμισμα του 1990) για να αποκαλύψει το κρυσφήγετο του Διγενή, του απήντησε: «ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής» – έπεσε ηρωϊκά στα 32 του χρόνια, κομματιασμένος από τις βρετανικές χειροβομβίδες, καθώς αναφωνούσε σ'αυτούς που τον καλούσαν να βγεί έξω από τον κρυψώνα και να παραδοθεί: «αν βγω, θα βγω πυροβολώντας».

Μέσα από την άδολη θυσία τους για την ένωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα, τα παιδιά της Κύπρου, όπως και τα παιδιά της Ελλάδας του '40 («Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά, που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά»), τα στρατευμένα παιδιά του Ιερού Λόχου της Μέσης Ανατολής, και τα παιδιά της Κατοχής και της Αντίστασης, αυτοί οι αιώνιοι Μικροί –μεγάλοι– Ήρωες του Ελληνισμού, επαλήθευσαν για μία ακόμη φορά την πεμπτουσία της Ηρακλείτειας ρήσης: «Αιών παίς εστί παίζων πεσσεύων. Παιδός η βασιλίη».

Και κάτι τελευταίο για τον Κυπριακό αγώνα. Την μέρα που πέθανε ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας, ο θρυλικός αρχηγός της ΕΟΚΑ, βρισκόμουν στην Αγγλία όπου παρακολούθησα μια τηλεοπτική συνέντευξη του BBC με τον, γηραιό τότε, αντίπαλό του, τον Στρατάρχη Χάρντιγκ. Ο Άγγλος στρατιωτικός, ακριβοδίκαιος στις κρίσεις του, όχι μόνο έπλεξε το εγκώμιο του ομότεχνού του «εν όπλοις», αλλά χαρακτήρισε τον ηρωϊκό Διγενή ως τον ευφυέστερο και ικανότερο ηγέτη ανταρτοπολέμου του 20ου αιώνα!

Αυτοί ήταν οι ήρωες της εποχής μας. Οι μικροί και μεγάλοι ήρωες. Ήρωες όχι της φαντασίας, αλλά της τρέχουσας πραγματικότητας που υπερέβαινε τη φαντασία. Βατήρες σήμερα και εφαλτήρια για να επανέλθουν στη ζωή μας οι κρυμμένες σελίδες δόξας της σύγχρονης ελληνικής αλκής. Σελίδες που καταχωνιάσθηκαν και που ποτέ δεν συμπεριληφθήκανε στα ξενέρωτα σχολικά βιβλία των εγκύκλιων σπουδών της ιστορίας μας. Αυτήν την αιώνια νεότητα των Ελλήνων, την πλασμένη για ηρωϊσμούς. οφείλουμε να συντηρήσουμε σήμερα. Γιατί, αυτήν τη νειότη της αντίστασης την χρειαζόμαστε, όλοι όσοι πιστεύουμε ότι είμαστε Έλληνες. Γιατί κατά τον Πλάτωνα εμείς οι Έλληνες «αεί παίδες εσμέν, γέρων δε Έλλην ουκ εστίν». Και μέσα από την αέναη παιδικότητά μας, μπορούμε να κυττάζουμε αγέρωχα τους πάσης φύσεως περιστασιακούς και εφήμερους ισχυρούς της γης και να απαντούμε στις προκλήσεις τους με το λιτό, λακωνικό, πολύσημο και υπερβατικό πρόσταγμα που καταξιώνει το ευθυτενές της παρουσίας μας στη ζωή: «μολών λαβέ».

