Γεώργιος Ι. Σούρλας, «ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1940 ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ»

ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1940 ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ

Γεώργιος Ι. Σούρλας

Φύγατε χωρίς να βρεθούν στο πλάι σας, την στερνή σας ώρα, η μάνα, η αδελφή, ή η καλή σας, χωρίς να σας μοιρολογήσουν και χωρίς να σας αλλάξουν με τα καλά σας για το μεγάλο σας ταξίδι… Δεν χτύπησε για σας λυπητερά η καμπάνα του χωριού σας, δεν κηδευτήκατε σε φέρετρο με λουλούδια, καθώς συνηθίζεται για όσους πεθαίνουν στα χέρια των δικών τους, δεν διαβαστήκατε στην εκκλησιά, δεν αξιωθήκατε τον «τελευταίον ασπασμόν» των συγγενών και φίλων σας και δεν τιμηθήκατε με την συντροφιά τους στην τελευταία σας κατοικία, δεν χυθήκαν δάκρυα πάνω στο μνήμα σας, δεν ανάφτηκαν κεριά…

Σελίδα 4 (Απόσπασμα από το πολεμικό ημερολόγιο «Υπέρ βωμών και εστιών» του δασκάλου, εφέδρου ανθυπολοχαγού στον πόλεμο του ’40, Νίκου Παπαβασιλείου.)

«Δεν αντέχω άλλο. Δεν μπορώ να αντικρίζω το αλέτρι να αποκαλύπτει κρανία και το τρακτέρ να θρυμματίζει τα οστά των παλληκαριών της πατρίδας, που έπεσαν στα πεδία των μαχών. Στεναχωριέμαι, θλίβομαι πλέον, πονώ όταν σκέφτομαι ότι αυτοί οι ήρωες, που βρίσκονται τώρα εδώ στη Βόρεια Ήπειρο, μετά από τόσα χρόνια είναι ακόμα άταφοι. Ούτε ένας τάφος, ούτε ένα καντήλι, ούτε ένα κερί να ανάψει μία φορά, ούτε ένας σταυρός γι’ αυτούς τους γενναίους».
…………
«Το μόνο που μπορώ να κάνω εγώ είναι να εγκαταλείψω την καλλιέργεια στο χωράφι μου. Το μόνο που μπορώ να κάνω εγώ είναι να μαζεύω τα κόκαλα, κάποια μικροαντικείμενα, και να τα πηγαίνω στην εκκλησία να τα λειτουργήσει ο παπάς. Προσεύχομαι για να αναπαύσει ο Θεός τις ψυχούλες τους».

Σελίδα 16

Εκείνο, όμως, που προκαλεί βαθιά συγκίνηση, είναι το γεγονός ότι όταν έλιωσαν τα χιόνια, βρέθηκαν Έλληνες και Ιταλοί στρατιώτες με τον οπλισμό τους πεθαμένοι αγκαλιά. Σε ένα υπερβατικό επίπεδο συμβολισμού, αυτή η εικόνα μπορεί να ιδωθεί ως έμπρακτη αποδοκιμασία του πολέμου.

Σελίδα 49

Τους τάφους δεν τους χρειάζονται πλέον οι μαχητές εκείνοι, που, έστω και άταφοι, πέρασαν στην αθανασία. Τους τάφους τους χρειάζονται οι συγγενείς τους, όλοι εμείς, γιατί είναι δικοί μας άνθρωποι. Τους χρειαζόμαστε για να γίνουν όλα αυτά που δεν έγιναν, για να κάψει το λιβάνι, να ανάψει το κερί, να αποτεθεί ένα στεφάνι, για να κάνουμε το ελάχιστο χρέος μας ως έθνος.

Σελίδα 53

Ωστόσο, δεν μπορεί να διαφύγει της προσοχής μας ότι οι Ιταλοί δεν έκαναν διακρίσεις μεταξύ Ελλήνων και Ιταλών νεκρών. Οφείλουμε να τους ευχαριστήσουμε, γιατί η περισυλλογή των σωρών των Ελλήνων και οι ενταφιασμοί έγιναν μόνο από εκείνους τα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο, ενώ εμείς, αναπαυμένοι στις δάφνες της εποποιίας, αδιαφορήσαμε. Γιατί;

Σελίδα 63


Ἀναδημοσίευσις ἀπὸ τὸ ἱστολόγιον ΒΙΒΛΙΟπαρουσίαση κυκλάμινο του βουνού, 2-10-2007.


Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ - Σελίδες Πατριδογνωσίας