Γιατί, κατά μία ειρωνική συγκυρία, ο άμεσος, ορατός και μεγάλος κίνδυνος δρα ευεργετικά, ενεργοποιεί και πολλαπλασιάζει την ισχύ των Ελλήνων. Οι Πέρσες, οι Τούρκοι και οι Ιταλοί μας ένωσαν, μας σφυρηλάτησαν και μας γιγάντωσαν. Ο Έλληνας δεν φοβάται την μείζονα κρίση, γιατί πάντα, όσο καιρό κι αν διαρκέσει, μήνες, χρόνια, αιώνες, πάντοτε βγαίνει νικητής. Ο Έλληνας είναι πλασμένος για να λεει ΟΧΙ εκεί που οι άλλοι λένε «ναι» και υποκύπτουνε ομαδικά στον στείρο και μυωπικό ορθολογισμό τους. Γι’ αυτό τις περισσότερες φορές δεν κινδυνεύει να αλωθεί με μετωπική επίθεση αλλά με αργή, σιωπηλή, ύπουλη χρονοβόρα αλλά διαβρωτική διείσδυση που παραλύει τ’ ανακλαστικά του γιατί αποκρύπτει την αμεσότητα του κινδύνου. Κάτω από αυτό το πρίσμα, η διατήρηση της εθνικής μας υπόστασης δεν είναι καθόλου μα καθόλου δεδομένη. Προϋποθέτει επαγρύπνηση έναντι εσωτερικών και εξωτερικών καταστάσεων αλλά και παραγόντων, οι οποίοι με ποικίλους τρόπους και για ποικίλους λόγους επιβουλεύονται την διατήρησή της συνοχής της.

Η εικόνα της Ελλάδος σήμερα είναι γνωστή σε όλους μας. Είναι κοινό μυστικό ότι «η Ελλάδα είναι ένα φρούριο πολιορκημένο και μέσα της αλωνίζει ελεύθερος ο εχθρός» κάτω από τον μανδύα της προστασίας των δικαιωμάτων των πολιτών, και με προκάλυψη την φοβία του πολιτικού κατεστημένου μήπως και κατηγορηθεί για εθνικισμό και ξενοφοβία. Περιβαλλόμαστε από ένα ξέσπασμα βαλκανικών και μεσανατολικών εθνικισμών, πολλοί εκ των οποίων καθιστούν σαφείς τις προθέσεις και βλέψεις τους έναντι της ακεραιότητας των εδαφών μας. Μεγάλες δυνάμεις αναδιατάσσουν τα πιόνια τους στην διεθνή σκακιέρα και οι κινήσεις τους θα πρέπει να μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε την αναγκαιότητα της ανάταξης των δυνάμεων του ελληνισμού σε όλα τα επίπεδα. Μια τέτοια συνειδητοποίηση δεν είναι φυσικά εύκολη υπόθεση. Η ψευδαίσθηση μιας σταθερότητας που υπάρχει, ως έκφανση του νόμου της αδράνειας, μας κάνει πολλές φορές να αγνοούμε την ιστορική πραγματικότητα της περιοχής μας, αλλά και του πλανήτη μας.

Πάντα θυμάμαι το σοκ που ένιωσα όταν, στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα, και πριν από την Κυπριακή κρίση, ζώντας στην Αγγλία και παρακολουθώντας μια συνέντευξη στην τηλεόραση του BBC του Χένρυ Κίσινγκερ, τον άκουσα να λέει, με τον απρόσωπο, ψυχρό, χαρακτηριστικό του τρόπο: «οι μόνοι χάρτες που απεικονίζουν την πραγματικότητα είναι οι γεωφυσικοί. Οι πολιτικοί χάρτες με τα χρώματά τους πάνω σε διάφορες περιοχές του πλανήτη πάντα αλλάζουν και θα αλλάξουν. Μην παγιδεύεστε με την ιδέα ότι τα χρώματα που βλέπετε σήμερα θα είναι τα ίδια με τα χρώματα που θα έχουν αύριο».

Πολύ σύντομα από τότε το ζήσαμε στην Κύπρο, ενώ την ίδια εκείνη εποχή της τουρκικής (και όχι μόνον) εισβολής –αλήθεια τί δουλειά είχαν τα ισραηλινά πολεμικά πλοία που βρέθηκαν δίπλα στο «Κοτσατεπέ», και τα άλλα τουρκικά πλοία, να περισυλλέγουν τους Τούρκους ναύτες που σκυλοπνίγονταν βομβαρδισμένοι από την δική τους τουρκική αεροπορία;– άρχισαν να κυκλοφορούν διεθνώς και οι πρώτοι χάρτες μιας ενιαίας Μακεδονίας πολυπολιτισμικών και πολυθρησκευτικών προδιαγραφών, υποκρύπτοντας επιδιώξεις επανασύστασης ενός είδους νέο-οθωμανικής Μακεδονίας, όπου βαλκάνιοι της ενδοχώρας, μεσογειακοί νεολεβαντίνοι, αλλά και μεταβαρόνοι της νεόκοπης σήμερα πλανητικής αυτοκρατορίας, επέπρωτο να αμφισβητούν, καθένας με τον τρόπο του και καθένας για τους δικούς του ιδιοτελείς επεκτατισμούς, την ελληνικότητά της.

Ποιός ή ποιοί σχεδιάζουν, τί και γιατί και πότε; Ποιός ή ποιοί στοχεύουν στον επηρεασμό του τρόπου με τον οποίο προσλαμβάνουμε την πατρίδα μας, και πώς και με ποιούς μεθοδεύουν τον εθνομηδενισμό μας; Σε αυτή την σκοτεινή υπόθεση ενός υφέρποντος αφελληνισμού ποιοι είναι οι πράκτορες και ποιοι οι κρετίνοι; Ποιοί είναι αυτοί που διαμορφώνουν καταστάσεις τέτοιες, που στην ώρα της κρίσεως μας αναγκάζουν να ψελλίζουμε ότι «η Κύπρος είναι μακριά» αντί να βλέπουμε ότι «η Κωνσταντινούπολη είναι κοντά»;

Ώρα μας να ξυπνήσουμε και να ζυγίσουμε τα πράγματα προσεκτικά, όσο ακόμη υπάρχει ο καιρός να ξαναπούμε ΟΧΙ στα τείχη που επιχειρούν να χτίσουν γύρω μας, και που αν τώρα δεν γκρεμίσουμε, αύριο θα είναι αργά. Γιατί η μυστική βοή μας έρχεται των γεγονότων που πλησιάζουν. Ακόμα κι αν εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί.

ΟΧΙ, λοιπόν, στο όνομα των νεομαρτύρων της Ελληνικής Ιστορίας, των ηρωϊκών παιδιών της ΕΟΚΑ του αντιαποικιοκρατικού αγώνα, στο όνομα των άδολων στρατευμένων παιδιών και των αγνοούμενων που έπεσαν και χάθηκαν κατά την προδοσία του '74, στο όνομα των άοπλων παιδιών που έπεσαν πρόσφατα αψηφώντας τον Τούρκο κατακτητή, στο όνομα των μανάδων και των πατεράδων τους, των συζύγων και των αγαπημένων τους, των παιδιών τους που τους έχασαν και των παιδιών μας που χάνουν σήμερα την Ελλάδα, πείτε, εσείς οι Έλληνες της Μεγάλης Κύπρου, σε όλους εκείνους που θέλουν μικρή την Ελλάδα, πώς θα βροντοφωνήσετε ξανά ΟΧΙ στην εκ νέου μεθοδεύομενη υποχθόνια τουρκοποίηση του νησιού.

Είμαστε χίλια χρόνια σε σύγκρουση με τους Τούρκους. Δεν κατάφεραν να μας ξεριζώσουν. «Πλεονάκις επολέμησάν μας εκ νεότητός μας και γαρ ουκ ηδυνήθησαν». ΟΧΙ. Ούτε και τώρα θα μπορέσουν. Δεν θα περάσουν. «Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις, ημείς δε εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα».

Και μην ξεχνάτε πώς Ελλάδα δεν είναι η Ελλάδα των κατεστημένων της. Η Ελλάδα των Ελλήνων είναι η Ελλάδα του λαού της. Και αυτός ο λαός γνωρίζει αυτό που γνωρίζετε κι εσείς. Η Κύπρος μπορεί να είναι σκλαβωμένη, είναι όμως ελληνική. Το ΟΧΙ είναι η απάντηση των Ελλήνων. Όλα τα υπόλοιπα τα ξέρουν μόνο οι χατζηαβάτες, οι προσκυνημένοι και οι προδότες.

Γιατί, χατζηαβάτες είναι οι ψοφοδεείς Έλληνες, οι έκθαμβοι μπροστά στη δύναμη των ισχυρών, οι οποίοι, αν και θα ήθελαν, δεν αντέχουν λόγω χαρακτήρα να αντισταθούν στις πιέσεις, και περιδεείς υποκύπτουν αμαχητί. Οι περισσότεροι απ' αυτούς, οι οποίοι θεωρούνται διαμορφωτές της κοινής γνώμης μέσα από τις θέσεις εξουσίας που τους απονέμονται για τις υπηρεσίες τους, προσκαλούνται κατά τακτά διαστήματα στα ισχυρά κέντρα εξουσίας του πλανήτη, όπου και τους επιδεικνύεται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η ισχύς των μεγάλων δυνάμεων. Κάτι ανάλογο με την πρόσκληση των ερυθροδέρμων φυλάρχων από τους προέδρους των ΗΠΑ στην Ουάσινγκτον, την εποχή της «κατάκτησης της Δύσης», οι οποίοι διοργάνωναν «προς τιμήν τους» μεγάλα στρατιωτικά γυμνάσια του αμερικανικού στρατού. Οι ατυχείς φύλαρχοι μετά την επίδειξη κανονιοβολισμών από βαρέα πυροβόλα μεγάλου διαμετρήματος και εντυπωσιακές εικονικές επελάσεις του αμερικανικού ιππικού κατά ενός φανταστικού εχθρού, επέστρεφαν στις φυλές τους και υπεδείκνυαν στο λαό τους ότι η μόνη λύση είναι η εγκατάλειψη της γης τους και ο αυτόβουλος εγκλεισμός τους στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, στα οποία τους μετήγαγαν.

Έτσι έγινε στην πράξη η «κατάκτηση της Δύσεως». Τα άλλα, τα ηρωϊκά και παράτολμα, έγιναν μόνο στα γουέστερν του Χόλιγουντ. Εκεί δυστυχώς γράφεται η σύγχρονη Ιστορία.

Οι προσκυνημένοι είναι μια άλλη μεγάλη και ενσυνείδητα δουλοπρεπής κατηγορία. Είναι οι μειδίσαντες «οδοιπόροι στα Σούσα» της ελληνικής αρχαιότητας, οι συνεχιστές της φαναριώτικης παράδοσης που πρεσβεύει ότι ο Έλληνας μπορεί να βρεθεί στην κορυφή, συρόμενος ως ερπετό, μέσα σε μια επικυρίαρχη «οθωμανική» αυτοκρατορία. Να γίνει μέγας δραγουμάνος της Πύλης και ηγεμονίσκος της Μολδαβίας και της Βλαχίας, όπως τότε. Είναι οι απόγονοι όλων αυτών που τους έπιανε ναυτία στο άκουσμα των σχεδίων για Ελληνική Επανάσταση το 1821. Είναι οι ένθερμοι θιασώτες της «ψυχολογίας του σαλίγκαρου», ο οποίος θεωρεί ότι ως τέτοιος δικαιωματικά ανέρχεται στην κορυφή. Γι' αυτό, όταν κάποτε ρωτήθηκε (ο σαλίγκαρος) από τον φυσικό κυρίαρχο των κορυφών, τον αητό, πώς βρέθηκε τόσο ψηλά, απάντησε με περισσό θράσος: «έρποντας, με το γλείψιμο και με τα κέρατά μου». Απλά, η παραμονή τους εκεί είναι περιστασιακή και ολιγόχρονη. Γιατί το ράμφος των αητών τους εξαφανίζει.

Οι προδότες είναι πολλοί και πολλών κατηγοριών («Ελλάς, χώρα ελάχιστων ηρώων και μυρίων προδοτών»). Όλοι εκείνοι που φτύνουν τα ιερά και τα όσια έναντι τριάκοντα αργυρίων. Για να εξυπηρετήσουν τους δυνατούς, οι οποίοι πληρώνουν, ανταμείβουν, και αναβιβάζουν στο κοινωνικό στερέωμα τους μαϊντανούς, τους πίθηκους και τους παπαγάλους μέσα στη μεγάλη φάρμα των ζώων, ενώ τα λιοντάρια και οι τίγρεις βρίσκονται στα κλουβιά των κυνηγών και των μεταβαρόνων της νέας εποχής.

Απέναντι σε όλους αυτούς βρίσκονται οι Έλληνες το γένος, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί, σύμφωνα με τον Πλήθωνα Γεμιστό που, την εποχή του Δεσποτάτου του Μυστρά επί Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, έθετε τα θεμέλια του νεώτερου Ελληνισμού, εκφάνσεις του οποίου είμαστε εμείς σήμερα. Και προσδιοριζόμαστε από το ιστορικό μας παρελθόν, από την μακραίωνα Ελληνική Ιστορία που διακρίνεται, χαρακτηρίζεται και προσδιορίζεται από μιαν ιδιότητα, ξένη και άγνωστη στους πολυπολιτισμικούς αρουραίους, στους προσκυνημένους, τους χατζηαβάτες και τους προδότες που ευτελίζουν με την παρουσία τους, αυτή ακριβώς την ιστορική μας ιδιότητα, που εκείνοι είναι ανήμποροι να διανοηθούν, την ιδιότητα της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ σε υπέρτερες υλικά δυνάμεις.

Έτσι επιβιώσαμε, έτσι επιβιώνουμε και έτσι θα επιβιώσουμε, καθώς εκείνοι θα πορεύονται στον σκουπιδοτενεκέ –ελλείψει Καιάδα– της Ελληνικής Ιστορίας.

Είμαστε εδώ σήμερα για να τιμήσουμε σε ένα προσκλητήριο πεσόντων αυτούς που «ώρισαν στη ζωή των να φυλάγουν Θερμοπύλες, ποτέ από το χρέος μη κινούντες».

Αυτούς που στην επίκληση του ονόματός τους, απαντούμε νοερά για τον καθένα τους, όχι «Απών», αλλά: «Παρών, έπεσε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος»:

Λεωνίδας
Βασιληάς της Σπάρτης
Αξιος της πατρίδας
Έπεσε πολεμώντας υπό σκιάν
Για την τιμή των όπλων
Και της ανδροπρέπειας
Στα ύψη παραμένει ακόμη
Η τιμή τους
Των δε μηδισάντων
Ουκ έστιν αριθμός

Κωνσταντίνος
Δραγάτσης Παλαιολόγος
Δεσπότης του Μυστρά
Και του Μορέως
Μεσ' στην πορφύρα γεννημένος
Έσχατος βασιληάς της Ρωμανίας
Έπεσε αποφασισμένος
Επί των τειχών της Δύουσας
Αιμόφυρτος
Μαρμαρωμένος

Μαυρομιχάλης Ιωάννης
ή Σκυλόγιαννης
Μανιάτης καπετάνιος
Της μαύρης αντοχής
Ψυχή της εξεγέρσεως
Έπεσε επαξίως στα Ορλωφικά
Τ' όνειρο κυνηγώντας το καλό
Της Λευτεριάς
Καθώς οι υπηρέτες της Τσαρίνας
Υποχωρούσανε στα πλοία πανικόβλητοι
Μπροστά στην πλημμυρίδα της Ανατολής

Φερραίος Ρήγας
Βελεστινλής
Σπορέας ιδεών
Σχεδιαστής ονείρων
Και ντελικάτος εραστής
Έπεσε προδομένος από Έλληνα
Φερέσβιος ο κήπος του οπωροφόρος
Γέμισε με την ευωδία
Των ανθών της λεμονιάς

Υψηλάντης
Αλέξανδρος του Κωνσταντίνου
Από τα Ύψαλα του Πόντου
Πρίγκηπας
Του ιππικού και της επέλασης
Ανατροπέας του κατεστημένου
Πέθανε στiς φυλακές της Όστριας
Κάρπισε η θυσία η δική του
Και του Λόχου του
Του Ιερού
Του Μυστικού
Του Δοξασμένου

Γεώργιος ή Γεωργάκης
Ολύμπιος
Στην όψη
Στην κορμοστασιά
Στο πνεύμα
Γκρέμισε τις κολώνες
Του μοναστηριού
Στο ολοκαύτωμα
Του Σέκκου
«Κύριε των δυνάμεων
Αποθανέτω η ψυχή μου
Μετά των αλλοφύλων
Και σαν πεθάνω
Δώσε τους γιούς μου
Στην Ελλάδα»

Διάκος της Αλαμάνας
Αθανάσιος
Αναψε το σπαθί του
Απ'τα χτυπήματα
Εξετελέσθη
Κατά τρόπον ειδεχθή
Απ'τις δυνάμεις κατοχής
Τον στήσαν όρθιο στο Σκοπευτήριο
Θέριεψε η πυρρά της Επανάστασης
Στα κρεματόρια της Αυτοκρατορίας

Μαυρομιχάλης Ηλίας
Μπεζαντές
Γιός του Πετρόμπεη
Και γόνος της Νεράϊδας
Θεόμορφος και ουρανόφτερος
Κάρφωσε μόνος
Το σπαθί στο στήθος του
Καθώς πλησίαζαν τα στίφη του Ισλάμ.
Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος
Έφυγε ελεύθερος
Επάνω στην ασπίδα

Μαυρομιχάλης Κυριακούλης
Αναχωρητής
Πολέμαρχος της Μάνης
Ακατάβλητος
Λιοντάρι του Ταϋγετου με χαίτη
Έπεσε ήρωας στο δρόμο για το Σούλι
Λιτή κολώνα δωρικού ρυθμού το μνήμα του
Στο Μεσολόγγι της Αντίστασης

Μπότσαρης Μάρκος
των Ελλήνων
Πρώτος των πρώτων καπετάνιος
Πρώτος στον πόλεμο
Πρώτος στη μάχη
Πρώτος στο γυριστό σπαθί
Και πρώτος στο ντουφέκι
Μπότσαρης Μάρκος
Των Ελλήνων
Έπεσε καταδιώκοντας Τουρκαλβανούς
Πρώτος για πάντα στις καρδιές μας

Ανδρούτσος Οδυσσέας
Της Γραβιάς
Ο βασιληάς της Ρούμελης
Ιππότης των Ορέων
Αρσενικός όσο κανείς
Έφυγε προδομένος

Γρηγόριος Δικαίος
Παπαφλέσσας
Επαναστάτης εκ γενετής
Ανθρωπος του πλανάσθαι
Kαι του πλανάν
Του τολμάν
Kαι του θνήσκειν
Έπεσε στο Μανιάκι
Αψηφώντας τον Αιγύπτιο
Που κάλπαζε ντυμένος Χάρος
Του χρειαζόταν ένας Διγενής
Να τον χαροπαλέψει

Καραϊσκάκης Γεώργιος
Γιός της καλογρηάς
Και αρχιστράτηγος του Γένους
Χτυπήθηκε στο Φάληρο
Σε μιαν αψιμαχία
Έτσι ελέχθη...
Τη μέρα της κηδείας του
Έκλαιγε όλη η Ελλάδα

Μελάς Παύλος
Ανθυπολοχαγός
Ετόλμησε να ονειρευτεί
Μιαν άλλη μεγαλύτερη Ελλάδα
Έπεσε στη Μακεδονία του αγώνα
Υπέρ της μείζονος Πατρίδος

Δραγούμης Ίων
Οραματιστής
Ο νους του στη Μεγάλη Ιδέα
Εξετελέσθη από παρακρατικούς
Μαρτύρων και Ηρώων αίμα
Χυμένο άδικα
Πάνω στη γης που αγαπούσε

Αυξεντίου Γρηγόριος
Ζήδρος
Κύπριος καπετάνιος της ΕΟΚΑ
Αητός δικέφαλος του Μαχαιρά
«Την Ελλάδα θέλωμεν
Και ας τρώγωμεν πέτρες
Και ας οδεύομεν στις αγχόνες
Και ας καιόμαστεν ζωντανοί σαν λαμπάδες
Εμείς, την Ελλάδα θέλωμεν»


Ἀναδημοσίευσις ἀπὸ τὴν ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, 26-10-2009.


Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ - Σελίδες Πατριδογνωσίας